معرفی و دانلود pdf کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات اثر مارک براکت رایگان

برای کسی مهم نیست شما چقدر می‌دانید تا زمانی که بالاخره بفهمند چقدر اهمیت قائل هستید.

افکار منطقی هیچ‌گاه به‌مانند احساسات، خلاقیت افراد را تحریک نمی‌کنند.

احساسات منفی عملکردی سازنده دارند: کمک می‌کنند توجه‌تان متمرکزتر شود. احساس شادی این کار را نمی‌کند، بلکه احساس ناراحتی است که ما را کمک می‌کند از پس شرایطی دشوار بربیاییم. 

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. 

ما با استعداد ذاتی برای تشخیص اینکه خودمان یا دیگری چه حسی و به چه دلیل داریم به دنیا نمی‌آییم. همه باید این مهارت را یاد بگیریم. 

تابه‌حال شده است به حرف دل‌تان گوش کنید و تصمیم بدی بگیرید؟ و وقتی اوضاع بد از آب درآمد به پیشانی‌تان بزنید و با خود بگویید: «چه‌کار احمقانه‌ای بود! چی داشتی با خودت فکر می‌کردی؟» شاید در یک لحظه، لغزش فکری داشتید یا استدلال‌تان ضعیف بود. وقتی به گذشته نگاه می‌کنید، چیزی را که از قلم انداختید واضح می‌بینید. فقط باید امیدوار باشید که برای‌تان تجربه شده باشد. آرزوی معقولانه‌ای است؛ اما درسی که گرفتید چه بود؟ ما بر این باوریم که توانایی استدلال و تفکر منطقی‌مان برترین قدرت ذهنی‌مان، حتی برتر از جنبه‌ی عاطفی سرکش‌مان، است. این چیزی نیست جز ترفندی که مغزمان به ما می‌زند، چون در اصل احساسات ما تأثیرات عظیمی بر عملکرد ذهن ما می‌گذارند که اغلب ناخودآگاه هستند. این حقیقت به‌خصوص در فرایند تصمیم‌گیری خیلی واضح‌تر است.

مثال‌های بارزی وجود دارد از اوقاتی که احساسات بهتن‌هایی تعیین‌کننده‌ی اعمال‌مان هستند. اگر ترس از پرواز داشته باشیم، با وجود پرخطر بودن، با ماشین تا مقصدمان رانندگی می‌کنیم. گاهی تحت‌تأثیر شور و اشتیاق و هواوهوس، ممکن است قید مراقبت و پیشگیری از بیماری‌های مقاربتی یا بارداری ناخواسته را بزنیم.

اما تأثیر احساسات فرای این‌ها است. اکثر تصمیمات تلاش‌هایی برای پیش‌بینی پیشامد‌های آینده هستند: ما بایستی این خانه را بخریم. من نمی‌خواهم این شغل را قبول کنم. پاستا انتخاب بی‌نظیری است. در هر مورد، ما تمام گزینه‌ها را در نظر می‌گیریم و دست آخر گزینه‌ای را انتخاب می‌کنیم که به‌احتمال زیاد پیشامد دلخواه ما را در پی دارد؛ حداقل به لحاظ تئوری.

در حقیقت احساسات، تا حد زیادی، تعیین‌کننده‌ی اعمال‌مان هستند. اگر حس مثبتی داشته باشیم، مثلاً اعتما به نفس، خوش‌بینی و خرسندی، درمورد کاری که بایستی انجام دهیم به یک نتیجه می‌رسیم و اگر حس منفی داشته باشیم، مثلاً اضطراب، خشم یا ناراحتی، تصمیم‌مان ممکن است کاملاً فرق کند؛ هرچند که با همان مجموعه حقایق سروکار داشته باشیم.

آدم‌هایی هستند که در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که مسائل و مشکلات روزمره عاطفی در آن‌ها نادیده گرفته شده است چون هیچ یک از اعضا بلد نبودند چطور در مورد این مسائل یا مشکلات صحبت کنند. یا برای حل کردنشان دست به کار شوند. حتی اگر زندگی تراژیکی را هم تجربه نکرده باشید ممکن است حس کنید کسی غیر از خودتان به احساسات و عواطفتان اهمیت نمی‌دهد. واکنش من در برابر شرایط، این طور بود: به احساساتم بی‌حس و بی‌تفاوت شدم در حالت قرنطینه احساسی قرار داشتم در وضعیت تلاش برای بقا.

هر زمان که جلسه‌ای را با گروهی از افراد برگزار می‌کنم در ابتدا از آن‌ها می‌خواهم که چند دقیقه به احساسی فکر کنند که همان لحظه دارند سپس از آن‌ها می‌خواهم احساساتشان را برای بقیه‌مان توصیف کنند. صحبت‌هایشان چیز‌های زیادی را آشکار می‌کند نه لزوماً در مورد عواطف و احساساتشان بلکه در مورد اینکه چقدر صحبت کردن راجع به زندگی عاطفی برایمان سخت است. اینجاست که متوجه می‌شویم حتی برای توصیف احساساتمان با جزئیات مفید از واژگان لازم برخوردار نیستیم. سه چهارم افراد به سختی کلمات احساسی پیدا می‌کنند وقتی هم به کلمه‌ای می‌رسند آن کلمه گویای تمام احساساتشان نیست.

زندگی ما پر است از عواطف و احساساتی مانند ناراحتی، ناامیدی، اضطراب، رنجیدگی، اشتیاق و حتی آسودگی. اغلب اوقات این احساسات مشکل ساز می‌شوند و سر راه زندگی پرمشغله ما به شکل موانعی سبز می‌شوند و یا حداقل این، چیزی است که به خودمان می‌گوییم بنابراین نهایت تلاشمان را برای نادیده گرفتنشان می‌کنیم.

احساسات، نوعی اطلاعات هستند شبیه گزارش‌های خبری از درون روانمان که پیام‌هایی را راجع به آنچه درون هر شخص منحصر به فرد یعنی هرکدام از ما رخ می‌دهد، ارسال می‌کنند. این پیام‌ها در واکنش به رویداد‌های مختلف درونی و بیرونی است که تجربه می‌کنیم. ما باید به این اطلاعات دسترسی پیدا کنیم و بفهمیم که این احساسات به ما چه می‌گویند. بدین طریق می‌توانیم آگاهانه‌ترین تصمیم‌ها را بگیریم.