معرفی و دانلود کتاب هنر عشق ورزیدن اثر اریک فروم رایگان به همراه خلاصه کتاب

آن که هیچ نمی‌داند به چیزی عشق نمی‌ورزد. آن که از عهده‌ی هیچ کاری برنمی آید هیچ نمی‌فهمد. آن که هیچ نمی‌فهمد، بی‌ارزش است ولی آنکه می‌فهمد بیگمان عشق می‌ورزد، مشاهده می‌کند و می‌بیند. هر چه بیشتر دانش آدمی در چیزی ذاتی باشد، عشق بدان بزرگتر است. هر که فکر کند همه میوه‌ها در همان وقت می‌رسند که توت فرنگی از انگور چیزی نمی‌داند.

بله ممکن است دیگران رفتار ما را نفهمند اما چه باید کرد؟ اگر دیگران انتظار داشته باشند که فقط کار‌هایی انجام می‌دهیم که آن‌ها بفهمند و تصمیم‌هایی بگیریم که آن‌ها دلیلش را درک کنند، عملاً انتظار دارند زندگی، سطح درک آن‌ها و نگاه آن‌ها به زندگی باشیم. بگذار بگویند غیر منطقی یا ضد اجتماعی هستیم، اما به این می‌ارزد که خودمان باشیم. تا زمانی که رفتار ما و تصمیم‌های ما به کسی آسیبی نمی‌زند، ما توضیحی به کسی بدهکار نیستیم، چقدر زندگی‌ها که با این توضیح خواستن‌ها تلاش‌های بیهوده برای قانع کردن دیگران برباد رفته‌اند.

این احتیاج در بشر هست که همیشه خود را متفاوت با دیگران بداند.

آیا عشق هنر است؟ اگر هنر باشد آیا به دانش و کوشش‌ نیازمند است؟ آیا عشق‌ احساس مطبوع است که درک آن بستگی به بخت آدمی دارد، یعنی چیزی است که اگر بخت یاری کند آدمی بدان گرفتار می‌شود؟ مباحث این کتاب کوچک مبتنی بر پرسش اول است. در صورتی که امروز بدون شک اکثر مردم به تعبیر دوم بیشتر معتقدند. اگر کسی به ما بگوید که عاشق گل است اما ببینیم که اغلب فراموش می‌کند به گل‌هایش آب بدهد، عشق او را به گل باور نمی‌کنیم. عشق عبارت است از رغبت جاری به زندگی و پرورش آنچه بدان مهر می‌ورزیم، زمانی که رغبت جدی وجود نداشته باشد عشقی هم درکار نیست.

نمونه‌ای دیگر از عشق دروغین، عشقی است که بدان می‌توان عشق احساساتی نام داد. اساس این نوع عشق در این حقیقت نهفته است که عشق فقط در خیال وجود دارد، نه در عالم واقع. تا وقتی که عشق رؤیاست آنان می‌توانند درآن سهیم باشند. به محض اینکه آن عشق رؤیایی به عالم واقع بیاید و در رابطه بین دو شخص حقیقی تجلی یابد، آن دو منجمد می‌شوند.

مشکل بسیاری از مردم در وهله نخست این است که دوستشان بدارند نه اینکه خود دوست بدارند.

اگر بخواهیم در مورد فرضیه عشق صحبت کنیم باید این موضوع با مسأله وجود بشریت آغاز شود. وقتی که عشق را در دنیای حیوانات مورد بررسی قرار می‌دهیم متوجه می‌شویم که بخش عمده‌ای از دلبستگی‌های آن‌ها غریزی است. با این حال بخشی از این نیرو‌های غریزی در انسان‌ها هم وجود دارند. انسان‌ها از سازگاری با نیرو‌های غریزی خود بیرون آمده‌اند اما هرگز نتوانستند که ارتباط خود را به صورت کامل با طبیعت و نیرو‌های آن قطع کنند. اگر هم از طبیعت جدا شوند، بازگشت به آن غیر ممکن است. مانند این می‌ماند که از بهشت بیرون انداخته شوند، اگر بخواهند دوباره برگردند فرشتگانی با شمشیر‌های آتشین اجازه ورود به آن‌ها را نمی‌دهند. بنابراین انسان‌ها تنها با رشد عقلی و تطبیق‌پذیری‌های جدید می‌تواند به سمت جلو حرکت کند. زمانی که انسان‌ها متولد می‌شوند بخشی از غرایز آن‌ها همراهشان است اما با بزرگ شدن، ناگهان به وضعیت جدیدی وارد می‌شوند. در این وضعیت نسبت به وجود گذشته اظمینان دارند و آینده برایشان یک مفهوم گنگ است که قطعیت آن تا زمان مرگ خواهد بود.

عشق نابالغ اینطور هست: من عاشقتم، چون بهت نیاز دارم. عشق بالغ اینطور هست: من بهت نیاز دارم چون عاشقت هستم.

انسانی که به انسان بودن خود واقف گشته است و با نور عشق راه زنده بودن را در برابر خود باز می‌کند، انسانی است که در درجه اول می‌کوشد خود و دنیا را آن چنان که هست ببیند. انسانی که حس مسئولیت و احترامی شدید نسبت به خود دارد و با توجهی که شرط عشق و خرد انسانی است، به دنبال آن می‌رود تا شخصیت و تمامیت خود را هر دم آبدیده‌تر و محکم‌تر می‌کند.

عشق، فعال بودن است نه فعل‌پذیری. پایداری است نه اسارت. به طور کلی خصیصه فعال عشقی را می‌توان چنین بیان کرد که عشق در درجه اول نثار کردن است نه گرفتن. عاشق کسی بودن تنها یک احساس شدید نیست بلکه تصمیم است، قضاوت است، قول است. اگر عشق فقط یک احساس می‌بود، دیگر پایداری در این قول که همدیگر را تا ابد دوست خواهیم داشت، مفهومی پیدا نمی‌کرد. احساس می‌آید و ممکن است خود به خود زائل شود. وقتی که عمل من با داوری و تصمیم، ارتباطی نداشته باشد چگونه می‌توانم در مورد پایداری آن قضاوت کنم؟ بهترین محک توانایی عشق ورزیدن این است که مادر بتواند جدایی را با اشتیاق تحمل کند و حتی بعد از جدایی نیز، در عشق خود پایدار بماند.

اگر من به علت اینکه نمی‌توانم روی پای خودم بایستم، به کسی وابستگی پیدا کنم، آن شخص ممکن است یک نجات‌دهنده زندگی باشد ولی رابطه من و او، رابطه عاشقانه نیست. ممکن است این مطلب ظاهراً متناقض جلوه کند. حقیقت آن است که توانایی تنها ماندن، لازمه توانایی دوست داشتن است. هر کس که سعی کرده است دمی با خود تنها باشد، به اشکال آن پی برده است.