دانلود کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایوفسکی رایگان

در خیابان حالم سرجا نبود غصه می‌خوردم که چرا از فلان کس اثری نیست، چندی است بهمان را ندیده‌ام این یکی دیگر کجا رفته بود؟ در خانه هم خلقم تنگ بود دو شب تمام خودم را می‌کشتم تا سر درآورم که در این کنج خلوتم چه مرگم است؟ چرا در این اتاق همه‌اش اینجور ناراحتم؟ هاج و واج به اطراف، به دیوار‌های کپک‌زده و سبز شده و دوده گرفته، به سقف اتاق که تار عنکبوت از برکت کفایت و کدبانویی ماتریونا ریسه ریسه از همه جایش آویخته است، نگاه می‌کردم. همه مبل‌هایم را، یک یک صندلی‌هایم را، وارسی کردم و در پی علت نگرانی‌ام می‌گشتم، چون اگر حتی یک صندلی، درست سرجایش نباشد آرامشم را از دست می‌دهم. سر وقت پنجره رفتم اما هیچ فایده نداشت.

از همان اول صبح دلتنگی عجیبی مرا فراگرفته بود خیلی زود به نظرم رسید تنهایم و همه مرا ر‌ها کرده‌اند و رفته‌اند. البته آدم حق دارد بداند منظور از همه چه کسانی هستند چون من در این 8 سالی که در پترزبورگ زندگی کردم حتی با یک نفر هم آشنا نشدم البته من با کل پترزبورگ آشنا بودم و شاید به همین خاطر بود که وقتی همه وسایلشان را جمع کردند و به ویلا‌های تابستانی‌شان رفتند احساس تنهایی کردم. از تنها ماندن وحشت داشتم و سه روز تمام با دلسردی عمیق در شهر پرسه زدم و نمی‌دانستم چه می‌کنم. هر جا که می‌رفتم خیابان نوسکی پارک‌ها یا کنار دریاچه، هیچ کدام از آن آدم‌هایی را که عادت داشتم در کل سال همین موقع و همین جا ببینم، نمی‌دیدم. این مردم من را نمی‌شناختند ولی من آن‌ها را صمیمانه می‌شناختم حتی به چهره‌هایشان هم دقت کرده بودم. وقتی خوشحال بودند من هم خوشحال می‌شدم و وقتی ناراحت بودند من هم ناراحت می‌شدم.

بعضی از آن‌ها را خیلی دوست دارم بعضی‌شان دوستان مهربانی هستند یکی از آن‌ها خیال دارد امسال تابستان یک معمار بیاورد برای معالجه‌اش، من تصمیم دارم هر روز سری به او بزنم که مبادا خدا نخواسته در معالجه‌اش اهمالی بشود اما ماجرای آن خانه نقلی گلی رنگ را فراموش نمی‌کنم. نمی‌دانید چه عمارت آجری ملوس دلچسبی بود وقتی با آن پنجره‌های قشنگش به آدم نگاه می‌کرد دل آدم روشن می‌شد به عمارت‌های زمخت و بدترکیب مجاورش با چنان افاده‌ای نگاه می‌کرد که هر وقت از کنارش رد می‌شدم، راستی راستی کیف می‌کردم.

مدت زیادی راه رفتم در شهر پرسه می‌زدم تا طبق معمول فراموش کردم کجایم و ناگهان دیدم جلوی راه بند شهر سر در آورده‌ام. نشاط شدیدی در دلم افتاد و از راه بند گذشتم و شروع کردم در کشتزار‌ها و میان سبزه‌ها قدم زدن و ابداً خسته نمی‌شدم و احساس می‌کردم که بار سنگینی از روحم فرو افتاده است. رهگذران همه چنان با خوش رویی به من نگاه می‌کردند که چیزی نمانده بود سلام و تعارف کنند. همه معلوم نبود از چه چیز خوشحالند همه‌شان سیگار برگ دود می‌کردند.

شبی عالی بود از آن شب‌هایی که وقتی آدمی جوان است تجربه‌اش می‌کند. آسمان آنقدر پرستاره و روشن بود که وقتی آدم به آن نگاه می‌کرد ناخودآگاه این سؤال برایش پیش می‌آمد که چطور افراد بداخلاق و هوسباز هم زیر سقف چنین آسمانی زندگی می‌کنند؟ این هم از آن دست سؤال‌هایی است که خداوند در اوایل جوانی آن را بیشتر در وجود انسان مطرح می‌کند. وقتی حرف از افراد هوسباز و بداخلاق پیش می‌آید من هم نمی‌توانم به یاد بیاورم که آیا کل آن روز را درست رفتار کرده‌ام یا نه.

من در حدس کشفیاتی که خاص خودم بود به قدری پیشرفت کرده بودم که می‌توانستم بی‌اشتباه بگویم که چه جور اشخاصی به کدام ییلاق ‌می‌روند. مثلاً ساکنان جزیره سنگی یا جزیره داروسازان یا مستأجران خانه‌های راسته پترزگف رفتاری سنجیده و بسیار پسندیده داشتند، لباس‌های تابستانی شیک می‌پوشیدند و با کالسکه به شهر می‌آمدند، هیئت ساکنان پارگولوا و دورتر از آن با سلامت نفس و متانت خود به نگاه اول، اعتماد القا می‌کرد.

وای که چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوش رو و زیبا می‌کند عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد که هر چه در دل دارد در دل دیگری خالی کند می‌خواهد همه شادمان باشند همه بخندند و این شادی بسیار مسری است.

آرزو می‌کنم که آسمان سعادتت همیشه نورانی باشد و لبخند شیرینت همیشه روشن و مصفا باشد و تو را برای آن دقیقه شادی و سعادتی که به دلی تنها و قدرنشناس بخشیدی، دعا می‌کنم. خدای من، یک دقیقه تمام، شادکامی. آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟