معرفی کامل و دانلود pdf کتاب خاطرات زن مطلقه اثر هیفاء بیطار رایگان

زن مطلقه معمولاً در دام اولین گرگی که دوستش دارد می‌افتد. با قدرتی که ناامیدی و درد‌ها از گذشته به او داده‌اند، به شدت به آن گرگ عشق میورزد تا از کابوس زیبایش بگریزد. او را دوست می‌دارد مثل این که تنها امیدش است.

پدرم که در طول زندگی‌اش با همهٔ مردم خوب بود و عرف و هنجار‌های اجتماعی را به‌خوبی اجرا می‌کرد، او هرچند که بسیاری از رفتار‌های مردم را نقد می‌کرد ولی این فقط در حد سخن بود، در طول زندگی با هیچ کسی گلاویز نشده بود یا هرگز کسی را از خود نرنجانده بود، او مرد نیکوکار و محبوب جامعه و مردم بود. اما پدرم هرگز فکر نمی‌کرد دختر بزرگش که بیشتر از سایر بچه‌هایش شبیه او بود سرکش شود و خلاف شرایط او و خودش به یک زن منحرف تبدیل شود.

هرگز به ذهن آن استاد توانا که در طی سی سال فقط خوش‌نامی و اعتبار کسب کرده بود خطور نمی‌کرد. توسط رفتار دخترش که عاشق مردی دیگر شده بود در حالی که زن مردی دیگر بود طعنه بخورد و سرافکنده شود، او می‌داند که دخترش سال‌ها در تنهایی و سرگردانی به سر می‌برد، نه شوهر داشت و نه طلاق گرفته بود و می‌توان با آدم‌هایی که فکرشان باز است این مسأله را درمیان گذاشت و آن‌گونه اشخاص هم حقی را برای این قائل شوند و بگویند او هم آدم است، او هم مثل همهٔ آدم‌ها از گوشت و خون است و عشق‌ورزی به مردی دیگر پاسخی تند به آن‌همه سال پر از ظلم و درد و درگیری است. و ممکن است بگویند این زن ناگهان و به اشتباه این کار را کرده است و غلط است که برای سال‌های طولانی زوج‌های جوان همدیگر را ر‌ها کنند و این تنهایی غیرانسانی راه را برای خطا و اشتباه باز می‌کند.

به مرحله‌ای رسیده‌ایم که دیگر خیلی حماقت است اگر سکوت کنیم اگر از اعتراف کردن خجالت بکشیم پس چرا مردم دروغ می‌گویند و منافقانه رفتار می‌کنند و ادعا می‌کنند که آن‌ها این صفات را ندارند و هر کس در درون خویش حقیقت خود را می‌داند، حقیقت دوست و همسایه‌اش را. این افکار چه معنایی دارد این چه حماقتی است؟ چه پنهان کردن واقعیتی است. من با کمال اعتماد به نفس و شجاعت ثابت قدم می‌ایستم تا نقاب را از چهره‌ها بردارم و هر آنچه را که نباید گفته شود می‌گویم.

کاش بتوان حرص و ولع کودکانه چشم‌هایی را که سیر نمی‌شوند با نگاه کردن از لای در‌ها، روزنه‌ها، سوراخ‌ها و... سیر کنم و کسانی که هنوز بزرگ نشده‌اند را با آرامش و اعتماد به نفس نگاه کنم و آن‌ها دهان‌هایشان از لذت آنچه برایشان می‌گویم وا شود. آن‌ها اعتقاد دارند که هدف غایی من رسوایی هاست ولی می‌بینیم چه کسی سرش را تکان می‌دهد و به زمین نگاه می‌کند تا با دیگری مواجه نشود، من یا آن‌ها. من از پیش آن منظره را مشاهده می‌کنم و نگاه‌های درمانده‌شان را می‌بینم البته من هم کاری انجام نمی‌دهم.

صندوق سال‌ها را باز می‌کنم و با ورق‌های زیادی که درون آن قرار دارد باز می‌کنیم. بعضی از ورق‌ها زرد شده‌اند چون خاطرات زمان‌های قدیم را ثبت کرده‌اند بعضی از کلمات آن برگه‌ها پاک شده است چون اشک‌های بسیاری بر آن ریخته شده است. وقتی که من آن را نوشتم انگشتانم بین ورق‌ها غرق و دست‌هایم در صندوق سال‌ها مخفی می‌شوند.

می‌خندم و احساس می‌کنم من در این شرایط سخت، مسلط هستم یا مثل اینکه من خارج از تمام این اتفاقات قرار دارم. مثل اینکه من از روی یک قله بلند به دشتی در دوردست نگاه می‌کنم. درخت‌های کوچک ترسی در دل آدم نمی‌اندازند آدم‌ها مثل عروسک‌های متحرکی هستند گنجشک‌ها مثل نقطه‌های ریز متحرکی به چشم می‌آیند ناگهان یک غبطه سنگین وجودم را در بر می‌گیرد چون حس می‌کنم من حکمت پیرمرد‌ها را دارم و به بیهودگی‌ام در صندوق سال‌ها ادامه می‌دهم.

خلاصه سال‌ها به من توانایی مطالعه آنچه را که در ذهن دیگران می‌گذرد به من داده است. بدون اینکه به آن‌ها نگاه کنم این کار را انجام می‌دهم. با قرائت افکار مردم تسلی خاطر می‌یابم و رفتار‌هایشان را پیش‌بینی می‌کنم و خوشبختانه پیش‌بینی‌هایم همیشه درست از آب در می‌آیند. از جویدن آدامس دست می‌کشم. فک‌هایم خسته شده‌اند آدامس را مثل بسیاری از خاطرات دردناکم به کاغذی چسباندم یا توی کاغذی دفن کردم و صندوق سال‌ها با آن وداع کرد.