معرفی و دانلود کتاب جنگ و صلح اثر لئو تولستوی رایگان به همراه خلاصه کتاب

معتقد بود که سرچشمه همه عیب‌های آدمی دو چیز است: یکی بیکاری و دیگری اعتقاد به خرافات و دو فضیلت نیز بیشتر وجود ندارد: یکی کار و دیگری خرد.

پرنس آندره‌ی گفت: بله شما او را، این بناپارت را دیدید؟ چطور بود؟ استنباطتان از او چیست؟ دلگاروکف که پیدا بود به این نتیجه کلی که از ملاقات خود با ناپلئون به دست آورده دل بسته است، تکرار کرد: بله او را دیدم و مطمئن شدم که بیش از هر چیز از یک درگیری همگانی وحشت دارد. اگر از روبرو شدن با ما نمی‌ترسید چرا تقاضای ملاقات با امپراتور را داشت؟ چرا پیشنهاد مذاکره می‌کرد و از همه مهمتر چرا عقب می‌نشست؟ حال آنکه عقب نشینی با روش هدایت جنگ او منافات دارد. حرفم را باور کنید او می‌ترسد از درگیری همگانی وحشت دارد، ساعت سرنگونیش فرا رسیده است این را از من قبول کنید.

آزادی، برابری، این‌ها همه بانگ دهل است که رسواییشان مدتهاست آشکار شده است. کیست که آزادی و برابری را دوست نداشته باشد؟ خود منجی ما آزادی و برابری را تعلیم داده است خیال می‌کنید بعد از انقلاب، مردم خوشبخت‌تر شده‌اند؟ برعکس، ما بودیم که خواهان آزادی بودیم و بناپارت آن را نابود کرد.

اقرار به خطا بزرگواری بیشتری می‌خواهد تا اصرار در کشاندن کار به جایی که دیگر جبران ممکن نیست.

هیچ حقیقتی در ذهن دو نفر، یکسان جلوه نمی‌کند.

پیداست که سرنوشت ما همه جز تحمل مصیبت نیست.

هر کس با دید خودش زندگی می‌کند تو برای خودت زندگی می‌کردی و می‌گویی که چیزی نمانده بود که زندگیت، تباه شود و خوشبختی را وقتی شناختی که شروع کردی برای دیگران زندگی کنی ولی کار من درست عکس این بود. هدف من در زندگی کسب افتخار بود ولی خب مگر افتخار چیست؟ همان عشق به دیگران است میل به خدمت به آن‌ها برای لذت بردن از ستایش آن‌ها.

همه‌شان تلاش می‌کنند، رنج می‌برند، جان خود و روح جاوید خود را به فساد می‌کشند تا نعمتی را بدست آورند که لحظه‌ای بیش نمی‌پاید و ما نه فقط این معنی را می‌دانیم بلکه مسیح، فرزند خدا خود به این جهان خاکی آمد و به ما گفت که این زندگی، آنی بیش نیست و برای آزمودن ماست و با این همه سخت به آن آویخته‌ایم و گمان می‌کنیم که سعادت را فقط در آن خواهیم یافت.

کسی در نبرد پیروز است که با عزم جزم و با اطمینان به پیروزی در آن شرکت کرده باشد.

هر مدیر و فرمانداری در دوران آرامش و دور از اغتشاش گمان می‌کند که چرخ زندگی مردمی که اداره امورشان به دست او سپرده شده است فقط به نیروی او می‌چرخد و همین آگاهی، به ضرورت وجودش، بزرگترین پاداش زحمات و تلاش‌های اوست. پیداست تا زمانی که دریای تاریخ آرام است حاکم آب‌شناس با قایقی نا استوار خود را با دیرکی به کشتی کوه پیکر ملت بند کرده، پیش می‌رود و می‌پندارد که اوست که کشتی بزرگ را خود به آن متکی است، حرکت می‌دهد اما وقتی طوفانی بر میخیزد و دریا متلاطم می‌گردد و کشتی دستخوش امواج شد دیگر گمراه ماندن و خود را اسیر وهم داشتن، ممکن نیست.

وقتی انسان جانوری در حال مرگ را می‌بیند وحشت می‌کند زیرا زوال موجودی زنده را وجود خودش در نظر می‌آورد می‌بیند که موجودی زنده از حیطه هستی بیرون می‌رود اما هنگامی که محتضر انسانی باشد، آن هم انسانی مورد علاقه، احساس گسیختگی نیز بر وحشت نیستی افزوده می‌شود، زخمی روحی که مانند زخم جسمانی گاه کشنده است و گاه التیام می‌یابد اما جای آن همیشه دردناک می‌ماند و از تماس جسمی خارجی که اسباب تحریک آن شود، می‌گریزد.

هرگز هیچ فرمانی به خودی خود و مستقل از فرمان‌های قبلی، صادر کردنی نیست و رویداد‌های پی در پی و متعددی را در بر ندارد هر فرمان از فرمان دیگری ناشی است و هرگز به چند واقعه حاکم نیست و فقط ناظر بر لحظه‌ای از رویداد است. مثلاً وقتی می‌گوییم که ناپلئون به ارتش خود فرمان جنگ داد، فرمان‌های در زمان گسترده و به یکدیگر وابسته‌ای را به صورت یک فرمان یکباره در هم می‌آمیزیم.

ناپلئون نمی‌توانست فرمان جنگ روسیه را صادر کند و چنین نیز نکرد یک روز دستور داد که نامه‌هایی چنین و چنان به وین و برلین و پترزبورگ فرستاده شود و روز دیگر احکامی به نیروی زمینی و دریایی صادر کرد که موجب صدور فرمان‌های دیگری می‌شد که به به رویداد‌هایی مربوط می‌شدند که به ورود ارتش به روسیه منجر گشت.

در دل می‌گفت: عشق، عشق چیست؟ عشق مانع مرگ است. عشق، زندگی است. همه چیز، هر آنچه درک می‌کنم فقط به سبب آن درک می‌کنم که عاشقم. همه چیز هست و فقط به آن سبب وجود دارد که من عشق میورزم همه چیز فقط با ریسمان عشق به هم مربوط است.

رستف اسب خود را نگه داشت و می‌کوشید در چهره دشمنش نگاه کند و ببیند بر چه کسی پیروز شده است. یک پای جوان فرانسوی در رکاب گیر کرده بود و افسر بر پای دیگر بر زمین لی لی می‌کرد و از وحشت، چشم در هم کشیده هر لحظه منتظر ضربه دیگری بود و با چهره‌ای از وحشت در هم پیچیده از زیر به رستف می‌نگریست. سیمای ساده‌اش بیشتر برای بگو و بخند و تالار پذیرایی مناسب می‌نمود.