معرفی و دانلود کتاب يكديگر را همان طور كه هستيم بپذيريم و دوست داشته باشيم اثر ليز بوربو رایگان به همراه خلاصه کتاب

من واقعاً امیدوارم که تا بیست سال دیگر تغییرات بزرگی در همه‌ی ما ایجاد خواهد شد. خوشبختانه من این فرصت را داشتم تا بتوانم این تغییرات را در سال‌های گذشته بررسی کنم و می‌بینم که این پیشرفت در کشور‌های بسیاری اتفاق افتاده است و این چقدر امیدوار‌کننده است.

و تو، من فقط می‌توانم تو را ترغیب کنم تا به این مسیر ادامه دهی و کیفیت زندگی‌ات را بهبود ببخشی و به لطف میلیون‌ها نفر مثل خودت به تدریج به صلح جهانی خواهی رسید، یعنی همان چیزی که همه‌ی ما در آرزوی آن هستیم. بنابراین هر کدام از ما فقط لازم است که بیشتر در صلح درونی و آگاهی جمعی باشیم چون این همان مسیری است که باید در سیاره‌مان پیش بگیریم.

اگر بخواهیم که اوضاع مطابق خواسته ما پیش برود نشان‌دهنده‌ی میل ما به کنترل است و تا زمانی که آنرا ر‌ها نکنیم چیزی تغییر نمی‌کند.

احساس می‌کنم که خیلی غمگین می‌شوم خیلی می‌ترسم. احساس می‌کنم شکمم منقبض شده، همینطور احساس می‌کنم خیلی خشمگین هستم. می‌دانم مدت زیادی است که این خشم را درونم سرکوب می‌کنم، می‌ترسم که کنترلم را از دست بدهم. اگر اجازه بدهم که این خشم بیرون بیاید این بار واقعاً تقصیر من است که ماریو تصمیم بگیرد ما را ترک کند. حتی این فکر که تنها شوم هم به شدت مضطربم می‌کند حتی تصور می‌کنم که دخترمان هم ترجیح می‌دهد با پدرش زندگی کند چون در این صورت می‌تواند هر کاری که دوست دارد انجام دهد.

وقتی در رابطه یک زوج مشکلی ایجاد می‌شود من تاکید دارم که باید هر دو طرف در جلسات حاضر باشند چون شنونده برداشت و نظر هر دو خواهم بود و این به من کمک می‌کند تا به نتیجه دقیق‌تری برسیم. ماریو، آیا تو هم موافقی که زندگی زناشویی و همین طور خانوادگی شما به بازنگری و درمان احتیاج دارد؟

باید به خاطر داشته باشید که در این کره‌ی خاکی فقط برای خود حضور داری و نه هیچکس دیگری. تمامی افرادی که ملاقات می‌کنیم و تمامی نزدیکانمان به این علت در زندگی ما حضور دارند که به ما یاد دهند تا از طریق آن‌ها خود را بهتر بشناسیم. همه آن‌ها برای ما حکم زنگ هشداری را دارند تا به ما یادآوری کنند که باید درباره‌ی خود به پذیرش برسیم. علاوه براین آن‌ها واسطه‌ی خوبی هستند تا به ما کمک کنند از هرآنچه در خود به پذیرش رسیده‌ایم، آگاه شویم.

بنابراین همه ما این ماموریت را در طول زندگی خود به عهده داریم: اینکه از وجود منحصر به فردی که هر کدام از ما داریم آگاه شویم و بدانیم که همه‌ی ما نمایشی بی‌نقص از ذات الهی هستیم البته منظور من این نیست که مطابق خواسته‌ی ایگو از خودمان انتظار داشته باشیم که عالی و بی‌نقص باشیم، بلکه فقط باید بخواهیم به سادگی، بودن را تجربه کنیم.

همه ما اینجا هستیم تا در پذیرش زندگی کنیم، هر طور بودن را تجربه می‌کنیم باید باشیم و به تدریج یاد بگیریم که کدام یک از این تجربه‌ها برای ما هوشمندانه‌تر است. ما باید دوباره به این کره‌ی خاکی باز گردیم پس به همین دلیل لازم است که از عهده‌ی پذیرش تمامی موقعیت‌ها و احساسات خود، چه مثبت و چه منفی بر بیاییم.

هیچ کس در دنیا نمی‌تواند دیگری را خوشبخت کند، خوشبختی فقط می‌تواند از درون فرد جریان یابد. اعتراف به ترس‌هایمان به ما کمک می‌کند که راحت‌تر به پذیرش برسیم، هرچه بیشتر ترس‌هایمان را بپذیریم کمتر خواهند شد، درست مخالف چیزی که ایگو باور دارد.

مسئول بودن به این معنی است که عواقب و نتایج تصمیم‌هایی را که می‌گیریم بپذیریم، علاوه بر این باید اجازه دهیم که دیگری نیز خودش مسئولیت تصمیم‌هایش را برعهده بگیرد.

وقتی روند پذیرش را از خودمان آغاز کنیم به تدریج این روند در اطرافیانمان هم که در بروز این وضعیت نقش دارند تاثیر می‌گذارد.

ما همیشه فکر می‌کنیم فردی که خیلی مهربان است، سرشار از عشق هم خواهد بود. تا حالا چند نفر را دیده‌اید که در برابر نزدیکانشان رفتاری پر از مهر و محبت دارند اما دست از انتقاد و تحقیر خودشان برنمی‌دارند؟ فردی که مهربان و با محبت است به راحتی می‌تواند احساساتش را به دیگران نشان دهد. او حتی می‌تواند از روش‌های دیگر هم کمک بگیرد، مثلاً هدیه یا گل بدهد، پیامی گرم و محبت‌آمیز بگوید، نوازش کند و مخاطبش را طوری در آغوش بگیرد که او فکر کند چقدر مهم است.

اگر بگویم چه درصد زیادی از زنان و بعضی مرد‌ها هنوز فکر می‌کننند که رابطه‌ی جنسی گواه عشق است، حتماً تعجب خواهید کرد. فکر می‌کنید چند درصد از دختران جوانی که دیوانه‌وار عاشق پسری می‌شوند در این رابطه می‌پذیرند که برای اولین بار با آن‌ها رابطه جنسی برقرار کنند؟ این باور در بین زنانی هم که در رابطه‌ای شکست می‌خورند وجود دارد.

در واقع ماموریت ما بسیار ساده است، متاسفانه مادر خود ایگویی را خلق کرده‌ایم که انجام دادن این ماموریت را برای ما سخت کرده و رسیدن به آن را برای ما به تعویق انداخته است. ما در زمان کنونی فرصت بسیار خوبی در اختیار داریم که می‌توانیم از تنها دلیل بودن خود در این دنیا آگاهی پیدا کنیم.

ممکن است کسی هیچ وقت به دیگری نگوید که دوستش دارد، با وجود این سرشار از عشق باشد و فقط از بیان احساسی که دارد عاجز باشد. با این حال این فرد ممکن است عشقش را به گونه‌ای دیگر بیان کند، مهم این است که به درک این احساس رسیده باشیم.

منظور من این نیست که هرگز نباید برای شناخت عشق واقعی، عشق پرشور و حرارت را تجربه کرد. در واقعیت این رویکرد بسیار رایج است که رابطه‌ی عاشقانه ابتدا باید بسیار پرشور باشد و به تدریج این شور و هیجان جایش را به عشق واقعی می‌دهد. کسانی که فکر می‌کنند عشق دیوانه‌وار عشقی حقیقی است بعد از مدتی که هیجانشان در عشق فروکش کرد آن را ترک می‌کنند و به جستو جوی عشق دیگر ‌می‌روند. آما آن‌هایی که می‌خواهند عشق واقعی را زندگی کنند می‌دانند که با گذشت زمان وقتی هیجان رابطه کم می‌شود، زمان آغاز عشق واقعی فرا خواهد رسید.

جالب اینکه هنوز خیلی‌ها براین باورند که مفهومی که از عشق حقیقی شرح دادم همان خودخواهی است. از سوی دیگر آن‌ها بر این باور پافشاری می‌کنند که فکر کردن به خود قبل از دیگری مساوی است با خودخواهی. اگر شما هم اینطور فکر می‌کنید پس باید برایتان این مفهوم را مشخص‌تر بگویم که خودخواهی به این معنی است که بخواهیم دیگران به نیاز‌های ما قبل از نیاز‌های خودشان پاسخ دهند.