معرفی و دانلود کتاب دیگری اثر آرتور شنیتسلر رایگان به همراه خلاصه کتاب

دوست من آلبین چشم‌انتظار چنین خدایی است. آلبین ادیب است، به‌واقع استاد آثار ناتمام است. تابه حال هرگز نوشته‌ای را به پایان نرسانده است. اغلب برایم تعریف می‌کند که ایده‌ها سیلاب‌وار به ذهنش جاری می‌شوند. من خودم آن‌جا بودم وقتی در جای همیشگی‌اش در کنج قهوه‌خانه به سطح مرمری میز خیره شده بود و یکدفعه از جا پرید، چون ایده‌ها دست از سرش برنمی‌داشتند. فوراً فهمیدم قضیه از چه قرار است. از دست صدها شبحی فرار می‌کرد که در میان دودودم قهوه‌خانه دوروبرش به رقص آمده بودند، و منی که روبه‌رویش نشسته بودم، با نگاهی تحسین‌آمیز بدرقه‌اش کردم. می‌دانستم که روز بعد با این خبر به سراغم خواهد آمد: «دیشب ساعت یک شروع کردم به نوشتن یک نوول، شاید هم یک درام!» بعید هم نبود بگوید: «گوش کن»، بعد طبق معمول تأملاتش را برایم بخواند؛ جملاتی ازهم‌گسیخته یا حتی تک‌عباراتی آمیخته به اوصاف ناجور.

تأملاتش معمولاً به جملاتی با دونقطه ختم می‌شوند، دونقطه‌ای که می‌گوید: «بفرمایید، اگر می‌توانید این فکر را پی بگیرید!» یادم هست که یک بار یکی از این دونقطه‌ها حسابی عصبی‌ام کرد، چون نمی‌توانستم فکری را که پشت آن خوابیده بود پی بگیرم، به‌خصوص به این دلیل که مفهوم آن جمله قصار دستگیرم نمی‌شد. با وجود این، آلبین کماکان مرا لایق دوستی خود می‌داند، چون با همه این تفاصیل من تنها کسی هستم که او را درک می‌کنم. حالا می‌فهمید چرا من گاهی به خودم می‌بالم.

وقتی اجازه می‌دهد به کاغذهایش نگاهی بیندازم، احساس غریبی دارم. صحنه‌های پراکنده، خطوط اصلی، نمایش‌نامه‌های کمدی، تعداد زیادی فصل اول، طرح و نقشه در قالب توده‌ای از تک‌برگ‌ها جلو رویم پرپر می‌زنند، و چیزی شبیه به ترس و احترام وجودم را فرامی‌گیرد. برایم روشن می‌شود چرا آلبین دراصل هیچ‌کاری را به سرانجام نمی‌رساند: بیش از اندازه ایده دارد.

همین اواخر کاغذهایش را به قهوه‌خانه آورده بود. آن روز برایم چیزی نخواند جز یک مشت جملات کوتاه، تعدادی عبارت یا آن‌طور که در عنوان مطالب با خوش‌سلیقگی آمده بود: «فی‌البداهه‌ها». اول گاهی مجبور می‌شدم حرفش را قطع کنم و بپرسم: «این یعنی چی؟» بعد اغلب جواب‌هایی از این دست تحویلم می‌داد: «در ادامه معلوم می‌شود»، یا «خودم هم نمی‌دانم»، یا «این بخشی از موضوعی است که هنوز پیدایش نکرده‌ام»، یا «چی؟ مگر خودت نمی‌فهمی؟» بعد هم با خیال راحت به خواندن ادامه می‌داد. مثلا: «تانژانتی را روی دایره ترسیم کرد.» پرسیدم: «چه کسی؟» نگاهی ویرانگر حواله‌ام کرد و به خواندن ادامه داد: وفاداری چیست؟ امری تصادفی، فقدان موقعیت برای خیانت ــ نوعی بیماری. (مکث.) طوفان مُرده. (مکث.) وقتی برای اولین بار او را دیدم، مشغول خمیازه‌کشیدن بود. (مکث.) مثل خدای بی‌جاه ومقام ول می‌گردد.

دویدم وسط جمله: چه کسی؟ تقریباً با تحکم جواب داد: «خودم هم هنوز نمی‌دانم؛ منتظر خدای بی‌جاه ومقام هستم.»