معرفی و دانلود pdf کتاب بابا لنگ دراز اثر جین وبستر رایگان

اگر تمام عمر؛ جوراب ابریشمی بپوشم فکر نکنم اثر جای زخمی که روی قلبم است محو شود.

خیلی مشکل است، آدم بخواهد تمام وقت مراقب خودش باشد تا آنچه را که احساسش می‌خواهد به کسی نگوید.

زندگی چیز‌هایی نیست که جمع می‌کنیم، زندگی قلب‌هایی است که جذب می‌کنیم.

در زندگی مشکلات بزرگ نیست که آدم به اراده احتیاج دارد، بلکه به نظرم با خنده به استقبال مشکلات کوچک رفتن، واقعاً احتیاج به عزم و اراده دارد.

من هم سعی می‌کنم چنین اراده‌ای را در خود به وجود بیاورم. می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی فقط یک بازیست و من باید تا آنجا که می‌توانم ماهرانه و درست آن را بازی کنم. چه در این بازی ببرم و چه ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا می‌اندازم و می‌خندم. خوشی‌های بزرگ زیاد مهم نیستند مهم این است که آدم بتواند با چیز‌های کوچک خیلی خوش باشد.

از دست این آدم‌ها که چشم به آسمان می‌دوزند و می‌گویند «مصلحت ما همین است» و به حرفی که می‌زنند ایمان ندارند، عصبانی می‌شوم. این نوع فروتنی یا تسلیم، یا هرچه که اسمش را می‌گذارید، فقط نشانه‌ی تنبلی و سستی است.

بابا لنگ دراز عزیزم؛ تمام دلخوشی دنیای من این است که تو ندانی و من دوستت بدارم. وقتی می‌فهمی و میرانی‌ام؛ چیزی درون دلم فرو میریزد… چیزی شبیه غرور. بابا لنگ دراز عزیزم؛ لطفاً گاهی خودت را به نفهمیدن بزن و بگذار دوستت بدارم. من همین که هستی را دوست دارم… حتی سایه‌ات که هیچوقت به آن نمی‌رسم…!

قبلاً می‌توانستم دختری بی‌فکر و بی‌خیال و آسوده باشم، چون چیز ارزشمندی نداشتم که از دست بدهم! ولی حالا تا آخر عمر یک نگرانی بزرگ خواهم داشت و هر وقت که تو از من دور باشی به همه‌ی اتومبیل‌هایی فکر می‌کنم که ممکن است تو را زیر بگیرند یا همه‌ی تخته‌های اعلامیه‌ای که ممکن است روی سرت بیفتد... و یا همه‌ی میکروب‌های وحشتناکی که ممکن است بخوری... آرامش خیالم تا ابد از بین رفته است!

خوشی‌های بزرگ زیاد مهم نیستند، مهم اینه که آدم بتونه با چیز‌های کوچک خیلی خوش باشه. باباجون من رمز بزرگ خوشبختی رو پیدا کرده‌ام و آن این است که باید برای حال زندگی کرد و اصلاً نباید افسوس گذشته رو خوردو یا چشم به آینده داشت بلکه باید از همین لحظه بهترین استفاده رو برد.

«فکر می‌کنید کتاب مورد علاقه من چیست؟» امیلی برونته هنگامی که بلندی‌های بادگیر را نوشت، بسیار جوان بود و هرگز از کلیسای هاوُرث خارج نشده بود. او هرگز در زندگی‌اش هیچ مردی را ندیده بود؛ چگونه او می‌توانست مردی مانند هیتکلیف را تصور کند؟ من نمی‌توانم این کار را انجام دهم، من کاملاً جوان هستم و دیگر در یتیم خانه جان گیر نیستم. گاهی اوقات ترس وحشتناکی به من می‌رسد که من یک نابغه نیستم. بابا لنگ دراز عزیزم، اگر من نویسنده‌ای بزرگ نباشم، به شدت ازم ناامید خواهی شد؟

با یک مرد راه رفته‌ام صحبت کرده‌ام و چای خورده‌ام! آن هم مردی عالی‌قدر. با آقای جرویس پندلتن. از‌ فامیل ژولیا، مختصراً عموی او. قدش مثل شما خیلی بلند است. به این‌جا آمده بود و تصمیم می‌گیرد که سری به برادرزاده‌اش بزند. آقای پندلتن برادر کوچک پدر ژولیاست، ولی ژولیا مثل این‌که او را خوب نمی‌شناسد.

گمان می‌کنم وقتی که ژولیا طفل کوچکی بوده، عمو نظری به وی انداخته و از همان ابتدا از او خوشش نیامده و از همان‌وقت دیگر اعتنایی به وی نکرده است. به هر حال آقای پندلتن، مؤدب و موقر در اتاق پذیرایی، کلاه و عصا و دستکش خود را پهلویش گذاشته و روبه‌روی من نشسته بود.

از آن‌جایی که ژولیا و سالی زنگ هفتم کلاس داشتند و نمی‌توانستند غیبت کنند، ژولیا به اتاق من دوید و خواهش کرد که عمویش را در دانشکده بگردانم و بعد از کلاس او را به ژولیا تحویل بدهم. البته من بدون توجه خاصی قبول کردم، ‌گر چه من علاقه‌ی چندانی به پندلتن‌ها ندارم! ولی اتقافا این یکی خیلی دوست‌داشتنی از آب درآمد. شباهتی به پندلتن‌ها ندارد. خیلی به ما خوش گذشت، کاش من هم یک همچو عمویی داشتم! حاضرید یک چندی هم عموی من باشید؟ مثل این‌که بهتر از مادربزرگ بودن است.