معرفی و دانلود کتاب موهبت کامل نبودن اثر برنی براون رایگان به همراه خلاصه کتاب

زمانی که مایلیم ریسک کردن در بیابان و حتی تبدیل شدن به بیابان خود را داشته باشیم، عمیق‌ترین ارتباط را با خود واقعی و آنچه که مهمتر است احساس می‌کنیم.

قبل از هر سفری و از جمله این سفر باید درباره زاد و توشه راه صحبت کرد. برای زندگی کردن و عشق ورزیدن از موضع ارزشمندی، به چه چیز نیاز داریم؟ چگونه با کامل نبودن خود روبرو می‌شویم؟ چگونه ویژگی‌های مورد نیاز را پرورش می‌دهیم و موانع را کنار می‌زنیم؟ پاسخ تمام پرسش‌ها این است: شجاعت، شفقت و پیوند. این زاد و توشه‌ای است که در سفر زندگی بدان نیاز داریم.

شاید بگویید: اوه چه عالی، آدم باید یک ابر قهرمان باشد تا بتواند با کمال گرایی مبارزه کند. البته شما را درک می‌کنم، شجاعت، شفقت و پیوند اندیشه‌هایی بزرگ و آرمانی به نظر می‌رسند اما در واقع تمرین‌های روزانه‌ای هستند که با تکرار کافی، به صورت توانمندی‌های باور نکردنی در می‌آیند.

اگر آنقدر شجاع باشیم که با جنبه تاریک وجود خود روبرو شویم می‌توانیم قدرت بیکران جنبه‌های روشن خود را دریابیم.

به نظر من شادی یک گام فراتر از خوشحالی است. خوشحالی نوعی جو یا حال و هوایی است که گاه وقتی خوش شانس باشید مدتی را در آن سر می‌کنید، حال آنکه شادی، نوری است که شما را سرشار از امید، ایمان و عشق می‌کند. خوشحالی به شرایط و رویداد‌های بیرونی بستگی دارد و با افت و خیز شرایط دچار شدت و ضعف می‌شود. حال آنکه به نظر می‌رسد شادی پیوسته به روح است و شکرگزاری، به قلب بسته شده است. تجربه حقیقی شادی این لذت و احساس عمیق معنوی بسیار حساس و آسیب‌پذیر است.

زندگی شاد به این معنی نیست که همواره غرق در نور شادی باشد چرا که در نهایت غیر قابل تحمل می‌شود. به نظر من زندگی شاد از لحظه‌هایی ساخته می‌شود که با ریسمان اعتماد، شکر‌گزاری، الهام و ایمان، با ظرافت، به هم پیوند می‌خورند.

ما موجودات پیچیده‌ای هستیم که هر روز از خواب بیدار می‌شویم و با کلیشه‌ها و شخصیت‌هایی که نشان‌دهنده کامل بودن ما نیستند با برچسب زدن و کمرنگ شدن مبارزه می‌کنیم. با این حال وقتی ریسک نمی‌کنیم که روی پای خود بایستیم و صحبت کنیم، وقتی گزینه‌های پیش روی ما را مجبور می‌کنند وارد دسته‌هایی شویم که در مقابل آن مقاومت می‌کنیم، قطع ارتباط و تنهایی خود را تداوم می‌بخشیم.

خبر خوب اینکه همین آسیب‌پذیری‌ها و ضعف‌ها ست که ما را به سوی این ابزار‌های شگرف، سوق می‌دهند. از آنجا که ما انسان هستیم و ناقص به ناچار باید همه روزه این ابزار‌ها را به کار بندیم. به این طریق است که شجاعت، شفقت و پیوند به صورت توانمندی و موهبت در می‌آیند، مواهبی که ثمره کامل نبودن ماست.

با فرار از تاریکی از نور هم می‌گریزیم. یکی دیگر از یافته‌های پژوهشی غیر منتظره من این بود که هرگز نمی‌توانیم در انکار و فرار از احساسات آزار دهنده‌مان آزادانه عمل کنیم و دست به انتخاب بزنیم. هیجان‌های ما در طول یک پیوستار قرار دارند و با فرار از تاریکی از نور هم دور می‌شویم. در گذشته وقتی می‌خواستم رنج و آسیب‌پذیری را تخفیف دهم یا با آن روبرو نشوم، ناخودآگاه خود را از تجربه هیجان‌های مثبتی چون شادی نیز محروم می‌کردم.

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم کشف هیچ حقیقتی نمی‌توانست این قدر زندگی مرا تغییر دهد. حال می‌توانم شادی را لمس کنم. هر چند همین تجربه مرا در معرض آسیب‌پذیری و ضعف قرار دهد.

در واقع من انتظار ضعف و آسیب‌پذیر بودن را دارم، شادی نیز مانند هیجان‌های تیره، خار دارد. عشق شدید به یک شخص اعتقاد راسخ به یک چیز، درگیری کامل در زندگی که ضمانتی به همراه ندارد، همه و همه گزینه‌هایی هستند که می‌توانند با رنج و آسیب‌پذیری همراه باشند. وقتی توان خود برای تحمل ناراحتی را از دست می‌دهیم، شادی را گم می‌کنیم. 

در واقع تحقیقات مربوط به اعتیاد نشان می‌دهد که در تجربه‌های نیرومند مثبت نیز مانند تجربه‌های دردناک، می‌توانیم دچار بازگشت شویم. ما نمی‌توانیم فهرستی از هیجان‌های آزار‌ دهنده تهیه کنیم و بگوییم که نمی‌خواهم با این‌ها روبرو شوم، یا برعکس فهرستی از هیجان‌های مثبت بنویسیم و بگوییم: می‌خواهم تمام این‌ها را تجربه کنم.

تجسم چرخه‌ای که این انتخاب می‌تواند ایجاد کند، آسان است. من شادی زیادی تجربه نمی‌کنم بنابراین منبع و ذخیره‌ای ندارم که در سختی‌ها از آن بهره بگیرم و بنابراین سختی‌ها با رنج بیشتری، توام خواهند شد و از این رو ست که خود را به ناهشیاری می‌زنم و حال، چون ناهشیارم، نمی‌توانم شادی را حس کنم و این چرخه تکرار می‌شود.

در جریان کار خود دریافتم که خوشحالی و شادی در تجربه متفاوتند. شکر‌گزار و شاد بودن به این معنی نیست که تمام مدت خوشحال باشیم. گاه برای آنکه در این اظهار نظر‌ها دقیق‌تر شوم می‌پرسیدم: چطور می‌شود که آدم شاد و سپاس‌گزار باشد اما خوشحال نباشد. پاسخ‌ها شبیه به هم بودند و مضمون همه آن‌ها یکی بود. خوشحالی به شرایط و موقعیت بستگی دارد اما شادی به نوع نگرش و شکرگزاری.

با تجزیه و تحلیل داستان‌ها و جستجوی موضوعات مشترک الگو‌ها را به دو دسته باید‌ها و نباید‌ها تقسیم کردم. دسته باید‌ها شامل این کلمات است: لیاقت، فراغت، بازی، اعتماد، ایمان، احساس، امید، درستی، عشق، حس تعلق، شادی، قدردانی و خلاقیت. دسته نباید‌ها عبارتست از: کامل بودن، کرختی، یقین، خستگی، استقلال، خویشتن داری، شایسته بودن، قضاوت و کمبود.

درس سختی که آن روز یاد گرفتم این بود: برای داشتن زندگی جانانه، درک و شناخت خود، بسیار مهم است، اما مهمتر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم. شناخت مهم است اما در صورتی می‌توانیم خودمان را بشناسیم که با خود مهربان باشیم. زندگی جانانه یعنی پذیرفتن ضعف و افزایش شناخت و ادعای قدرت.

شاید دردناک‌ترین درس آن روز که برای من بسیار سخت بود و نفسم را بند آورد این بود: ما نمی‌توانیم آنچه را که نداریم به فرزندانمان بدهیم، موقعیت ما در مسیر زندگی و عشق ورزی از صمیم قلب، بسیار بیشتر از مطالب کتاب‌ها ما را در تربیت فرزندان به موفقیت می‌رساند.