معرفی و دانلود کتاب شام با آدری هپبورن اثر ربکا سرل رایگان به همراه خلاصه کتاب

توبیاس چیزی نمی‌گوید همیشه مشکل ما هم همین بود همیشه دلش می‌خواست سکوت، حرف‌هایش را بزند اشتیاقی که برای نشستن در کنارش دارم بر بی‌اعتمادی‌ام به این موقعیت غلبه می‌کند.

توبیاس را اولین بار در یک نمایشگاه هنری در ساحل سانتامونیکا دیدم چهار سال بعد وقتی در متروی خیابان چهاردهم گیر کرده بودیم، اسممان را رد و بدل کردیم و اولین قرارمان را روی پل بروکلین گذاشتیم. داستان ما از وقتی که شروع شد دقیقاً یک دهه به طول انجامید اما همانطوری که قبلاً بار‌ها شنیده‌ایم دیدن آغاز چیز‌ها، آسانتر و دیدن پایانشان، سخت‌تر است.

نمی‌توانستم بگویم به چه چیزی خیره شده‌ام، او یا پسرک. اما احساس کردم جریانی بینمان ایجاد شده است شن‌ها جوری دور و برمان بلند می‌شدند که انگار نیرویی تازه گرفته بودند.

قدمی به عقب بر می‌دارم می‌خواهم از اتفاقاتی که در حال افتادن‌اند مطمئن شوم و هضمشان کنم همه دور یک میز گرد درست وسط رستوران نشسنه‌اند آدری رو به در نشسته، پروفسور کانراد سمت راست و رابرت، سمت چپش هستند. توبیاس آن سمت رابرت و جسیکا هم سمت چپ او نشسته و بین جسیکا و توبیاس یک صندلی خالی وجود دارد که جای من است.

دور و اطرافمان در رستوران، شلوغ است کسانی بدون توجه به اتفاقاتی که سر میز ما می‌افتند دارند شام می‌خورند، پدری سعی در ساکت کردن فرزند کوچکش دارد و پیشخدمتی، لیوان‌ها را پر می‌کند. رستوران کوچک است شاید در مجموع دوازده تا میز داشته باشد دم در با گل‌های ادریسی تزئین شده است و ریسه‌ای چشمک زنان روی دیوار که نزدیک سقف، آویزان شده است نوید تعطیلات کریسمس را می‌دهد. هر چه باشد در ماه دسامبر و آخر سالیم.

وقتی با جسیکا داخل آن آپارتمان تنگ در خیابان بیست و یکم زندگی می‌کردیم او همه جا را با جملات الهام بخش پر کرده بود روی آینه دستشویی، روی میزی که تلویزیونمان رویش بود، دم در، جملاتی مثل: نگرانی یعنی آرزوی چیزی که نمی‌خواهی یا آدم‌ها نقشه می‌کشند و خداوند می‌خندد.

هفته قبل از عید شکرگزاری بود قرار بود فردایش با هواپیما به فیلادلفیا بروم تا تعطیلات را با خانواده دور مادرم بگذرانم. مادرم مدت‌ها بود که داشت برگشتن به شرق را یعنی جایی که در آنجا متولد شده بود، در نظر می‌گرفت. از شش سالگی در کالیفرنیا زندگی می‌کردیم درست از وقتی که پدرم ما را ترک کرد.

گروه دانشجویی ما به سرعت پخش شدند انگار که شکل و اندازه این نمایشگاه آن‌ها را مسخ کرده بود. بچه‌ای شیری را می‌بوسید، پسربچه‌ای کنار گربه‌ای وحشی خوابیده بود و مردی با نهنگ‌ها شنا می‌کرد و بعد او را دیدم، ایستاده جلوی عکسی که وقتی یادم می‌آید قلبم را چنان می‌فشارد که مجبور می‌شوم قدمی به سمت عقب بردارم، عکس پسربچه‌ای با چشمانی بسته بال‌های عقابی پشت سرش باز شده بودند. به محض دیدنش احساس شگرفی من را فراگرفت از این عکس‌ها از این تصویر بخصوص و این پسر، همانی که بیرون عکس ایستاده بود با مو‌هایی ژولیده و قهوه‌ای. شلوار جین فاق کوتاه و تی شرت قهوه‌ای کمرنگ و پررنگ دوتکه‌ای به تن داشت آن لحظه چشمانش را ندیدم.

جسیکا اخمی به من کرد در کل زندگی‌اش یک رابطه بیشتر نداشت. سومیر بدی مردی که چند سال بعد تبدیل می‌شود به شوهرش، رابطه‌شان هیچوقت به نظرم خیلی رمانتیک نمی‌آمد، هنوز هم همینطور است. هردویشان در سال اول در یک خوابگاه افتادند سومیر، جسیکا را به جشنی دعوت کرد و او هم قبول کرد و از آن به بعد با هم بودند. یکسال بعد با هم صمیمی‌تر شدند برای هردویشان اولین بار بود، جسیکا زیاد درباره سومیر حرف نمی‌زد و احساساتی نمی‌شد اما به ندرت پیش می‌آمد که با هم دعوا کنند. به نظرم دلیلش این بود که هیچکدامشان در نوشیدن زیاده روی نمی‌کردند. هرچند خود جسیکا آدم عاشق پیشه‌ای بود و برای همین خودش را عمیقاً درگیر زندگی عشقی من کرده بود دلش می‌خواست تکتک جزئیات روابط من را بداند آنقدر که بعضی وقت‌ها مجبور می‌شدم از خودم چیز‌هایی را در بیاورم تا دست از سرم بردارد.

فقط دیگه فکر نمی‌کنم بخوام با آنتونی باشم، چطور می‌توانستم اتفاقی را که افتاده بود برایش تشریح کنم؟ اتفاقی که باعث شد در یک لحظه قلبم را تسلیم غریبه‌ای کنم که ممکن بود دیگر هیچوقت نبینمش. لیوان چای‌اش را روی میز گذاشت و گفت: خیلی خب، باید یه جوری این طرف رو پیداش کنیم.

برایش ذوق کردم جسیکا همیشه همینطور بود اصلاً برای انجام کاری نیاز به راه نداشت فقط دلیلی کافی بود تا حتی شده راهی برای انجامش بسازد. بهش گفتم: دیوونه شدی، بلند شدم و از پنجره طبقه بیستممان پایین را نگاه کردم. بیرون، دانشجویان داشتند در دانشکده راهشان را می‌رفتند درست مثل سربازانی که برای ماموریت فرستاده می‌شوند همه چیز از این بالا منظم و هدفمند به نظر می‌رسید: اون حتی یو اس سی هم نمی‌ره، پیدا کردنش غیر ممکنه.

خانواده جسیکا خانواده‌ای سنتی و محافظه کار اهل میشیگان بودند از اول دوستی‌مان تحول آرام آرامش را دیدم، تحولش از دختری مسیحی، مذهبی و سنتی به دختری آزادیخواه و ژیگول و بعد یعنی سال‌ها بعد دوباره برگشتنش به زنی محافظه کار و مذهبی.

نگاهی به جسیکا انداختم که داشت لیستی رو یک صفحه بزرگ کاغذ با خودکار قرمز و طلایی درست می‌کرد یادداشتم را به او دادم نگاهی بهش انداخت و با سرش تأیید کرد و دوباره آن را بهم برگرداند یادداشت را در جیبم گذاشتم و به سراغ کتابم برگشتم، به نظر می‌آمد که آرامتر شده.