معرفی و دانلود کتاب پس از تو اثر جوجو مویز رایگان به همراه خلاصه کتاب

می‌توانم بگویم از زندگی خودم تقریباً راضی بودم. این قدر در جمع‌هایی بودم که بفهمم باید از شادی‌های کوچک زندگی هم خوشحال بود. سلامت بودم، دوباره خانواده‌ام را داشتم، کار می‌کردم. اگر هنوز با مرگ ویل کنار نیامده بودم دست کم حس می‌کردم کم کم دارم از زیر سایه‌اش بیرون می‌آیم.

چرا باید بگذاری یک اشتباه کل زندگی‌ات را تغییر بدهد.

کسی زیر سایه یک بت نمی‌تواند رشد کند.

فروشگاه‌های معاف از مالیات دارند تعطیل می‌شوند در‌های کرکره‌ای روی کیف دستی‌ها و شکلات‌هایی که مسافر‌ها، دقیقه‌ی آخر برای هدیه می‌خرند، کشیده می‌شوند. چراغ در‌های شماره سه، پنج و یازده به ورودی باند، خاموش می‌شوند و آخرین مسافر‌ها به آسمان شب می‌زنند. وایولت نظافتچی اهل کشور کنگو، چرخ دستی‌اش را به طرف من می‌آورد، راه رفتنش شل و ول است، کفشش با آن زیره لاستیکی روی کف صیقلی زمین جیر جیر صدا می‌کند.

وسوسه می‌شوم بگویم واقعاً گلوله‌ی آتش در آسمان نیست که شما را می‌کشد بلکه چیزی است که سریعتر عمل می‌کند. ولی با خودم فکر می‌کنم فایده‌ای ندارد. دوباره آب به صورتش می‌پاشد من دستمال کاغذی دیگری دستش می‌دهم، نفس بی‌ثباتی می‌کشد و صاف می‌ایستد.

وقتی آدم درگیر قضیه‌ی فاجعه‌آمیزی می‌شود که زندگی‌اش را تغییر دهد، یک نکته این وسط مطرح می‌شود. در این گونه مواقع آدم خیال می‌کند حتماً باید با حادثه‌ی فاجعه‌آمیزی که زندگی‌اش را تغییر داده رو در رو می‌شود. یادآوری گذشته شب‌های بیخوابی موضوع دائم توی ذهنتان می‌پیچد و از خودتان می‌پرسید: آیا کار درستی کرده‌ام؟ آن چه را که باید به خودتان بگویید، می‌گویید. آیا اگر جور دیگری برخورد می‌کردید می‌توانستید حتی یک ذره هم که شده تغییری در اوضاع ایجاد کنید؟

وقتی عزیزی را از دست می‌دهیم کسی که عاشقش هستیم، ظاهراً دیگر توان برنامه‌ریزی نداریم، گاهی افراد حس می‌کنند دیگر هیچ اعتمادی به آینده ندارند، گاهی هم خرافاتی می‌شوند.

با این که من خودم مادر نبودم ولی چیز‌هایی درباره‌ی مادر بودن دستگیرم شده بود. هر کاری می‌کردی، احتمالاً اشتباه بود. اگر سنگدل باشید بی‌توجه یا غافل به روح و روان بچه‌ای که تحت مسئولیت شماست زخم‌هایی می‌زنید که هرگز التیام نمی‌یابند اما اگر دلسوز و همدل باشید و به خاطر کوچک‌ترین موفقیتی که به دست می‌آورند، تشویقشان کنید، آن‌ها را به شکل دیگری به تباهی می‌کشانید و نابود می‌کنید.

مرد جوان و جدی که با لپ تاپش سرگرم بود و مرد غرق در عرق که ویسکی اسکاتلندی خورده بود، رفته‌اند. چیدن لیوان‌ها و گیلاس‌ها را تمام می‌کنم، دخل را میشمارم، دوباره مطمئن می‌شوم، حساب درست است. کل فروش را توی دفتر حساب یادداشت می‌کنم، تازه متوجه پالتوی مرد تنومند می‌شوم که روی چارپایه‌ای بار آویزان است، جلو می‌روم و نگاهی به صفحه‌ی نمایش پرواز‌ها می‌اندازم. مسافر‌های پرواز مونیخ به زودی سوار هواپیما می‌شوند، اگر بخواهم فرصت هست که سریع بروم و پالتو را به مرد برسانم.

وقتی دارید می‌روید سوار هواپیما شوید کادر پرواز را می‌بینید که دارند بر می‌گردند به خانه‌شان، می‌بینید که همه خندان و خوشحالند، از نظر آن‌ها سوار شدن به هواپیما مثل سوار شدن به اتوبوس است، بعضی از آن‌ها دو سه بار و گاهی چهار بار در روز پرواز دارند، احمق که نیستند اگر خیالشان راحت نبود که پرواز نمی‌کردند، غیر از این است؟

ظاهراً من آدمی اهل گل و گیاه نیستم، روی پشت بام می‌ایستم و به تاریکی سو سو زن لندن در زیر پایم نگاه می‌کنم، این همه آدم در اطرافم زندگی می‌کنند، نفس می‌کشند، غذا می‌خورند، حرف می‌زنند. میلیون‌ها نفر که زندگی اشان کاملاً از زندگی من جداست چه آرامش و نظم عمومی غریبی. نور چراغ‌های قدیمی می‌درخشند، هیاهوی اطراف، در هوای شبانه می‌پیچد و سر و صدای موتور اتومبیل باز و بسته شدن در می‌آید. در دور دست، چند کیلومتر به سمت جنوب، تاپ تاپ ناخوشایند هلی کوپتر پلیس به گوش می‌رسد، با نورش پارک محلی را روشن کرده است و دنبال خلافکارانی می‌گردد که در پارک ناپدید شده‌اند.

حالا که روزمرگی‌مان را از دست داده بودیم احساس سردرگمی می‌کردم. هفته‌ها طول کشید تا دست‌هایم که دیگر بدنش را لمس نمی‌کردند، احساس بی‌کفایتی نکنند. پیراهن لطیفش که دکمه‌اش را می‌بستم، دست‌های گرم و بی‌حرکتش که به آرامی می‌نشستم، مو‌های ابریشمی‌اش که هنوز می‌توانستم لای انگشت‌هایم حسش کنم. دلم برای صدایش تنگ شده بود، برای برخورد تندو خشکش، خنده‌هایش که به سختی می‌توانست بخندد، کمرش که با انگشتم لمس می‌کردم، حالت پلک چشمانش، وقتی خواب آلود می‌شد و روی هم می‌افتاد.

رقصیدیم و رقصیدیم انگار هیچ کاری نداشتیم جز رقصیدن. وای خدای بزرگ، عالی بود. مدت‌ها بود که لذت زندگی کردن را از یاد برده بودم، لذت گم شدن در موسیقی، وسط ازدحامی از جمعیت، شور و هیجانی ناشی از تبدیل شدن به موجود زنده‌ای که قلبش می‌تپد. برای چند ساعت در لحظاتی جانانه و رازگونه خودم را از همه چیز ر‌ها کردم. مشکلاتم مثل بادکنک گازی از من دور شدند. شغل وحشتناک رئیس ایراد گیر و در جا زدن‌ها. حالا چیز دیگری بودم، زنده، در جنب و جوش و شاد.

گاهی به زندگی مردم دور و اطرافم نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم آیا سرنوشت ما انسان‌ها مقدر بر آن است که لطمه بخوریم و آسیب ببینیم؟

روی پیش بخاری دوتا کارت هست، یکی از طرف پدر و مادرم که تولدم را تبریک گفته‌اند، عبارت «با بهترین آرزو‌ها» از طرف مامی، مثل زخم چاقو گزنده است. کارت دوم هم از خواهرم است که پیشنهاد کرده آخر هفته با توماس بیایند پیشم، شش ماه می‌شود که ندیدمشان، دو پیام صوتی هم روی گوشی تلفنم دارم. یکی از دندان پزشکم اما دومی: سلام لوئیزا، جیرد هستم، توی درتی داک آشنا شدیم، خب یعنی با هم دوست شدیم، شاید دوباره بتوانیم همدیگر را ببینیم، شماره‌ام را داری.

سرم را بالا می‌گیرم، نسیم شب را روی صورتم حس می‌کنم، از پایین صدای خنده می‌آید صدای خفه‌ی شکستن بطری، صدای رفت و آمد اتومبیل‌ها در امتداد شهر، مثل مار روی زمین می‌خزند. موج قرمز و بی‌پایان چراغ عقب اتومبیل‌ها را می‌بینم، منبع خون از نوع اتومبیل. فقط بین ساعت 3 تا 5 صبح، کمی آرامش برقرار می‌شود، زمانی که مست‌ها هم دیگر توی رختخواب ولو شده‌اند، سرآشپز‌های رستوران‌ها، روپوش سفیدشان را درآورده‌اند و کافه‌ها در‌هایشان را بسته‌اند.