معرفی و دانلود کتاب هنر معلمی اثر جانی یانگ رایگان به همراه خلاصه کتاب

بدین ترتیب بود که مرا به اولین کلاسم راهنمایی کردند که دانش‌آموزان عادی سال سوم مقطع راهنمایی در آن به انتظار نشسته بودند. من هم با هیبت خاصی به کلاس اعلام کردم: «امروز می‌خواهیم به بررسی یک قطعه بپردازیم...» که صدایی از آن میان بلند شد: «قطعه دیگه چیه؟» ساعت بعدی یکی از بدترین ساعات زندگی‌ام بود. تمام فکرم این بود که تا حالا چکار کرده‌ام؟ شروع به گذراندن دوره‌های اجازه تدریس کردم. مدت دو سال به صورت هفته‌ای یک بار در دانشگاه حضور می‌یافتم و به دفعات مکرر نیز کلاسم را تحت نظارت قرار می‌دادند.

راستش را بخواهید جلسات درس برایم مثل میدان جنگ بود. درست است موضوع درس را به خوبی می‌شناختم. خیلی هم خوب آن را بلد بودم. اما مشکل اینجا بود که نمی‌دانستم چطور آن را تدریس کنم. بچه‌های کلاس از دست من کلافه شده بودند. در تمام طول درس داد و بیداد می‌کردم. دسته‌گل‌های زیادی به آب می‌دادم. تمام جلسات را بی‌رمق و افسرده به پایان می‌بردم. کم کم داشتم به بیراهه می‌رفتم.

هنگام مشاهده و نظارت کلاس‌های معلمان مجرب پی بردم که بعضی از آنان از بعضی دیگر خیلی بهتر درس می‌دهند. کم کم از این معلمان سؤالاتی پرسیدم و جواب‌هایشان را در دفترچه‌ای یادداشت می‌کردم. این نخستین دفترچه از دفترچه‌های بسیار بود. فهمیدم که فقط خیال کرده‌ام درس دادن را بلدم اما واقعاً باید از صفر شروع کنم. کم کم خودم را عادت دادم که نکات مفید را از قول معلمان باتجربه یادداشت کنم. مثلاً از آن‌ها می‌پرسیدم که «اگر دانش‌آموز بگوید می‌خواهم توالت بروم چکار می‌کنید؟» جواب این بود که «اگر به یکی اجازه بدهی همه می‌خواهند بروند. اگر هم به بقیه نه بگویی احتمال دارد خودشان را خیس کنند.» به بقیه بگو ده دقیقه بعد؛ اگر دیدی که هنوز هم به آن‌ها فشار می‌آید، آن وقت اجازه بده بروند.» من هم فوراً این‌ها را وارد دفترچه می‌کردم.

طی سال‌ها ده دوازده دفترچه را با هزاران نکته پر کردم. هنوز هم به این کار ادامه می‌دهم. بزرگترین نکته درباره‌ی تدریس این است که هرگز از آموختن دست برندارید. به مرور که باتجربه‌تر شدم کم کم خودم به نظراتی رسیدم که نظرات قدیمی را هم با آن تطبیق می‌دادم. هر وقت یک جلسه را خوب درس می‌دادم درباره‌ی آن به تفکر می‌پرداختم که ببینم چرا خوب بوده است. خلاصه‌ای از علت موفقیت و «چرای» آن را هم ثبت می‌کردم. من دریافته‌ام که متأسفانه بسیاری از کارکنان در حین آموزش روحیه خود را از دست می‌دهند و با احساس ناکامی شغل خود را ترک می‌کنند. من الان حدود دوازده سال است که تدریس می‌کنم اما کارم را رها نکرده‌ام؛ چون پی برده‌ام که برای این کار هم مانند هر پیشه‌ی دیگری فوت و فنی لازم است.