معرفی و دانلود کتاب کتابخانه ی ارواح اثر ریچارد دنی رایگان به همراه خلاصه کتاب

کتابخانه شبیه ترکیبی از عمارت و کلیسا بود که از سنگ‌های خاکستری تیره ساخته شده بود و ویرانه به نظر می‌رسید، در واقع تسخیر شده. دو پنجره بسیار بزرگ با شیشه‌های رنگی در دو طرف ورودی دو دره قرار داشتند و چندین پنجره کوچکتر با شیشه‌های رنگین هم بالای طاقجه ورودی ساختمان وجود داشت.

شگفت انگیزترین ساختمان‌هایی بود که تا به حال دیده بودم، سقف آن با میله‌های نوک تیز سیاه رنگی احاطه شده بود و زیر آن، سه پنجره عریض قرار داشت که از شدت نوری که از پشت‌شان می‌تابید می‌درخشیدند.

درست در مرکز طرح یک ستاره پنج پر به رنگ سفید خالص قرار داشت که چیز‌هایی مثل طلسم داخلش نوشته بود. با اینکه چیز خیلی شگفت‌آوری نبود، حسی که از آن می‌گرفتم پر از سیاهی و زشتی بود.

جاناتان جسد‌ها را بیرون کشیده و به قبرستانی در همسایگی آنجا فرستاده بود اما به خاطر زیادی جنازه‌ها هنوز خیلی از آن‌ها همان جا مانده بودند و بعضی از آن‌ها هم تنها خاکستر و استخوان‌هایشان به جا مانده بود. با وجود هشدار خیلی‌ها به او درباره نحس بودن ساخت و ساز روی یک قبرستان و همچنین مرگ اسرارآمیز سه تا از دختر‌هایش، جاناتان باز هم از آرزوی ساختن کتابخانه عظیمش دست برنداشته بود. مدتی بعد از افتتاحیه باشکوه کتابخانه بقیه فرزندانش نیز به دنبال دسته دیگری از وقایع اسرارآمیز در همان ماه مردند. چیزی از مرگ آن‌ها نگذشته بود که همسرش بیمار شد و خیلی سریع، از دنیا رفت و او تازه داشت نحسی و نفرین کارش را باور می‌کرد.

ساختمان تا سال 1952 خالی مانده بود تا اینکه یکی از بستگان دور، کتابخانه را به ارث برده و آن را دوباره برای عموم بازگشایی کرد. از زمان بازگشایی کتابخانه در سال 1952 تا به حال هم چندین کودک وارد ساختمان شده و هرگز دوباره دیده نشده‌اند، بعضی‌ها در اثر سقوط از بالکن طبقه دوم مرده‌اند و به نقل از بعضی شایعات، قاتل زنجیره‌ای معروفی از زیرزمین آنجا برای کار‌های چندش‌آورش استفاده می‌کرده است گزارش‌های بی‌شمار تسخیرشدگی توسط ارواح را هم فراموش نکنیم.

مونتی در حالی که ابرو‌هایش مانند کرم ابریشم در هم میلولیدند غرولندکنان گفت: اونو بذار کنار ما باید حرفه‌ای به نظر بیایم. در حالی که داشتم دوباره دوربین را جلوی صورتم می‌گرفتم گفتم: می‌دونی که من از عکس خوشم میاد تازه اون کراوات صورتی که زدی اصلاً ما رو حرفه‌ای نشون نمی‌ده. به او خیره شدم و دیدم که دارد جوش می‌آورد اما چون در مکانی عمومی بودیم، کاملاً حرفه‌ای رفتار می‌کرد نه سرم داد می‌کشید و نه پس گردنی می‌زد. فوری تلفنش را بیرون کشید و شماره کتابدار را گرفت.

زنی باریک و بلند از داخل تاریکی آن طرف ورودی بیرون آمد و به نظر می‌رسید روی پله‌ها شناور است. او با مو‌های سیاه پرکلاغی ای که بالای سرش جمع کرده بود عینک قهوه‌ای رنگ بزرگی که روی دماغ عقابی‌اش جا خوش کرده بود و ژاکت پشمی بد رنگی که به تن داشت، درست مثل کتابدار‌ها بود. زن، صورت مهربانی داشت و گرمی خاصی در رفتارش بود که از فاصله دور احساس می‌شد. او باید اوکتاویا فری استون می‌بود، کسی که به ما زنگ‌زده بود.

خانم فری استون که به احتمال زیاد متوجه نگاه تحقیرآمیزم به رفتارشان شده بود با سر به در ورودی اشاره کرد: تو خوب با جید کنار میای، اون هم سن خودته و بیشتر وقت‌ها در اداره کتابخونه بهم کمک می‌کنه الان هم توی قسمت کتاب‌های کودک داره یه سری از کتابا رو می‌چینه توی طبقه‌ها. بهتره بری پیشش و خودتو بهش معرفی کنی منم این دور و بر رو به مونتی نشون می‌دم و تو و جید می‌تونید یک ساعت دیگه در اتاق استراحت به ما ملحق شید.

هوای توی ساختمان حسابی سرد و سنگین بود درست مثل فضای یکی از اولین ماموریت‌هایی که انجام دادیم. یادم هست توی کلیسایی در کالیفرنیا یک روح وجود داشت اما چیزی که مردم فراموش کرده بودند به ما بگویند این بود که آن، یک روح معمولی نبود چیزی بسیار قدرتمندتر بود.

دوربینم را دست گرفتم و عکسی سریع از نقاشی انداختم اما وقتی به صفحه نگاه کردم، عکس خراب شده بود. قطعاً چیزی نمی‌خواست از آن عکس بگیرم چرخیدم و با شیشه رنگین پنجره‌ای که از بیرون دیده بودم مواجه شدم. پنجره به گونه‌ای عریض‌تر شده بود و حالا با کوسن‌ها و بالشت‌های رنگی، یک گوشه دنج برای مطالعه به نظر می‌رسید، قدمی سمت پنجره‌ای که دختر را در آن دیده بودم برداشتم ناگهان در جایم خشکم زد و تمام مو‌های ریز پشت گردنم سیخ شدند، یک نفر پشت سرم بود.