معرفی و دانلود کتاب خدمتکار و پروفسور اثر یوکو اوگاوا رایگان به همراه خلاصه کتاب

ما پروفسور صدایش می‌کردیم. او هم پسرم را جذر صدا می‌کرد چون می‌گفت بالای سر تخت و صاف پسرم او را یاد علامت رادیکال می‌اندازد. پروفسور در حالی که مو‌های پسرم را پریشان می‌کرد، گفت: مغز خوبی تو کله‌ی این پسر هست. جذر هم که برای در امان ماندن از اذیت‌های دوستانش کلاه می‌گذاشت، با اوقات تلخی شانه بالا انداخت.

پروفسور هیچ وقت نفهمید ما داخل جعبه کلوچه‌اش را گشته بودیم، در آن لحظه یادداشتی را که برروی جلد رساله نوشته بود من را به فکر برد. تقدیم به «ن» با عشق ابدی هیچ وقت فراموشت نمی‌کنم. شکی نبود که دستخط خود پروفسور بود و واژه‌ی ابدی برای او مفهومی متفاوت از آنچه ما از این واژه درک می‌کردیم داشت. برای او ابدی چیزی شبیه ابدی بودن قضایای ریاضیات بود.

حقایق ابدی چیز‌هایی نیستند که قابل مشاهده باشند و تو هم نمی‌توانی آن‌ها را در اجسام مادی و پدیده‌های طبیعی و یا حتی در احساسات بشری ببینی. اما ریاضیات این توان را دارد که نوری به آن‌ها بتاباند و به آن‌ها صورت ببخشد. در واقع چیزی وجود ندارد که مانع ریاضیات در این راه باشد.

مدتی بعد از آغاز به کارم برای پروفسور، دریافتم او هرگاه در مورد این که چکار کند و یا چه بگوید تردید داشته باشد درباره‌ی اعداد حرف می‌زند. انگار اعداد راه او برای اتصال به دنیای واقعیات بودند. یعنی اعداد مطمئن و سبب آرامش خاطرش بودند.

تاریخ بعضی از یادداشت‌ها گذشته بود و دیگر کاربردی نداشتند. یک ماه پیش بود که جذر کیک بخار پخته‌شده‌ی کوچکی را که در کلاس اقتصاد خانواده درست کرده بود برای پروفسور آورده بود؛ اما به نظرم درست نبود که آن یادداشت‌ها را دور بریزم. برای همین حتی همان‌ها را هم در کمال احترام نگه داشتم.

همین طور که داشتم یادداشت‌ها را می‌خواندم با خودم فکر می‌کردم چقدر برای پروفسور سخت است که روزش را با این یادداشت‌ها سر کند و تمام تلاشش را بکند تا کسی متوجه دشواری زندگی‌اش نشود. سعی کردم تا می‌توانم زودتر کارم را انجام بدهم و خیلی جابه‌جایی یادداشت‌ها را طول ندهم. هنگامی که دوباره تمام یادداشت‌ها را به لباس سنجاق کردم کت تابستانی پروفسور آماده شد.

چند هفته‌ای بود که پروفسور روی یک مسأله‌ی بی‌نهایت سخت کار می‌کرد. مسأله‌ای که ژورنال ریاضیات بالاترین جایزه‌ی نقدی دوران کاری خود را برای خواننده‌ای که قادر به حل آن مسأله باشد، در نظر گرفته بود. پروفسور به جایزه‌ی نقدی حل این مسأله اهمیتی نمی‌داد زیرا برای او لذت دشواری حل مسأله مهم‌تر بود. چندین چک از طرف ژورنال‌های مختلف داخل پاکت باز نشده روی میز هال بود و هر وقت از پروفسور می‌پرسیدم که می‌خواهد وقتی به اداره‌ی پست می‌روم آن چک‌ها را نقد کنم یا نه او به نشانه‌ی بی‌اهمیتی شانه بالا می‌انداخت. دست‌آخر از آژانس خواستم نامه‌ها را به آدرس همسر برادر پروفسور بفرستد.

ظاهر پروفسور بهم می‌فهماند که این مسأله جدید بسیار سخت است. پروفسور سر این مسأله آن‌قدر به مغزش فشار می‌آورد که ممکن بود از پا بیفتد. طوری غرق در حل مسأله می‌شد که انگار به نحوی در ذهن خود فرو می‌رفت و گاهی فکر می‌کردم ممکن است جسم پروفسور به تدریج بخار شده، تبدیل به افکار و در نهایت ناپدید شود.

همانطور که آرایشگر مو‌های پروفسور را کوتاه می‌کرد این سوال به ذهنم خطور کرد که آیا آرایشگر می‌دانست داخل سر پوشیده از موی همچون برف پروفسور مغزی هست که می‌تواند تمامی اعداد اول بین یک تا یک میلیون را بگوید؟ و آیا مشتری‌های دیگری که روی مبل نشسته بودند و بی‌صبرانه منتظر بودند تا اصلاح این پیرمرد عجیب و غریب تمام بشود و نوبت خودشان بشود می‌دانستند چه رابطه‌ی عجیبی بین تاریخ تولد من و شماره‌ای که روی ساعت پروفسور حک شده وجود دارد؟ بنا به دلایلی نامعلوم از این که چنین راز‌هایی را می‌دانستم به نوعی احساس غرور می‌کردم و همین فکر باعث شد لبخند شادتری به پروفسور که داشت تو آینه به من نگاه می‌کرد، بزنم.

چاره‌ای نبود؛ پروفسور هر بار که از اعداد اول حرف می‌زد، چیز‌هایی تکراری می‌گفت. اما من و رادیکال عهد کرده بودیم که هیچ‌وقت به رویش نیاوریم، حتی اگر یک چیز را چندین بار قبلاً شنیده باشیم و این عهدی بود به سفت‌وسختی عهدی که درباره‌ی پنهان کردن حقیقت درباره‌ی اناتسو بسته بودیم. هر چقدر هم که از شنیدن یک داستان خسته می‌شدیم، همیشه سعی می‌کردیم به‌دقت گوش بدهیم. نظرمان این بود که این را به پروفسور مدیونیم چون او سعی می‌کرد با ما مثل دو ریاضی‌دان واقعی رفتار کند. اما مهم‌ترین مسأله‌مان این بود که باعث سردرگمی‌اش نشویم. هر گونه عدم قطعیتی برایش دردناک بود؛ برای همین ما مصمم بودیم که زمان گذشته و خاطرات ازدست‌رفته را سرپوش بگذاریم. گزیدن زبانمان کمترین کاری بود که از دستمان بر می‌آمد.

پروفسور بیشتر از همه عاشق اعداد اول بود. من به شکلی مبهم می‌شناختم‌شان اما هیچ وقت به ذهنم خطور نمی‌کرد که این اعداد می‌توانند عمیق‌ترین عواطف یک آدم را به خودشان اختصاص دهند. پروفسور لطیف بود و دلسوز و قابل احترام. ارقام محبوبش را به نوبت به آغوش می‌کشید. هیچ وقت از اعداد اولش دور نمی‌شد. چه پشت میز تحریرش، چه سر میز شام، وقتی حرف اعداد را پیش می‌کشید، بیشتر از بقیه، احتمال داشت اعداد اول سروکله‌شان پیدا شود. اول سخت می‌شد از جذابیت‌شان سر درآورد، این طور که به هیچ چیز غیر خودشان بخش‌پذیر نبودند، به نظر خیلی چغر می‌آمدند.

غروب‌ها برای هر سه‌مان وقت عزیزی بود. تنش رمزآلود صبح حاصل از ورود من که برای پروفسور همواره در حکم برخورد اول بود از بین رفته بود و رادیکال به روز‌های ساکتمان، زندگی بخشیده بود. فکر می‌کنم به همین دلیل است که من همیشه، چهره‌ی پروفسور را با نیمرخ روشن به نور خورشیدِ در حال غروب، به خاطر می‌آورم.