معرفی و دانلود کتاب اوژنی گرانده اثر انوره دو بالزاک رایگان به همراه خلاصه کتاب

من اگر یک مرد براى خودم داشتم با او تا جهنم هم مى‌رفتم. حتى جانم را هم برایش مى‌دادم. ولى افسوس که ندارم و باید در تنهایى زندگى کنم و در تنهایى بمیرم و هیچ‌وقت طعم یک زندگى شاد را نچشم. دوشیزه خانم، به این کورنوایه پیر نگاه نکنید که مدام دور و برم مى‌چرخد، او فقط به پول‌هاى من فکر مى‌کند. درست مثل یک موش که به دنبال پنیر مى‌گردد. تازه فکر مى‌کند که من متوجه نمى‌شوم. عیب ندارد، بگذارید فکر کند، مهم نیست. مهم این است که من هم از این بازى چندان، بدم نمى‌آید.

در این موقع ضربه‌ی محکمی به در خورد که در واقع اعلام آمدن خانواده‌ی دگراسن بود و بعد از آن، ورود و سلام و احوالپرسی‌های آن‌ها نگذاشت کروشو جمله‌اش را تمام کند. محضردار از قطع شدن حرفش خوشحال شد. چون گرانده کم کم داشت با حالت مشکوکی به او نگاه می‌کرد و غده‌ی چربی روی بینی‌اش نشان از خروشی می‌داد که داشت شکل می‌گرفت. اما قبل از هر چیز، محضردار درست نمی‌دانست که رئیس دادگاهی حقوقی برای سواستفاده از طلبکار‌ها به پاریس برود و خودش را درگیر کاری مخفیانه کند که مغایر با اصول صداقت و جوانمردی بود. از این گذشته، چون تا آن موقع بابا گرانده کوچک‌ترین حرفی که نشان دهد می‌خواهد پولی بپردازد نزده بود، محضردار، به طور حسی از وارد شدن برادرزاده‌اش در این کار می‌ترسید. به همین دلیل موقع ورود خانواده‌ی دگراسن از فرصت استفاده کرد و دست رئیس دادگاه را گرفت و جلوی پنجره برد و به او گفت: «برادرزاده، تا این جا هر چه گفتی کافی است. به اندازه‌ی کافی فداکاری‌ات را نشان دادی. اما متاسفانه شوق رسیدن به دخترش کورت کرده. بدبخت! نباید با تمام قوا پیش بروی. حالا بگذار من کشتی را هدایت کنم. تو فقط طناب‌ها را بکش. فکر می‌کنی درست است شان خودت را به عنوان رئیس دادگاه برای یک همچین کاری خراب بکنی و...» اما حرفش را خورد، چون دید آقای دگراسن دارد با بشکه ساز پیر دست می‌دهد و به او می‌گوید: «گرانده، ما از مصیبت وحشتناکی که اخیراً به خانواده‌ی شما وارد شد، منظورم ورشکستگی شرکت گیوم گرانده و فوت برادرتان است، باخبر شدیم و به خاطر این واقعه‌ی غم‌انگیز خدمت‌تان رسیده‌ایم تا تسلیت بگوییم. » محضردار حرف بانکدار را قطع کرد و گفت: «تنها واقعه‌ی غم‌انگیز، فوت آقای گرانده‌ی کوچک است و اگر به موقع از برادرش کمک می‌خواست، هرگز خودکشی نمی‌کرد.»

در بعضی از شهر‌های درجه دو، خانه‌هایی هست که با دیدن آن‌ها، غم وجود آدم را می‌گیرد، درست مثل غمی که با دیدن صومعه‌های تاریک و دلگیر، بوته‌زار‌های بی‌روح یا خرابه‌ها به دل آدم می‌نشیند. شاید بتوان در این خانه‌ها سکوت صومعه‌ها و خشکی بوته‌زار‌ها را حس کرد و شاید هم در آن‌ها استخوان‌های مرده‌ها قرار داشته باشند. حیات و حرکت در چنین جا‌هایی چنان دچار سکون است که اگر غریبه‌ای ناگهان در آن جا با نگاه بی‌فروغ و سرد آدمی بی‌حرکت رو به رو نشود، آدمی که با شنیدن صدای پایی غیرعادی، با چهره‌ی راهب مانندش با دقت از پنجره به بیرون نگاه می‌کند، شاید فکر کند که آن خانه‌ها خالی هستند.

از مالکان تاکستان‌ها و زمین‌ها و چوب فروش‌ها گرفته تا بشکه ساز‌ها و مهمانخانه دار‌ها و دریانورد‌ها، همه دائم چشم‌شان به خورشید است. همین‌ها شب، از این که مبادا صبح روز بعد حرفی از یخ بندان بشنوند با ترس و لرز به رختخواب ‌می‌روند، چرا که از باران و باد و خشکسالی می‌ترسند. دل‌شان می‌خواهد ابر و باران و گرمای خورشید، آن طوری باشد که دوست می‌دارند. هوای آسمان و منافع زمینی‌شان دائم با یکدیگر در حال جنگ‌اند و هواسنج، قیافه‌های آن‌ها را آرام، غمگین یا شاد می‌کند. از این سر تا آن سر این خیابان که قبلاً نامش «گراند روی سومور» بود، جمله‌ی «هوا طلایی است» از این خانه به آن خانه می‌رود، یا هر کس به همسایه‌اش می‌گوید: «از آسمان سکه‌های طلا می‌بارد»، چون نیک می‌داند که پرتو خورشید یا باران به موقع، چه به ارمغان می‌آورد.

عمارت‌های قدیمی شهر قدیمی سومور که زمانی محل زندگی اشراف آن ناحیه بود، در قسمت نوک این خیابان سر بالایی است. خانه‌ی غم‌انگیزی که حوادث این داستان در آن رخ می‌دهد، یکی از همین عمارت‌ها و از بقایای قابل احترام قرنی است که ویژگی مردم آن سادگی بود، همان سادگی که اینک فرانسوی‌ها با رفتار و رسوم‌شان هر روز بیش از پیش آن را از دست می‌دهند. پس از عبور از پیچ و خم این خیابان خوش منظره که ناهمواری‌هایش، بی‌اختیار خاطره‌هایی را بیدار و بدل به رویا‌های شیرین می‌کند، عقب رفتگی تاریکی را می‌بینید که وسط آن، «در خانه‌ی آقای گرانده» پنهان شده است.