معرفی و دانلود pdf کتاب عشق سال های وبا اثر گابریل گارسیا مارکز رایگان

دختر چشمان خود را بالا آورد تا ببیند چه کسی از کنار پنجره رد می‌شود و این نگاه گذرا آغاز یک داستان عاشقانه است که هنوز بعد از نیم قرن پس از آن تمام نشده است. 

امروز وقتی تو را دیدم فهمیدم آنچه بین من و تو بود چیزی بیش از یک توهم نبوده است.

او زشت و غمگین است اما سراسر عشق است.

من به خدا اعتقاد ندارم اما از او می‌ترسم.

حافظه قلب بدی‌ها را از بین می‌برد و خوبی‌ها را بزرگ می‌کند و به لطف آن ما می‌توانیم بار گذشته را تحمل کنیم.

افراد ضعیف هرگز وارد سرزمین عشق نمی‌شوند.

تنها تاسفی که ممکن است پس از مردن داشته باشم این است که مردنم برای عشق نباشد.

خرد زمانی به سوی ما می‌آید که دیگر هیچ فایده‌ای ندارد.

اگر به موقع ملتفت شده بودند که حذر کردن از فجایع مهم زندگی زناشویی خیلی آسانتر از آزار‌های کوچک زندگی روزانه است ممکن بود زندگی برای هر دوی آن‌ها آسانتر شود ولی تنها چیزی که یاد گرفته بودند این بود که عقل موقعی به سراغ آدم می‌آید که دیگر خیلی دیر شده است.

ترس او ترس از مرگ نبود نه ترس از مرگ، سال‌های سال بود که در قلبش وجود داشت و همراهش زندگی می‌کرد و سایه‌ای بود که به سایه خود او اضافه شده بود.

فلورنتینو آریسا بدون اینکه به خود رحم کند هر شب نامه می‌نوشت نامه‌ای پس از نامه دیگر در دود چراغ روغن نخل سوز در پستوی مغازه خرازی و هرچه سعی می‌کرد نامه‌هایش بیشتر به مجموعه اشعار شعرای مورد علاقه‌اش در کتابخانه ملی که در همان زمان به هشتاد جلد می‌رسیدند شباهت پیدا کنند نامه‌ها طولانی‌تر و دیوانه وارتر می‌شدند.

مادرش که در ابتدا در آن عذاب عشق تشویقش کرده بود، رفته رفته نگران سلامتی او می‌شد. وقتی از اتاق خواب صدای بانگ اولین خروس‌ها را می‌شنید به طرف او فریاد می‌کشید: داری عقلت را از دست می‌دهی، مغزت معیوب می‌شود، هیچ زنی در عالم وجود ندارد که لیاقت این همه عشق را داشته باشد.

در هشتاد و یک سالگی هنوز عقلش می‌رسید که فقط با چند نخ نازک و پوسیده با این جهان پیوند دارد نخ‌هایی که ممکن بود بدون هیچگونه احساس درد، پاره شوند خیلی ساده با غلت زدن عوضی در هنگام خواب تمام سعی و کوشش خود را به کار می‌برد تا آن نخ‌ها پاره نشوند چون می‌ترسید که در ظلمت مرگ، خدا را جلوی چشم خود نبیند.

مرد به رغم چندین عشق طولانی و پر مخمصه، یک بند فقط به او فکر کرده بود و پنجاه و یک سال و نه ماه و چهار روز سپری شده بود. لزومی نداشت تا مثل زندانی‌ها روی دیوار سلول هر روز خط بکشد تا زمان را به خاطر داشته باشد و قاطی نکند.

بوی بادام تلخ همیشه بی آن که بخواهد، او را به یاد عشق نافرجام می‌انداخت. دکتر خوونال اوربینو به محض پای نهادن به درون آن خانه تاریک، با هوایی مانده و سنگین به این موضوع پی برد او را با عجله به آنجا خواسته بودند تا به موضوع قتلی رسیدگی کند که برای خود او حالت اورژانسی‌اش را سال‌ها قبل از دست داده بود. خرمیا دوسنت آمور که از مهاجرین منطقه آند بود جزء مجروحین جنگی به حساب می‌آمد او عکاس ویژه کودکان بود و از رقبای پر و پا قرص بازی شطرنج دکتر محسوب می‌شد کسی که در اثر استنشاق بخار سمی سیانید طلا مرده و از زجر یادآوری خاطرات گذشته خلاص شده بود 

آن وقت نام گورستان وبا عوض شد و آن را قبرستان گل سرخ نامیدند بعد، شهرداری که عقلش کمتر از عوام بود تمام بوته‌های گل سرخ را شبانه از ریشه درآوردند و روی سردر گورستان نوشتند: قبرستان عمومی.

مرگ مادر بار دیگر فلورنتینو آریسا را به وسواس عادات خود افکند. اداره، ملاقات با عشاق همیشگی و بازی کردن دومینو در باشگاه تجارت، همان خواندن کتاب‌های عاشقانه و همان رفتن به قبرستان در روز‌های یکشنبه. در آن یکنواختی داشت می‌پوسید همان چیزی بود که از آن وحشت داشت چیزی که به هر حال نگذاشته بود متوجه گذر زمان بشود.

یک روز یکشنبه در ماه دسامبر وقتی فهمید بوته‌های گل سرخ مغلوب قیچی‌ها شده‌اند روی تیر‌های چراغ برق که تازه نصب کرده بودند، متوجه چند پرستو شد و یک مرتبه دریافت که چه زمان طولانی از مرگ مادر و به قتل رسیدن المپیا سوئلتا گذشته است. آری، چه مدت زمانی از آن ماه دسامبر گذشته بود از زمانی که در یک بعد از ظهر فرمینا دازا برای او نامه‌ای فرستاده بود و در آن به او قول داده بود تا ابد دوستش خواهد داشت.