معرفی کامل و دانلود pdf کتاب میوه خارجی اثر جوجو مویز رایگان

چه فایده‌ای دارد که آدم همه‌اش در گذشته زندگی کند؟ دارد؟ چه فایده‌ای دارد که آدم به چیز‌هایی بچسبد که دیگر وجود ندارند.

آدم فقط باید به محاسن افراد اشاره کند. اگر بتوانی توجه دیگران را فقط به خوبی‌هایت جلب کنی، دیگر کسی بدی‌هایت را نمی‌بیند.

گاهی تقدیر آینده‌ای برای ما رقم می‌زند که خارج از تصور ماست. اگر می‌خواهیم چنین فرصتی برای تقدیر فراهم شود، همواره باید اعتقاد داشته باشیم که اتفاقات خوب رخ می‌دهند.

بعضی روز‌ها فکر می‌کرد شاید زندگی هرگز چنین نبوده است؛ مثل وقتی که آدم خاطرات تابستان‌های دوران کودکی‌اش را به خاطر می‌آورد، آن‌ها را گرم و بی‌پایان می‌بیند، شاید عشقی را به خاطر می‌آورد که هرگز نبوده یا شور و حالی که هرگز وجود نداشته است.

لوتی: گای! آن‌ها آدم را درک می‌کنند. نمی‌کنند؟ چاره‌ای ندارند. باید قبول کنند که ما هیچ قصدی برای اذیت و آزارشان نداشتیم. تقصیر ما نیست. چون دست خودمان نبود. بود؟ گای: تقصیر هیچ کس نیست. مثل این که گاهی قرار است بعضی چیز‌ها اتفاق بیفتند و تو هم اصلاً نمی‌توانی با آن مقابله کنی. لوتی: متنفرم که سعادت ما روی بدبختی دیگران بنا شود، بیچاره سیلیا، بیچاره سیلیا. گای: گاهی فکر می‌کردم سیلیا عاشق من نبود. عاشقِ «عاشق شدن» بود.

شغلی در کفاشی شلفورد در انتهای گردشگاه ساحلی به لوتی پیشنهاد شد. لوتی هم قبول کرد. نه چون به این کار نیاز داشت، دکتر هلون گفته بود که می‌تواند مدتی دیگر مهمان آن‌ها باشد تا بعد که ببیند می‌خواهد چه کند. بلکه به این دلیل که سه روز در هفته بیرون و سر کار بود و این برایش راحت‌تر از حضور در خانه‌ی هولدن‌ها بود.

در سکوت از صخره‌ای بالا رفتند. یک مرغ دریایی، یکه و تنها جلوتر از آن‌ها پرواز می‌کرد. گاه و بی‌گاه مکثی می‌کرد و بی‌دلیل انتظار داشت هر لحظه غذایی به او برسد. لوتی که یک باره جوش آورده بود، با دستش کوشید اور ا دور کند.

لوتی قدم‌هایش را آهسته کرد. لبخند از صورتش رفته بود، با دقت از گوشه‌ی چشم نگاهش کرد. با خودش گفت باید فکرش را می‌کرد. دست جو که بازوی لوتی را گرفته بود کمی شل شد. انگار می‌دانست الان لوتی دستش را بیرون می‌کشد.

دیزی وقتی به سمت حیاط رفت، با خودش فکر می‌کرد که شانس آورده است. با این کار به جونز ثابت می‌کند نه فقط به تنهایی از عهده‌ی بازسازی داخلی عمارت بر می‌آید، بلکه می‌تواند شخصیتی برتر از آنچه این آدم‌ها در موردش فکر می‌کنند، از خود بروز بدهد: دیگر آن دیزی قابل ترحمی که خودش هم به شدت از آن متنفر بود، نیست. یک‌بار دنیل به او گفته بود که به طرزی بسیار عاجزانه به تأیید دیگران نیاز دارد. ولی خود دیزی این حرف را قبول نداشت. آن روز عصر که جونز آمده بود، دیزی خشنود بود که این مرد موجه جدید و برتر شخصیتش را دیده است؛ زیرا در دلش معترف بود که به جای این که برای از دست رفتن دیزی سابق ماتم بگیرد، حالا دیگر کم کم از شخصیت جدیدش خوشش می‌آمد. اکنون قوی‌تر بود و دیگر مقابل حوادث بد زندگی سرتسلیم فرود نمی‌آورد. وقتی از لوتی پرسید که چگونه موفق شده بود به تنهایی به زندگی ادامه دهد، لوتی جواب داده بود فرزند این انگیزه را به آدم می‌دهد. چاره‌ای نداری جز این که قوی باشی.

مثل یک شوالیه نجاتم داد، شوالیه‌ای که به جای زره براق، لباس گل‌آلودی تنش بود. شوالیه‌ای که نمایان شد و مرا از تاریکی به روشنایی برد. توی سالن انتظار ایستگاه راه‌آهن منتظر آخرین قطار بودم که آن سرباز‌ها آمدند و اذیتم کردند. با رئیسم و زنش برای رقص رفته بودیم و از قطار جا مانده بودم. سرباز‌ها که حسابی مست بودند، شروع کردند به صحبت با من، با این که می‌دانستم اصلاً نباید با سرباز‌ها حرف بزنم، جوابشان را دادم، ولی آن‌ها به جوابِ نه من هیچ اعتنایی نکردند و همین‌طور گفتند و گفتند. من هم تا جایی که می‌توانستم از آن‌ها فاصله گرفتم و گوشه‌ای روی نیمکت نشستم، اما آن‌ها نزدیک و نزدیک‌تر آمدند و یکی از آن‌ها به من چنگ انداخت، تلاش می‌کرد بگوید قصد شوخی دارد. دیروقت بود و کسی در اطراف نبود، حتی یک باربر. برای همین من از ترس داشتم زهره‌ترک می‌شدم. یکسره به آن‌ها می‌گفتم بروند و تنهایم بگذارند، اما نمی‌رفتند. ناگهان یکی از آن‌ها که تنومندتر از بقیه بود و آدم حیوان‌صفتی به نظر می‌رسید، با آن صورت سیخ‌سیخی و نفس‌های بد بویش خودش را به من فشار داد.