معرفی و دانلود کتاب من ذهن آگاه هستم اثر کریستف آندره رایگان به همراه خلاصه کتاب

حذف افکار، عملی بیهوده است؛ از این روی، ما اغلب سعی می‌کنیم اثرات جهشی را بیشتر تداعی کنیم. واضح است که عملی کردنِ این عبارت که «من می‌روم تا افکارم را مشاهده کنم»، کاری دشوار است؛ زیرا احساس می‌کنیم که هرگز چنین چیزی ممکن نخواهد شد. دلیل اصلی آن نیز این است که ما بیش از حد خود را درگیر کرده‌ایم؛ یعنی غرق در افکارمان شده‌ایم، تا جایی که فکر می‌کنیم آن‌ها واقعیت دارند.

ذهن‌آگاهی این مسأله را به‌خوبی برای ما روشن می‌کند؛ در حقیقت، نکته کلیدی این است که سعی نکنید افکارتان را متوقف کنید و از طرفی هم دنباله‌رو آن نباشید، بنابراین باید سعی کنید که ذهنتان را پرورش دهید.

اکنون نوبت آن است که بیشتر به زمان حال بپردازیم، باید لحظه حال را دریابیم، به آن چنگ بزنیم و روی آن متمرکز شویم؛ فراموش نکنید که تنفس، گوش سپردن به صدا‌ها و درک حواس جسمانی می‌تواند در این حوزه به ما کمک کند. در واقع، برای آنکه بتوانیم حرکت افکار خود را نظاره کنیم باید در حالت درستی قرار بگیریم. به این ترتیب، وقتی مشغول کار دیگری هستیم، مثلاً روی تنفس خود تمرکز کرده‌ایم، یک لحظه متوجه می‌شویم که مغلوب افکارمان شده‌ایم؛ در واقع ما مشغول تنفس بوده‌ایم، اما ناگهان «فکر ما جای دیگری رفته است» و ما هم بدون آنکه متوجه شده باشیم، آن را دنبال کرده‌ایم.

البته جای هیچ نگرانی نیست، با کمی تمرین می‌توانید افکار خود را سر و سامان بدهید، آن هم درست وقتی که تلاش می‌کنید از آن‌ها فاصله بگیرید. اکنون به یکی از تمرین‌های ذهن‌آگاهی می‌پردازیم. در این تمرین سعی داریم حضور ذهن کامل داشته باشیم و به حرکات تنفسی و صدا‌هایی که می‌شنویم نیز توجه نشان دهیم، اما در همین حین ممکن است ناگهان عملی یا خواسته‌ای ما را تحریک کند.

معجزه همین راه رفتن روی زمین است. تیچ نات هان فعال مدنی ویتنامی

ذهن نه به گذشته نگاه می‌کند نه به آینده، تنها زمان حال رمز خوشبختی ما است.

ذهن آگاهی ما را به سوی زمان حال سوق می‌دهد و به این ترتیب، به ما کمک می‌کند تا از افکاری که درباره آینده یا حتی گذشته داریم، ر‌ها شویم.

گاهی اوقات وقتی در بیمارستان مشغول انجام تمرین‌های گروهی هستیم، تلفن همراه یکی از بیماران زنگ می‌خورد. من هم بدون آن‌که جلسه را متوقف کنم به آن‌ها می‌گویم: «حالا بهترین فرصت است. به تمرین ادامه می‌دهیم، چشمان خود را بسته نگه می‌داریم، به صدای زنگ گوش می‌دهیم و هر فکری را که از پسِ آن در ذهن ما نقش می‌بندد، در نظر می‌گیریم: «چه صدای آزاردهنده‌ای است»؛ «صاحب تلفن باید عصبانی شده باشد»؛ «این رفتار مؤدبانه نیست»؛ «آیا تلفن من خاموش است؟» اکنون در کمال آرامش و با لبخند ملاحظه می‌کنیم که این صدا چه چیز‌هایی را در ما به وجود آورده است. حتی وقتی یکی از شرکت‌کننده‌ها دیر به جلسه تمرین می‌رسد؛ ما همچنان چشمان خود را بسته نگه می‌داریم، به صدای نشستن او گوش می‌دهیم و سر و صدا‌هایی که از سوی او به‌گوش می‌رسد و افکاری را که در ما پدید می‌آورند، بررسی می‌کنیم.

ذهن آگاهی به من آموخت که فضایی را به اندیشیدن اختصاص بدهم و همواره تلاش کنم که این فاصله را حفظ کنم و از دور نظاره‌گر افکارم باشم.

بسیاری از ما یا بدن خود را نادیده می‌گیریم یا بیش از حد نگران آن هستیم و گاهی هم دچار خود بیمارپنداری می‌شویم و حال خوب خود را انکار می‌کنیم. بنابراین ذهن آگاهی به ما توصیه می‌کند که مرتب به بدن خود توجه نشان دهیم و سعی کنیم با حواس جسمانی خود دوباره ارتباط برقرار کنیم.

اگر ما خشم یا نگرانی خود را به رسمیت بشناسیم و آن‌ها را بپذیریم راحت‌تر می‌توانیم به افکار حاصل از آن‌ها بیندیشیم. در صورتی که اگر خود را درگیر چنین افکاری کنیم «نه من عصبانی نیستم» یا «نه من نگران نیستم، اما این واقعیت هولناک است» نمی‌توانیم روی افکار خود کار کنیم.

من وقتی مشوش، عصبانی یا نگران هستم، هرگز خودم را مشغول کار دیگری نمی‌کنم تا از این احساسات ر‌هایی یابم یا آرام شوم. برعکس، اگر فرصت داشته باشم به تماشای آن چه درون من رخ می‌دهد می‌نشینم. این چه هیجانی است که در من خانه کرده است؟ مرا به کدام سو می‌برد؟

بدنت را بی‌حرکت نگه‌دار، ساکت بمان، افکارت را مهار نکن، اجازه بده بروز کنند، بگذار ذهنت در کمال آرامش ر‌ها شود. در این مرحله وابستگی به مدیتیشن و غیر آن از بین می‌رود و ذهن که دیگر از هرگونه ساختار روانی آزاد شده است، اکنون به آگاهی شفاف و عمیقی تبدیل می‌شود.