معرفی و دانلود کتاب درخت انجیر معابد اثر احمد محمود رایگان به همراه خلاصه کتاب

یک شب یک مشت قرص و کپسول انداخت دهنش و یک لیوان چای خورد و همین‌جا، همین گوشه دراز کشید و گفت: «حسن جان آقا، شب بخیر.» من اون شب تا ساعت چار بعداز نصف‌شب بیدار ماندم. بی‌خوابی به سرم‌زده بود. نزدیک اذان صبح خوابیدم و خواب رفتم. وقتی بیدار شدم ظهر شده بود. فرامرز خان هنوز خوابیده بود، صداش کردم. جواب نداد. باز صداش کردم. دیدم جواب نمی‌ده. گفتم مرگ خدا نکرده مرده‌ای فرامرز خان. باز هیچی نگفت. رفتم جلو، پتو را زدم کنار، دیدم انگار صد ساله که مرده، خشکِ خشک...

بعد از ایمان دیگر برای ما چه می‌ماند که بگوییم زنده‌ایم؟ جان؟ این عنصر بی‌ارزش را که کرم لجنزار هم دارد! غذا می‌خوریم؟ حیوان که از ما بیشتر غذا می‌خورد! پس چه داریم؟ دلخوشیم که راه می‌رویم؟ شور و شهوت داریم؟ حشرات کثیف هم راه ‌می‌روند و شور و شهوت دارند! بله یک چیز داریم، دل، اما دل بی‌ایمان یعنی یک چنگ خون که حیوانات زبان بسته عظیم‌الجثه خیلی بزرگترش را دارند...

حتی عمه تاجی هم که زنی تحصیل کرده و روشنفکر است به درخت لور اعتقاد دارد و قدرت معجزه‌گر آن را باور دارد: تاج الملوک، عصر روز سه شنبه به زیارت انجیر معابد می‌رود. نذرش را ادا می‌کند، شمع می‌گیراند، چند اسکناس ریز به صندوق می‌اندازد و بعد با ترس و لرز می‌رود در صف حاجتمندان ساقه‌ی شرقی می‌ایستد. اول لوح برنجی را با طمانینه می‌خواند و گریه می‌کند، بعد شمع روشن می‌کند و دو شاخه عود می‌سوزاند و بعد التماس می‌کند که فرامرز خان در کنکور پزشکی قبول شود. التماس می‌کند که به راه راست هدایت گردد. آرام آرام اشک میریزد و می‌گوید: «حاجتم را روا کن ـ روا کن ای ساقه‌ی شرقی, صاحب کرامات! دلم می‌خواهد فرامرز نامی شود ـ نام اسفندیار خان را با عزت و احترام زنده کند! ای کسی که با کوه طلای احمر، ثروت پرستان را جزا می‌دهد، حاجت دلم را روا کن! دو گوسفند نذر گرسنگان و یک حلقه‌ی طلای سه مثقالی نذر خودت ـ روا کن، روا کن....» از پشت سر ذکر هاگا، هگاگا می‌شنود.

از گذشته‌های دور که بگذریم و به آغاز رابطه‌ی خانواده‌ی آذرپاد‌ها با درخت برسیم، می‌بینیم که اسفندیار خان آذرپاد در حقیقت نخستین کسی بوده که تقدس درخت را به رسمیت شناخته و برای آن حریم و حرمت رسمی قائل شده است. او هنگامی که شصت هزار متر مربع زمین‌ها و باغچه‌ی اطراف درخت لور را می‌خرد تا برای همسر جوان و بچه‌هایش یک عمارت کلاه فرنگی میان باغچه درست کند، و به ناچار تصمیم به ریشه کن کردن درخت می‌گیرد تا جا برای ساختن بنا باز شود. با جماعت خاموش معتقد به درخت روبرو می‌شود که در حال خواندن آوا‌های گنگ و نا مفهومی چون پانچا، پانچا، پامارا و هیپالا، هی، پا، لا وپانچا، پامارا ـ لولوپا ـ یاکاکا دسته جمعی دور درخت گرد می‌آیند تا مانع قطع درخت گردند، چون بر این باور نسلانسلی و کهنند که قطع درخت باعث بروز قحطی و نزول بلایای آسمانی و شیوع مرگ و میر سیاه می‌شود.

و شبحش در مقبره‌ی خانوادگی به همسر جوان سوگوارش چنین پند و اندرز می‌دهد: «مواظب علمدار باش. مردم حرمتش دارن! یعنی حرمت درخت انجیر معابد دارن. درست که‌ یک باغبان بیشتر نیست ولی متولی درخت انجیرم هست ـ پدر بر پدر! انجیر معابدم یک درخت بی‌ثمره ولی با حرف و حدیث و حکایاتی که از علمدار اول به ذهن و دل مردم نشسته و روز به روزم بیشتر و بیشتر میشه، دیگه‌ یک درخت مثل همه‌ی درختای دیگه نیست! حالا دیگه تبدیل شده به نشانه‌ای از قدرت و اعتقاد مردم! پس هم باید حرمت علمدار داشته باشی و هم حرمت خود درخت!»

حالا دیگر یک درخت نیست جناب مهران. شما حقوق خواندین، با علم الاجتماع آشنا هستین! گمان نمی‌کنم درک این مطلب براتان مشکل باشه که این درخت، حالا دیگه تبدیل شده به سمبل باور‌های چند نسل از مردم...

بیا ببینم مرزوقه. تو چه پستانی به دهان حامد گذاشته‌ای که اینطور نا خلف شده چرا اینقدر عقل نداره که بفهمه زیارتگاه نباید از دست بده؟ چرا لگد به بخت خودش و زحمت و خدمت و حرمت پدر اندر پدرش می‌زنه؟ کاش اینقدر شعور داشت و می‌فهمید که نباید این قدرت به دست غریبه بیفته!