معرفی و دانلود کتاب پنج قدم فاصله اثر ریچل لیپینکات رایگان به همراه خلاصه کتاب

با لغزیدن روی آخرین گلبرگ آخرین گل دستم پایین می‌افتد و انگشتانم در پس زمینه‌ای از ستارگان کشیده می‌شوند. نور‌های سوزنی شکل که ابی برای ترسیم ابدیت نقاشی کرده بود. گلویم را صاف می‌کنم و دستم را دراز می‌کنم و کمی خم می‌شوم که عکس دو نفری‌مان را از کنار تخت بردارم. لبخند‌های مشابه‌مان از زیر شال‌های ضخیم پشمی بیرون‌زده است و چراغانی‌های تعطیلات در پارک انتهای خیابان بالای سرمان سوسو می‌زنند. درست مانند ستاره‌های داخل نقاشی‌اش.

به آب نگاه می‌کند و پا‌هایش را دایره‌وار تکان می‌دهد. "یه تئوری هست که من خیلی دوست دارم می‌گه برای اینکه مرگ رو بفهمیم باید به تولد نگاه کنیم". همین طور که حرف می‌زند با روبان سرش بازی می‌کند. یعنی وقتی تو رحم مادریم داریم اون رو زندگی می‌کنیم درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون ورتره. شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. شاید مرگ هم همینطوره. شاید فقط زندگی بعدیه، یه اینچ اون ورتر. 

من در این سال‌ها روی پشت بام ده‌ها بیمارستان بوده‌ام. به دنیای پایین نگاه کرده‌ام و در تک تک آن‌ها همین حس را داشته‌ام. آرزوی راه رفتن در میان خیابان‌ها یا شنا کردن در دریا یا زندگی که هیچ وقت فرصتش را پیدا نکردم. آرزوی چیزی که هیچ وقت نمی‌توانستم داشته باشم اما حالا چیزی که می‌خواهم آن بیرون نیست. همین جاست آن قدر نزدیک که می‌توانم لمسش کنم ولی نمی‌توانم.

لباسم را عوض می‌کنم، آهسته و با احتیاط راه می‌روم، یک جفت ساق می‌پوشم. تی شرت رنگی که ابی از گرند کنیون برایم آورده بود را به تن می‌کنم. خودم را در آینه نگاه می‌کنم، حلقه‌های سیاه دور چشمم در این چند ماه گذشته از همیشه تیره‌تر شده‌اند. مو‌هایم را سریع شانه می‌کنم و دم اسبی می‌بندم. ولی اخم می‌کنم، آن قدر‌ها هم که انتظارش را داشتم خوب نشد.

دوباره مو‌هایم را باز می‌کنم و با رضایت به تصویر خودم در آینه با مو‌هایم که دور شانه‌هایم ریخته نگاه می‌کنم. کیف آرایشم را از انتهای کشو در می‌آورم و کمی ریمل و برق لب می‌زنم، تصور اینکه ویل نه تنها مرا زنده ببیند بلکه با کمی آرایش هم ببیند و به چشمانم و به لبان رژدار من نگاه کند، لبخند برلبانم می‌نشاند. آیا دلش می‌خواهد مرا ببوسد؟ می‌دانم هیچ وقت این کار را نخواهیم کرد ولی آیا در دلش چنین چیزی می‌خواهد؟

گونه‌هایم گل می‌اندازد و سرم را تکان می‌دهم و به او پیام می‌دهم. به او می‌گویم که ده دقیقه دیگر مرا در تالار اصلی ببیند. بند شانه‌ای اکسیژن سیارم را کوتاه‌تر می‌کنم، راه سریع‌تر را انتخاب می‌کنم، از آسانسور بالا می‌روم از روی پل رد می‌شوم و وارد ساختمان شماره 2 می‌شوم. از پله‌ها پایین می‌روم و وارد تالار اصلی می‌شوم که یعنی حدوداً کل نیمه‌ی پشتی ساختمان را رد می‌کنم. روی نیمکتی می‌نشینم گیاهان و درختان را تماشا می‌کنم، صدای جریان آب از فواره‌ی سنگی پشت سرم آرام شنیده می‌شود. 

قلبم از این فکر که چند دقیقه‌ی او را می‌بینم به تپش افتاده، هیجان‌زده و با استرس گوشی‌ام را در می‌آورم و زمان را چک می‌کنم. ده دقیقه از زمان پیامم به ویل می‌گذرد و هنوز نیامده. 

پونزی بر می‌دارم و عکس را کنار نقاشی به دیوار می‌زنم. سپس روی تخت می‌نشینم و مداد و دفترچه جیبی‌ام را از روی پا تختی بر می‌دارم. نگاهم در لیست بلند بالای وظایفی که صبح برای خودم نوشته بودم، پایین می‌رود. لیست با تهیه لیست وظایف شروع می‌شود که به نشانه‌ی رضایت روی آن خطی کشیده‌ام و به تفکر درباره آخرت ختم می‌شود.

کامیلا خودش را از بغل من بیرون می‌کشد تا بتواند مرا نگاه کند. با لب و لوچه‌ی آویزان و مو‌های قهوه‌ای تیره‌ی آویزان ترش می‌گوید: دومین سفر متوالی بدون تو. راست می‌گوید، این اولین باری نیست که فیبروز کیستیکم، مرا از سفر‌های کلاسی یا تعطیلات آفتابی یا برنامه‌های مدرسه باز می‌دارد. حدوداً 70 درصد مواقع وضعیت برای من کاملاً نرمال است، به مدرسه می‌روم با کامیلا و میا بیرون می‌روم، روی نرم افزارم کار می‌کنم.

خبر فوق‌العاده‌ای است البته نه برای بروک، ولی میا از کلاس انگلیسی خانم ویلسون در سال دوم به می‌سون علاقه داشت. به همین خاطر این سفر فرصتی است که بالاخره یک حرکتی از خودش نشان بدهد. ناراحتم که نمی‌توانم آنجا باشم تا به او کمک کنم که در ده حرکت پسرکش، طرح گردباد رمانتیک کابوبا می‌سون را پیاده‌سازی کند. میا گوشی‌اش را کنار می‌گذارد و شانه‌ای بالا می‌اندازد، می‌ایستد و تظاهر می‌کند به کار‌های هنری روی دیوار نگاه می‌کند.

تابستان چند سال پیش تعطیلی چهارم جولای بود. عکس در ایوان جلوی خانه‌مان در یک میهمانی باربیکیو گرفته شده بود. من، ابی، مادر و پدرم و گوفی که در لحظه گرفته شدن عکس به صورت همزمان می‌خندد. وقتی به یاد صدای چوب‌های کهنه و لق پله جلو خانه می‌افتم که در حالی که ما می‌خندیم و برای عکس به هم می‌چسبیم زیر پایمان جیرجیر می‌کند، احساس می‌کنم دلتنگی برای خانه یکباره بر من هجوم می‌آورد.

وب کم را به سمت انبوه تجهیزات پزشکی و سبد دارو‌های بغل دستم می‌چرخانم که به ترتیب الفبا و زمان و طبق نرم‌افزاری که زمان‌بندی هر دوز را نشان می‌دهد مرتب‌شان کرده‌ام. بالاخره نرم‌افزار آماده امتحان شده است.