معرفی و دانلود کتاب سقوط اثر آلبر کامو رایگان به همراه خلاصه کتاب

در انتهای هر آزادی، حکم دادگاهی است برای همین است که آزادی بر دوش سنگینی می‌کند.

آیا می‌دانید که این چه معنایی دارد؟ گرم شدن کره زمین؟ گرسنگی؟ فقر؟ خشونت؟ تقصیر شما است؟

ای دختر جوان باز هم خودت را در آب بیفکن تا من یکبار دیگر فرصت کنم هردویمان را نجات دهم.

وقتی از عشق و عفاف نا امید شدم به این نتیجه رسیدم که عیاشی باقی مانده است. عیاشی به خوبی جایگزین عشق می‌شود خنده‌ها را از میان می‌برد سکوت را باز می‌آورد و مخصوصا جاودانگی می‌بخشد. در مرحله‌ای از مستی هوشیارانه وقتی که دیرگاه شب میان دو زن هرجایی، خالی از هرگونه خواهشی خوابیده‌اید، امید دیگر شکنجه نیست. روح بر سراسر زمان حکم میراند، درد هستی برای همیشه به آخر می‌رسد، از یک جهت می‌توان گفت که من همیشه در عیاشی زندگی کرده بودم چون هرگز از آرزوی زندگی جاوید دست نکشیده بودم.

شما با آثار دانته آشنایید؟ حقیقتاً؟ عجب! بنابراین شما می‌دانید که دانته در نزاع میان پروردگار و اهریمن، قائل به فرشتگان بی‌طرف است و آنان را در برزخ که به منزله دالان دوزخ است، جای می‌دهد.

من هرگز شب از روی پل نمی‌گذرم، این نتیجه عهدی است که با خود بسته‌ام، آخر فکرش را بکنید که کسی خودش را در آب بیندازد و آن وقت از دو حال خارج نیست، یا شما برای نجاتش خود را به آب می‌افکنید و در فصل سرما به عواقب بسیار سخت دچار می‌شوید یا او را به حال خود وامی گذارید و شیرجه‌های نرفته گاهی کوفتگی‌های عجیب به جا می‌گذارد.

سرانجام روزی رسید که دیگر طاقتم طاق شد و نتوانستم خودداری کنم اولین واکنشم، نامنظم و آشفته بود. حال که دروغگو بودم می‌رفتم که پیش همگان آن را اقرار کنم و دورویی‌ام را پیش از آنکه به وجودش پی ببرند به صورت همه این احمق‌ها بکوبم و وقتی که مرا به مبارزه حقیقت گویی بطلبند، من به مبارزه طلبی آن‌ها پاسخ خواهم داد. برای پیشگیری از خنده دیگران فکر کردم که خویشتن را تسلیم ریشخند همگان نمایم.

می‌دانم داشتن سلیقه برای پوشیدن لباس زیر لطیف به اجبار مفهومش این نیست که آدم، پا‌هایش کثیف باشند بگذریم از این که گاه ممکن است لفظ و قلم به کار بردن مانند پارچه لطیفی باشد برای پوشاندن زردزخم. با گفتن این حرف به خودم دلداری می‌دهم آن کسانی هم که جویده جویده و شکسته بسته حرف می‌زنند به طور حتم آدم‌های نیک نهادی هستند خب حالا نوشیدنی‌مان را بخوریم.

و اما خودم ... خودتان در موردم قضاوت کنید با این قد و بالا، این شانه‌های پهن و این چهره‌ای که باعث شده همه مرا آدمی پرخاش جو بدانند، بیشتر به بازیکنان راگبی شباهت دارم، اینطور نیست؟ اما اگر قرار باشد از طرز صحبت کردنم درباره‌ام داوری کنند باید اندکی ظریف طبعی و لطافت روحی به خرج دهند. شتری که از مویش بالاپوشم را بافته‌اند بی‌شک باید‌ گر بوده باشد در عوض ناخن‌های تمیز و پیرایش شده‌ای دارم.

خوشبختانه این، اکلیل کوهی هست تنها کورسوی امیدی در دل این تاریکی‌ها. این روشنایی طلایی برنزه‌ای را که در شما ایجاد می‌کند، حس می‌کنید؟ من خیلی دوست دارم با گرمای این اکلیل کوهی توی رگ‌هایم توی شهر قدم بزنم. شب‌های زیادی را به گردش کردن می‌پردازم و یا در عالم رویا فرو می‌روم یا به طرزی تمام نشدنی با خودم حرف می‌زنم.

مدت زیادی می‌خواهید در آمستردام بمانید؟ شهر قشنگی است نه؟ دلفریب؟ می‌بینید این صفتی است که خیلی وقت است نشنیده‌ام کسی آن را به کار برده باشد دست کم از موقعی که پاریس را ترک کرده‌ام سال‌ها از آن زمان گذشته اما دل آدم حافظه خوبی دارد و به همین دلیل نه شهر زیبایمان را از یاد برده‌ام و نه خیابان‌های ساحلی کنار رود سن را. پاریس به راستی ظاهر گول زننده‌ای دارد، صحنه آراسته‌ای که چهار میلیون بازیگر در آن در حال اجرای نقش هستند. بنا به آخرین سرشماری، پنج میلیون نفر، اینطور نیست؟

سرانجام نوشیدنی‌مان را آوردند به سلامتی شما، بله گوریل دهان باز کرد تا به من بگوید دکتر در این کشور همه دکترند یا پروفسور، دوست دارند با شکسته نفسی یا پاک نهادی به دیگران احترام بگذارند. میان آن‌ها دست کم بدطینتی نهادینه نیست و سرشتی ملی به شمار نمی‌رود. این را هم بگویم که من پزشک نیستم اگر می‌خواهید بدانید، پیش از آمدن به اینجا وکیل بودم حالا هم قاضی توبه کار هستم.

من در محلی زندگی می‌کنم که بزرگترین جنایت‌های تاریخ بشری در آن صورت گرفته شاید همین موضوع باعث شده که من روحیه گوریل و بدگمانی‌اش را درک کنم به این ترتیب می‌توانم علیه این سرازیری طبیعی که مرا به طرز مقاومت ناپذیر به سوی ابراز همدردی می‌کشاند مبارزه کنم. موقعی که به قیافه جدیدی برمی‌خورم یک نفر در ذهنم آژیر خطر را به صدا درمی آورد: یواش‌تر برانید، خطر! حتی موقعی هم که احساس همدلی خیلی قوی است من با احتیاط عمل می‌کنم.

توجه کرده‌اید که مردمی هستند که در مذهب آن‌ها، بخشودن، توهین است و واقعاً هم آن را می‌بخشایند اما هرگز آن را فراموش نمی‌کنند. من از آن تافته‌های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشایم اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می‌بردم. آن کس که تصور می‌کرد من از او نفرت دارم چون می‌دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می‌گویم، غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند در این حال برحسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواری‌ام را تحسین و یا جبن و بی‌غیرتی‌ام را تحقیر می‌کرد بی‌آنکه فکر کند که انگیزه من ساده‌تر از این‌ها بوده است. من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم بنابراین همین نقصی که موجب بی‌اعتنایی یا حق‌شناسی من می‌شد، مرا شریف و بزرگوار جلوه می‌داد.