معرفی و دانلود کتاب کوری اثر ژوزه ساراماگو رایگان به همراه خلاصه کتاب

هق هق کنان می‌گفت تقصیر من بود و حرفش درست بود، جای انکار نداشت اما اگر برایش تسکین خاطری باشد این هم درست است که اگر پیش از دست زدن به هر کاری نتایجش را بسنجیم، به طور جدی به آن فکر کنیم اول نتایج بلافاصله را در نظر بگیریم بعد نتایج محتمل، ممکن و متصور را هرگز از اولین نقطه‌ای که فکر کردن ما را به درنگ واداشت، فراتر نخواهیم رفت.

گروه‌های خشمگینی از افراد بینا و نابینا همه از فرط درماندگی به بانک‌ها هجوم بردند، دیگر موضوع چک کشیدن با آرامش و پول خواستن از صندوقدار نبود که بگویند می‌خواهم پولم را بگیرم بلکه هر چه دم دستشان می‌رسید می‌قاپیدند.

واژه‌ها اینطورند، کلمات بینوا فریب می‌دهند، روی هم می‌غلتند، انگار نمی‌دانند به کجا ‌می‌روند و ناگهان به سبب دو، سه، چهار کلمه که بر زبان می‌آیند و خود به خود ساده است، یک ضمیر شخصی، یک صفت، یک فعل، یک قید می‌بینیم که مقاومت ما را در هم می‌شکند و در چهره و نگاه خود می‌نماید و آرامش ما را برهم می‌زند، گاه اعصاب نمی‌تواند تاب آورد، اعصابی که با خیلی چیز‌ها کنار آمده یا با همه چیز کنار آمده، به طوری که می‌توانیم بگوییم انگار از پولاد است.

مزیتی را که این کور‌ها از آن برخوردار بودند، می‌توان توهم نور نام نهاد. در واقع برایشان فرقی نمی‌کرد که شب است یا روز، اولین پرتو سپیده دم است یا گرگ و میش غروب، آرامش دم صبح است یا غوغای دم ظهر، این کور‌ها پیوسته در احاطه سفیدی روشنی بودند مثل خورشیدی که از ورای مه بتابد.

اگر روزی باز بینا شدم، توی چشم دیگران خوب نگاه می‌کنم، انگار که بخواهم روحشان رو ببینم.

اتومبیل‌های پشت سر یکریز بوق می‌زنند، چند راننده از اتومبیل‌ها بیرون آمده‌اند تا وسیله وامانده را به جایی هل بدهند که راه را بند نیاورد، با عصبانیت به شیشه‌های بسته اتومبیل مشت می‌کوبند، مردی که تویش نشسته، سر به سویشان برمی گرداند، اول به یک طرف بعد به طرف دیگر. پیداست که با داد و فریاد چیزی می‌گوید، حرکت لب‌هایش نشان می‌دهد که چند کلمه تکرار می‌کند. نه یک کلمه بلکه سه کلمه چون بعد که یکی به هر ترتیب در را باز می‌کند معلوم می‌شود که می‌گوید من کور شده‌ام.

آن شب مرد کور خواب دید که کور است.

وجدان که خیلی از آدم‌های بی‌فکر آن را زیر پا می‌گذارند و خیلی‌های دیگر انکارش می‌کنند چیزی است که وجود دارد و همیشه وجود داشته، اختراع فلاسفه عهد دقیانوس نیست یعنی اختراع زمانی که روح چیزی جز یک قضیه مهم نبود. با گذشت زمان همراه رشد اجتماعی و تبادل ژنتیکی کار ما به آنجا کشیده که وجدان را در رنگ خون و شوری اشک پیچیده‌ایم و انگار که این هم بس نبوده، چشم‌ها را به نوعی آیینه رو به درون بدل کرده‌ایم، نتیجه این است که چشم‌ها غالبا آنچه را سعی داریم با زبان انکار کنیم بی‌پروا لو می‌دهند.

هرگز نمی‌شود رفتار آد‌ها را پیش‌بینی کرد باید صبر کرد باید زمان بگذرد، زمان است که برما حکومت می‌کند، زمان است که در آن سر میز حریف قمار ماست و همه برگ‌های برنده را در دست دارد.

نمی‌توانید بدانید در جایی که همه کورند چشم داشتن یعنی چی، من که اینجا ملکه نیستم. نه، فقط کسی هستم که برای دیدن این کابوس به دنیا آمده‌ام. شما حسش می‌کنید ولی من هم حس می‌کنم و هم می‌بینم.

چشم تنها جای امن بدن است که شاید هنوز روحی در آن باقی باشد.

دختر عینکی گفت: ترس می‌تواند موجب کوری شود، حرف از این درست‌تر نمی‌شود، هرگز نمی‌شود پیش از لحظه‌ای که کور شدیم کور بودیم، ترس کورمان می‌کند ترس ما را نگه می‌دارد، چشم پزشک پرسید چه کسی دارد حرف می‌زند، صدا پاسخ داد یک مرد کور، فقط یک مرد کور چون ما اینجا همینیم و بس.

دنیا همین است که هست، جایی است که حقیقت اغلب نقاب دروغین می‌زند تا به مقصد برسد.

اگر نمی‌توانیم مثل آدم زندگی کنیم دست کم بکوشیم مثل حیوان زندگی نکنیم.

کسی این سخن را باور نکرد با یک نگاه آشکار بود که چشمان مرد کاملاً سالم و عنبیه آن صاف و شفاف است. سفیدی مردمک چشم او همچون چینی بود، چشمان بیرون‌زده، صورت چروکیده و ابروان تابدار مرد نشان می‌داد که بسیار نگران است. با حرکتی سریع، مشت‌های گره کرده خود را در مقابل چشم آورد شاید بتواند آخرین تصویری را که پیش از آن رویداد دیده است در ذهن نگه دارد. چراغ چهارراه قرمز شد، مردم به راننده کمک کردند از اتومبیل پیاده شود، مرد نومیدانه تکرار کرد: من کور شده‌ام من کور شده‌ام.

بدترین چیز این است که ما سازمانی نداریم. توی هر ساختمان، در هر خیابان و محله‌ای باید سازمانی باشد. همسرش گفت: یک دولت، یک سازمان، بدن انسان هم یک نظام سازمان یافته است. تا سازمانش برجاست تن زنده می‌ماند. مرگ فقط نتیجه برهم خوردن این سازمان است. خب جامعه کور‌ها چطور می‌تواند برای بقای خود بکوشد؟ با سازمان دادن به خودش، سازمان دادن یعنی شروع بینایی.

سخنران‌ها از آخر زمان خبر می‌دادند و از رستگاری به وسیله‌ی توبه، مرگ خورشید، روح قوی، عصاره‌ی مهر گیاه، نظم و ترتیب باد، کینه توزی تاریکی، نشانه خوانی پاشنه‌ها، خواب سایه، طغیان دریا‌ها، منطق آدم خواری، اختگی بدون درد، ضعف تار‌های صوتی، مرگ کلمات و ... همسر چشم پزشک گفت اینجا هیچکس از سازمان حرف نمی‌زند، چشم پزشک گفت شاید در میدان دیگری از آن صحبت کنند.

سر راه خانه دختر عینکی از میدان بزرگی گذشتند که کور‌ها دسته دسته به سخنرانی‌های کور‌های دیگر گوش می‌دادند در نگاه اول هیچ کدام از این دسته‌ها، کور به نظر نمی‌رسیدند، سخنران‌ها هیجان‌زده سر به سوی شنوندگان می‌چرخاندند و شنوندگان با دقت به حرف‌های سخنران‌ها گوش می‌دادند.