معرفی و دانلود کتاب طاعون اثر آلبر کامو رایگان به همراه خلاصه کتاب

قصد مردن ندارم و مبارزه خواهم کرد اما اگر بازی را باخته باشم می‌خواهم که خوب تمام کنم.

گمان می‌کنم که من قهرمانی و تقدس را زیاد نمی‌پسندم آنچه برایم جالب است، انسان بودن است. فهمیده‌ام همه بدبختی انسان‌ها از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمی‌زنند از این رو تصمیم گرفته‌ام که صریح حرف بزنم و صریح رفتار کنم تا در راه درست بیفتم.

در واقع چه کسی می‌توانست ادعا کند که ابدی بودن یک شادی می‌تواند یک لحظه رنج بشری را جبران کند؟

معمولاً زندان یک محیط زندگی دسته جمعی است و بهترین دلیل آن این است که در زندان شهر ما زندانبانان نیز مانند زندانیان باج خود را به طاعون می‌پرداختند و بر طبق نظر عالیه‌ی طاعون همه کس از مدیر زندان گرفته تا پست‌ترین زندانیان، محکوم بودند و شاید برای نخستین بار در زندان عدالت برقرار می‌شد.

حال که نظام عالم به دست مرگ نهاده شده است شاید به نفع خداوند است که مردم به او معتقد نباشند و بدون چشم گرداندن به آسمانی که او در آن خاموش نشسته است با همه نیرو‌هایشان با مرگ مبارزه کنند.

هیچکس نمی‌خندد مگر مست‌ها و آن‌ها هم زیادی می‌خندند.

من تو را دوست داشتم اما حالا خسته‌ام از اینکه می‌روم خوشبخت نیستم اما برای از سر گرفتن هم احتیاجی به خوشبخت بودن نیست.

روزنامه‌ها که در ماجرای موش‌ها آنهمه پرگویی کرده بودند دیگر حرفی نمی‌زدند زیرا موش‌ها در کوچه می‌میرند اما انسان‌ها درون خانه‌ها و روزنامه‌ها فقط با کوچه کار دارند.

راه ساده برای آشنایی با یک شهر این است که انسان بداند مردم آن چگونه کار می‌کنند چگونه عشق می‌ورزند و چگونه می‌میرند.

در ارن نیز مانند جا‌های دیگر بر اثر فقدان وقت و تفکر انسان ناگزیر است ندانسته دوست بدارد.

روشن است که شما قادرید در راه یک اندیشه بمیرید و من از آدم‌هایی که در راه یک اندیشه می‌میرند خسته شده‌ام. من به قهرمانی عقیده ندارم می‌دانم که آسان است به این نتیجه رسیده‌ام که کشنده است. آنچه برای من جالب است این است که انسان زندگی کند و از آن چیزی که دوست دارد بمیرد.

حال می‌دانم که انسان لیاقت کار‌های بزرگی را دارد اما اگر لایق احساس بزرگی نباشد برای من جالب نیست.

پیوسته در تاریخ ساعتی فرا می‌رسد که در آن آنکه جرات کند و بگوید دودوتا چهارتا می‌شود مجازاتش مرگ است.

شر و بدی در دنیا وجود دارد پیوسته از نادانی میزاید و حسن نیت نیز اگر از روی اطلاع نباشد ممکن است به اندازه شرارت تولید خسارت کند. مردم، بیشتر خوبند تا بد و در حقیقت، مسأله این نیست بلکه آن‌ها کم یا زیاد نادانند و همین است که فضیلت یا ننگ شمرده می‌شود. نومید کننده‌ترین ننگ‌ها ننگ آن نادانی است که گمان می‌کند همه چیز را می‌داند و در نتیجه به خودش اجازه آدم کشی می‌دهد. روح قاتل، کور است و هرگز نیکی حقیقی یا عشق زیبا بدون روشن بینی کافی، وجود ندارد.

طاعون می‌تواند به عظمت یافتن کسی کمک کند با وجود این وقتی انسان فلاکتی را که طاعون همراه می‌آورد می‌بیند باید دیوانه یا کور و با بزدل باشد که در برابر آن تسلیم شود.

برای همه مردم همینطور است با هم ازدواج می‌کنند باز هم کمی همدیگر را دوست دارند و کار می‌کنند آنقدر کار می‌کنند که دوست داشتن را فراموش کنند.

سؤال من این است: چرا خود شما اینهمه فداکاری به خرج می‌دهید در حالی که به خدا ایمان ندارید ریو بی‌آنکه از تاریکی خارج شود گفت که به این سؤال قبلاً جواب داده است و اگر به خدای قادر مطلق معتقد بود از درمان مردم دست بر می‌داشت و این کار را به خدا وامی داشت.

آنچه ضرورت داشت شناختن صریح آن چیزی بود که باید شناخت، به دور ریختن سایه‌های بیهوده و اتخاذ تدابیر بود آنگاه طاعون متوقف می‌شد زیرا مردم تصوری از طاعون نداشتند یا تصور نادرست داشتند.

بعد لازم شد مردن انسان‌ها را ببینم می‌دانید کسانی هستند که نمی‌خواهند بمیرند؟ هرگز صدای زنی را شنیده‌اید که در لحظه مرگ فریاد می‌زند: هرگز! من شنیده‌ام و بعد متوجه شده‌ام که نمی‌توانم به آن خو بگیرم. آن وقت من جوان بودم و نفرت من متوجه نظام عالم می‌شد از آن وقت متواضع‌تر شدم فقط هیچ وقت به دیدن مرگ خو نگرفتم.

وقتی بیماری نیست فکر مرگ هم سراغ آدم نمی‌آید و این احساس یکنواختی باعث می‌شود که زیبایی لحظه‌هایی مثل سپیده صبح و شب و خیلی از دیدنی‌های دیگر در تنبلی و ملال از دست برود. چیزی که کلیت دارد جنبه بی‌هدف بودن و بیهوده بودن زندگی است. هر کس هم که از جای دیگری به اینجا بیاید به زودی با عادت‌های مردم کنار می‌آید و چیزی به نام هیجان را به ذهنش راه نمی‌دهد.

بعد از مرور روزنامه‌ها بالاخره مدیران شهرداری هم تصمیم گرفتند دست به کار شوند اولین وظیفه کارمندان شهرداری این بود که هر جا موش می‌بینند جمع‌آوری کنند و به بیرون شهر ببرند و کاملاً بسوزانند. با ازدیاد موش‌های مرده، کار کردن اعضای شهرداری دیگر به چشم نمی‌آمد.