معرفی و دانلود کتاب زنان پیشرو اثر الهام نظری و گلچهره سهراب رایگان به همراه خلاصه کتاب

مسافر‌ها به هم نگاه می‌کنند. بعضی‌هایشان تعجب کرده‌اند. یک‌دفعه مادر فهیمه از خوشحالی به گریه می‌افتد و همه می‌ایستند و دست می‌زنند. حتی خانمی بعد از نشستن هواپیما صبر می‌کند تا او از کابین بیرون بیاید و به او بگوید از اینکه یک زن خلبان پرواز بوده خوشحال شده و انرژی گرفته است.

فهیمه از بچگی عاشق پرواز کردن بود. تابستان‌ها با خواهر و برادر‌هایش، با چسب سریش و کاغذ بادبادک می‌ساخت و از پشت‌بام پروازش می‌داد.

دبیرستانش که تمام شد، کنکور داد، دوست داشت مهندسی پزشکی بخواند اما نشد. بعد متوجه شد که مرکز آموزشِ فنون خدمات هوایی تهران، امتحان ورودی گذاشته و دانشجو می‌گیرد. چون دوست داشت درس بخواند، امتحان داد و با نمره‌های خوبی قبول شد و در دور‌ه‌های خلبانی شرکت کرد. استادانش به او گفتند اگر بخواهد همین روند را ادامه بدهد و پرواز کند، زمانِ زیادی می‌برد تا خلبان شود و بهتر است به سراغ رشته‌های دیگر برود. او پذیرفت و تصمیم گرفت مهندسی پرواز بخواند. مهندس پرواز باید حواسش به سیستم‌های هواپیما، بخشِ سوخت، برق و مسیریابی باشد که اگر مشکلی پیش آمد، حل کند. همه از این انتخاب او تعجب کرده بودند، چون پیش از او هیچ زنِ ایرانی، مهندس پرواز نبود. این برخورد‌ها به جای اینکه جلوی او را بگیرد، بیشتر به او انگیزه داد که رویایش را جدی‌تر دنبال کند. چند سال بعد فهیمه اولین زن مهندس پرواز در ایران شد.

با خودمان گفتیم این همه زن توانا و موفق در ایران هستند که در همین خاک به دنیا آمده و بزرگ شده و در همین شرایط کار‌های بزرگ انجام داده‌اند پس چرا داستان زندگی آن‌ها را برای دخترانمان ننویسیم که هر شب قبل از خواب یکی از آن‌ها را بخوانند. به جای منتظر ماندن پای شاهزاده قصه‌ها رویای فتح قله‌ها به دست خودشان را بسازند.

لاله بعد از تمام کردن دبیرستان، نزدیک به نُه سال در کارگاه استاد حسین ماهر، نقاشی و کار با موزاییک را یاد گرفت. در طول این سال‌ها ایده‌های زیادی برای زیباکردن تهران به ذهن او رسیدند. سرانجام روزی تصمیم گرفت آستین‌ها را بالا بزند و با مسئولان شهرداری تهران درباره‌ی ایده‌هایش حرف زد. او به آن‌ها توضیح داد که باد و باران و آلودگی هوا در مدت ِ زمان کوتاهی رنگ نقاشی دیواری را خراب می‌کند، ولی کاشی سال‌های سال رنگ اولیه‌اش را حفظ می‌کند.

نزهت اعتقاد داشت که برای شکوفا شدن خلاقیت در موسیقی، باید از کودکی آن را آموزش داد. اما آموزش موسیقی به کودکان سخت بود، نمی‌شد آن‌ها را به ساز زدن از روی نُت وادار کرد؛ بچه‌ها دوست داشتند با ساز صدا‌های مختلف تولید کنند. او پس از تحقیقات بسیار دریافت که باید ریتم، نحوه تولید موسیقی و کارکرد گوش را از طریق بازی به کودکان آموزش داد.