معرفی و دانلود کتاب سنگ کاغذ قیچی اثر آلیس فینی رایگان به همراه خلاصه کتاب

آیا سپری کردن آخر هفته‌ای در سفر می‌تواند راه نجات ازدواجی باشد؟ این سوال شوهرم در مقابل پیشنهاد مشاور بود هر بار این کلمات به ذهنم می‌آیند با فهرست تازه‌ای از پشیمانی‌ها روبرو می‌شوم. هدر دادن این همه از زندگی‌مان با زندگی نکردن خیلی غمگینم می‌کند، قبلاً مثل الان نبودیم اما خاطرات گذشته می‌توانند همه ما را به دروغگو تبدیل کنند.

تقصیر شوهرم نیست که یادش می‌رود من کیستم. آملیا یک مشکل عصبی به نام ناتوانی در تشخیص قیافه دارد، یعنی اجزای متفاوت چهره‌ها از جمله چهره‌ی خودش را نمی‌تواند ببیند. بار‌ها در خیابان از کنارم گذشته و طوری رفتار کرده که انگار غریبه‌ام. اضطراب اجتماعی این مشکل بر هر دوی ما تاثیر دارد.

پانزده دقیقه بعد دوباره در جاده‌ایم و انگار داریم درست پیش می‌رویم. در آن تاریکی آدام چشمانش را جمع کرده و با دقت جهت‌هایی را برسی می‌کند که من پرینت گرفته‌ام. هر آنچه به جای پرده روی کاغذ نقش بسته باشد گیجش می‌کند مگر آنکه کتاب یا فیلمنامه باشد.

اتومبیلم مثل خودم در 1978 پا به جهان گذاشت. اگر از وسایلتان خوب مراقبت کنید، یک عمر دوام می‌آورند اما به نظرم شوهرم دوست دارد هر دوی ما را با مدل جوان‌تری تاخت بزند. از وقتی خانه را ترک کردیم، آدام صدبار کمربند ایمنی‌اش را بررسی و دست‌هایش را مثل دو توپ روی پا‌هایش مثبت کرده است. سفر از لندن تا اسکاتلند نباید بیشتر از هشت ساعت طول می‌کشید اما جرات نمی‌کنم در این طوفان تندتر برانم با اینکه هوا دارد تاریک می‌شود و شاید به هر دلیلی گم و گور شویم.

ازدواج‌ها به بن بست نمی‌رسند، آدم‌ها به بن بست می‌رسند. من همان زنی نیستم که سال‌ها پیش عاشقم شد، می‌تواند بگوید الان چقدر پیرتر شده‌ام؟ متوجه تار‌های خاکستری میان مو‌های بور بلندم شده است؟ چهل سالگی می‌تواند یک سی سالگی تازه باشد، اما چروک‌هایی روی صورتم نمایان شده‌اند که مال خنده نیستند. ما نقاط مشترک زیادی داشتیم، راز‌ها و رویا‌هایمان را با هم در میان می‌گذاشتیم، فقط موضوع تختخواب در میان نبود.

دلیل شهرت آدام رایت در این حرفه این است که می‌تواند رمان‌های ناشناخته را به فیلم‌های پرفروش تبدیل کند و همیشه هم در کمین کار بعدی است. اعتراف می‌کنم گاهی حسودی می‌کنم اما به نظرم واکنشم طبیعی است آن هم با توجه به تعداد شب‌هایی که ترجیح می‌دهد با خودش کتاب به تخت ببرد. در زندگی شوهرم زن دیگری نیست که بگویم به من خیانت می‌کند، او با کلمات رابطه‌ی عاطفی دارد.

همه چیز خیلی سریع اتفاق می‌افتد. تصویر مبهم و برف آلود گوزنی ایستاده در وسط جاده‌ی رو به رو، فشار پایم روی ترمز، اتومبیل تغییر جهت می‌دهد و دور خودش می‌چرخد تا اینکه سرانجام جلوی شاخ‌های بزرگ گوزن می‌ایستد. گوزن به ما نگاه می‌کند دوبار پلک می‌زند و بعد انگار که اتفاقی نیفتاده باشد آهسته راه می‌افتد و در جنگل ناپدید می‌شود. با دیدن این صحنه درخت‌ها هم انگار وحشت می‌کنند.

وقتی تابلو مهمانخانه‌ی بلک واتر در دوردست نمایان می‌شود، هیچ کدام چیزی نمی‌گوییم. قبل از رسیدن به می‌کده می‌پیچم، اما انقدر به آن نزدیک شده‌ایم که ببینم پنچره‌ها تخنه کوب شده‌اند انگار از متروکه شدن آن ساختمان شبح مانند، مدت‌ها می‌گذرد.

جاده پرپیچ و خمی که به طرف پایین دره می‌رود، هم تماشایی است و هم ترسناک. انگار با دست آن را درون کوه‌ها تراشیده‌اند جاده حتی برای اتومبیل کوچک ما هم باریک است و مسیر شیب دار کنار آن، یک حفاظ هم ندارد. آدام رو به شیشه‌ی جلو خم می‌شود و می‌گوید: فکر کنم یه چیزی می‌بینم. با دقت به تاریکی زل می‌زند.

جاده به طرز خطرناکی نزدیک به دریاچه است و می‌فهمم چرا به آنجا بلک واتر می‌گویند. بیرون کلیسا قدیمی که توقف می‌کنم حس می‌کنم حالم بهتر است. سفر خسته‌کننده‌ای بود اما بالاخره به مقصد رسیدیم و به خودم می‌گویم به محض آنکه برویم داخل کلیسا همه چیز روبه راه می‌شود پاگذاشتن به آن کولاک ناخوشایند است و من کتم را سفت به خودم می‌چسبانم اما باد سرد سوزدار ریه‌هایم را پر می‌کند و برف به صورتم می‌خورد.

اگر هر داستانی پایان خوشی داشت دیگر دلیلی نداشت دوباره از نو آغاز کنیم. زندگی فقط انتخاب کردن است و یاد گرفتن اینکه بعد از هر مصیبتی خودمان را جمع و جور کنیم، همه‌مان هم این کار را می‌کنیم حتی کسانی که برعکسش را وانمود می‌کنند. شاید چهره همسرم را نشناسم اما دلیل نمی‌شود ندانم چه جور آدمی است.

همان همیشگی اما متفاوت، این چیزی است که در شروع نوشتن هر فیلمنامه‌ی تازه می‌گویم. بنظرم این چیزی است که مردم می‌خواهند و چرا باید جزئیات یک فرمول موفق را عوض کرد؟ با خواندن چند صفحه‌ی اول هر کتاب می‌توانم بگویم به درد فیلمنامه شدن می‌خورد یا نه.

باب با خر خر کردن کنار در‌های کلیسا ما را به خود می‌آورد. عجیب است چون هیچ وقت این کار را نمی‌کند اما خوشحالم که حواسمان را پرت کرده. باورش سخت است که چه توله‌ی ریزه میزه‌ای بود، ر‌ها شده در جعبه کفشی، داخل یک سطل زباله. به تدریج به بزرگ‌ترین لابرا دور مشکی تبدیل شد که در تمام عمرم دیده‌ام.