معرفی و دانلود کتاب چشمهایش اثر بزرگ علوی رایگان به همراه خلاصه کتاب

درباره گذشته قضاوت کردن، کار آسانی است اما وقتی خودتان در جریان طوفان میوفتید و سیل غران زندگی، شما را از صخره‌ای در دهان امواج مخوف پرتاب می‌کند آنجا اگر توانستید همت به خرج دهید، آنجا اگر ایستادگی کردید اگر از خطر واهمه‌ای به خود راه ندادید بله آن وقت در دوران آرامش لذت هستی را می‌چشید.

برای بالارفتن از نردبان بلند هنر سر نترس و پشتکار لازم بود که من در خود سراغ نداشتم نمی‌توانستم ساعت‌ها، ماه‌ها، سال‌ها بنشینم و سر چیزی که مایل بودم با رنگ و خط به صورت انسان فهم درآورم، کار کنم. این حوصله به من داده نشده بود من همیشه راه سهل‌تر انتخاب می‌کردم. دیگران با ثبات بودند و من این را می‌فهمیدم، به خودم صدمه می‌رساندم کار هم می‌کردم اما بالاخره ناتمام می‌ماند تفریح و سرگرمی بر من غلبه داشت و مرا به عالم دمدمی انداخت.

هیچوقت کاری را که دیگران می‌توانند برای تو انجام بدهند خودت دنبال نکن، کار‌های بزرگتری است که از دست ما برمی آید.

زن ناشناس کمی تامل کرد لب زیرینش را گزید به زور می‌خواست از جریان اشک جلوگیری کند، در چند دقیقه آخر گویی اصلاً وجود مرا فراموش کرده و دارد با خودش صحبت می‌کند. گویی مناظر گذشته تیره‌اش، روشن و زنده از جلوی چشم‌هایش رد می‌شوند و آنچه می‌بیند برای اینکه بهتر به ذهنش بسپارد نقل می‌کند.

خاموشی او مرا متوجه عالم خودمان کرد بار دیگر نگاهی به تابلو که در مقابل من قرار داشت انداختم و به چشم‌ها خیره شدم. آرزو می‌کردم که نکته تازه‌ای در آن‌ها کشف کنم در این چشم‌های صاف و شفاف آینه‌ای از گذشته این زن نهفته بود. وقتی رویم را از پرده چشم‌هایش برگرداندم و به او نگاه کردم، دیدم دارد به ساعتش نگاه می‌کند گفت: می‌دانید که دیروقت شده؟ پرسیدم: چه ساعتیست؟ گفت: از یک هم گذشته است. گفتم: مرا تا از اینجا بیرون نکنید نخواهم رفت. دلم می‌خواست تا آخرش برایم حکایت می‌کردید. گفت: آخری دیگر ندارد چطور شد که از او جدا شدید؟ خیال می‌کنید که ما می‌توانستیم با هم باشیم؟ نمی‌دانم همین را می‌خواهم بپرسم. عیبش هم همین است اگر تا بحال این نکته را استنباط نکرده‌اید، معلوم می‌شود که نتوانسته‌ام خودم و او را به شما معرفی کنم.

چشم‌های تو مرا به این روز انداخت این نگاه تو کار مرا به اینجا کشانده، تاب و تحمل نگاه‌های تو را نداشتم نمی‌دیدی که چشم به زمین می‌دوختم. گفتم: در چشم‌های من دقیق نگاه کن جز تو هیچ چیزی در آن نیست.

تو و امثال تو نمی‌توانید این دستگاه را به هم بزنید مگر این دستگاه به روی پای خودش ایستاده که شما‌ها بتوانید واژگونش کنید؟ آن‌هایی که نگهش می‌دارند از قایم موشک بازی‌های شما هراسی ندارند این دیو احتیاج به قربانی‌های زیاد دارد اما من کسی را مرد میدان نمی‌بینم می‌ترسم عوض اینکه او را ضعیفتر کنید از خونخواری پروارتر بشود و بی‌پروا به شما بتازد.

بعضی چیز‌ها را احساس می‌کنید رگ و پی شما را می‌تراشد دل شما را آب می‌کند اما وقتی می‌خواهید بیان کنید می‌بینید که بی‌رنگ و جلاست. مانند تابلوئی است که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد عیناً همان تابلوست اما آن روح آن چیزی که دل شما را می‌فشارد در آن نیست.

عشق پنهانی عشقی که انسان جرات نمی‌کند هرگز با هیچکس درباره آن گفت و گو کند به زبان بیاورد، به هر دلیلی که بخواهید از لحاظ قیود اجتماعی از نظر طبقاتی به سبب اینکه معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری، آن عشق است که درون آدم را می‌خورد و می‌سوزاند و آخرش مانند نقره گداخته شفاف و صیقلی می‌شود.

تهران خفقان گرفته بود هیچکس نفسش در نمی‌آمد همه از هم می‌ترسیدند خانواده‌ها از کسان‌شان می‌ترسیدند بچه‌ها از معلمانشان، معلمان از فراش‌ها و فراش‌ها از سلمانی و دلاک، همه از خودشان می‌ترسیدند از سایه‌شان باک داشتند همه جا در خانه در اداره در مسجد، پشت ترازو، در مدرسه و در دانشگاه و در حمام، ماموران آگاهی را دنبال خودشان می‌دانستند.

وقتی سینما تاریک شد از من پرسید: اسم شما چیست؟ گفتم: فرنگیس. همین که صدای مرا شنید با چشم‌های درشتش که در تاریکی مانند چشم‌های گربه‌ای سیاه می‌درخشید به من نگاه کرد و من مانند دختری بیچاره که در دست مردی مقتدر اسیر شده برگشتم و به او نگاهی که پر از عجز و لابه پر از التماس و التجا بود انداختم. گفت: مثل اینکه شما را جایی دیده‌ام. گفتم: من شما را هیچ جا ندیده‌ام. گفت: صدایتان به گوشم آشنا می‌آید. گفتم: خیال می‌کنید. چرا دروغ گفتم؟ برای اینکه می‌خواستم پیوندی که زندگی مرا در گذشته به حیات و هستی او بسته بود قطع شود، نمی‌خواستم بفهمد من همان دختر سرسری دمدمی پرروی کارگاه نقاشی در خیابان لاله‌زار هستم می‌خواستم برای شخصیت من ارزش قائل شود.