معرفی و دانلود کتاب دنیای سوفی اثر یوستین گردر رایگان به همراه خلاصه کتاب

دولتی که زنان را آموزش نمی‌دهد مانند مردی است که تنها بازوی راست خود را تمرین می‌دهد.

یک اتم هیدروژن در یک سلول در انتهای بینی من زمانی بخشی از خرطوم فیل بوده است، یک اتم کربن در عضله قلب من زمانی در دم یک دایناسور بوده است.

بهترین اتفاقی که می‌تواند بیفتد داشتن مخالفان پر انرژی است.

آلاچیق را پدربزرگش وقتی بچه اول آن‌ها چند هفته پس از تولد درگذشت برای مادربزرگ ساخته بود. نام کودک ماریه بود. بر سنگ قبر او نوشته بود: «ماریه کوچولو پیش ما آمد، سلامی کرد و رفت».

مردم حبشه فکر می‌کنند خدایان سیاه‌اند و بینی پهن دارند، در نظر تراکییایی‌ها خدایان چشم آبی و مو بورند. اگر گاو‌ها، اسب‌ها و شیر‌ها قادر به نقاشی بودند، لابد خدایان را به شکل گاو و اسب و شیر می‌کشیدند.

اکثر مردم عقیده داشتند بیماری ناشی از علت‌های فوق طبیعی است. واژه‌ی آنفولانزا در حقیقت به معناب نفوذ شوم ستارگان است.

پدر هیلده برای دنیای سوفی در حقیقت حالت قادر مطلق را داشت.

هیلده عزیز، اگر مغز انسان چنان ساده می‌بود که ما از آن سر در می‌آوردیم، هنوز چنان احمق بودیم که هیچ از آن سر درنمی آوردیم.

تنها چیزی که برای تبدیل شدن به یک فیلسوف خوب موردنیاز است، بهره‌مندی از قوه‌ی تعجب است!

پرسشی که برایش جواب نیابی، هرگز احمقانه نیست!

عجیب نبود که نمی‌دانست کیست؟ و بی‌انصافی نیست که انسان در قیافه خود دستی ندارد؟ این قیافه را به او قالب کرده بودند. آدم می‌تواند دوستانش را خود انتخاب کند، اما انتخاب خودش دست خودش نیست. حتی بشر بودنش هم دست خودش نیست.

ارسطو، همان‌طور که قبلاً گفتم، در اندیشه تغییر‌های طبیعت بود. «جوهر» همواره توان آن دارد که «صورت» خاصی را تحقق بخشد. می‌شود گفت «جوهر» پیوسته در تکاپوست چیزی را از قوه به فعل درآورد. هر تغییر در طبیعت، به نظر ارسطو، دگرگونی یک جوهر است از «قوه» به «فعل».

واژه کلیدی در فلسفه سارتر، مانند فلسفه کرکه گور، «وجود» است. ولی وجود اینجا به معنی زنده بودن نیست. گیاهان و جانوران نیز زنده‌اند، وجود دارند، اما مجبور نیستند به زنده بودن خود بیندیشند. انسان تنها موجود زنده‌ای است که از وجود خود آگاه است. سارتر می‌گفت چیز‌های مادی فقط «در نفس خود» – فی‌نفسه – وجود دارند، حال آن که انسان «برای نفس خود» – لنفسه – وجود دارد. بدین قرار وجود انسان و وجود اشیاء همسان نیست.

فرافکنی، نسبت دادن خصایلی است به سایرین که می‌کوشیم در خود سرکوب سازیم. آدمی که، مثلاً، خیلی خسیس است، همه مردم را پول دوست می‌خواند و کسی که مدام در فکر مسائل جنسی است بیش از همه از شهوترانی دیگران به خشم می‌آید.

به گفته هگل، مطالعه تاریخ نشان می‌دهد که بشریت به سوی تعقل و آزادی بزرگتری در حرکت است. رشد تاریخی، با همه جست‌وخیز و توقف‌های آن، به سمت جلو بوده است. به همین جهت گفته می‌شود که تاریخ هدفمند است.

اسپینوزا تاکید می‎ورزد که تنها یک وجود، کاملاً و مطلقا «علت قائم به‌ذات» است و می‌تواند با آزادی تام عمل کند. تنها خدا یا طبیعت مبین فرایندی این‌چنین آزاد و این‌چنین «غیرتصادفی» است. انسان می‌تواند برای کسب آزادی و ر‌هایی از قیود برونی بکوشد، ولی هیچگاه به اختیار و «اراده آزاد» دست نمی‌یابد. ما بر آنچه بر بدنمان می‌گذرد – که وجهی از حالت مادی است – اختیار نداریم. همچنین اندیشیدن خود را بر نمی‌گزینیم. پس انسان «روح آزاد» ندارد؛ و کمابیش در پیکری مکانیکی محبوس است.

رنسانس، بیش از هر چیز دیگر، دید تازه‌ای از انسان به ارمغان آورد. انسان‌مداری رنسانس، برخلاف تاکید تعصب‌آمیز قرون وسطا بر طبیعت گناهکار بشر، منجر به باوری تازه به انسان و ارزش انسان شد. انسان اینک بی‌اندازه والا و ارجمند به شمار می‌رفت. یکی از چهره‌های اصلی رنسانس مارسیلیو فیچینو بود که گفت: «خود را بشناس، ای موجود الهی در جلد آدمی!»

هرچه می‌بینی بخشی از جهان پیرامون توست، اما نحوه دیدنت بستگی دارد به عینکی که به چشم می‌زنی.

ارسطو می‌پرسد: چگونه باید زیست؟ خوب زیستن مستلزم چیست؟ و پاسخ می‌دهد: انسان فقط در صورتی می‌تواند خوشبخت شود که همه توانایی و شایستگی خود را به کار اندازد.

هراکلیتوس تاکید کرد که اضداد ویژگی جهان است. اگر هیچ‌گاه بیمار نشویم، نمی‌دانیم تندرستی چیست. اگر هیچ‌گاه گرسنه نشویم، از سیر شدن لذت نمی‌بریم. اگر هیچ‌گاه جنگی روی نمی‌داد، قدر صلح را نمی‌شناختیم. و اگر زمستان نباشد، بهار هم نمی‌آید.

آیا چیزی هست که همه به آن علاقه‌مند باشیم؟ آیا چیزی هست که مربوط به همه – صرف نظر که کی هستند و کجای جهان زندگی می‌کنند – باشد؟ آری، سوفی عزیز، مطالبی هست که قطعاً مورد علاقه همگان است و موضوع بحث دوره آموزشی ما دقیقاً همین‌ها است. مهمترین چیز در زندگی چیست و چطور می‌توانیم قدرت درونی خود را پیدا کرده و اجازه دهیم بدرخشد؟  اگر این سوال را از کسی بکنیم که سخت گرسنه است، خواهد گفت غذا. اگر از کسی بپرسیم که از سرما دارد می‌میرد، خواهد گفت گرما و اگر از آدمی تک و تنها همین سوال را بکنیم، لابد خواهد گفت مصاحبت آدم‌ها. ولی هنگامی که این نیاز‌های اولیه برآورده شد، آیا چیزی می‌ماند که انسان بدان نیازمند باشد؟ فیلسوفان می‌گویند بلی. به عقیده آن‌ها آدم نمی‌تواند فقط دربند شکم باشد. البته همه خورد و خوراک لازم دارند. البته که همه محتاج محبت و مواظبت هستند. ولی از این‌ها که بگذریم، یک چیز دیگر هم هست که همه لازم دارند و آن این است که بدانیم ما کیستیم و در اینجا چه می‌کنیم.