معرفی و دانلود کتاب به آرزوهایم قول رسیدن دادم اثر فاطمه آریان و مهنا تنگ شکر رایگان به همراه خلاصه کتاب

یک شب دیگر خسته شدم. به مرز جنون رسیدم و پای حرف‌های دلم نشستم. می‌خواستم با حرف‌های منطقی قانعش کنم که دیگر آن رفته و نباید با دیدن پیراهن یک رهگذر تو خیابان من را یاد او بندازد و روزم را خراب کند. تا دهن باز کردم فریاد زد: خفه شو! حرفی نزن که باورش نداری. هیچ‌کس نداند من که می‌دانم دوستش داری. چرا شما آدم‌ها همه تقصیرها را گردن دل می‌اندازید؟

تا چیزی می‌شود می‌گویید دلمان زبون‌نفهمه و نمی‌فهمد که او رفته. اتفاقاً برعکس، او نیست، خودتانین نه دل. خودتان دوست دارید با این حرف‌ها سرتان را شیره بمالید. جامون عوض شد. به جای اینکه من قانعش کنم، او قانعم کرد. شاید که نه، قطعاً حق با دلم بود.

اینجا در اتریش بعد تمرین‌ها انقدر خسته می‌شدم که حد و اندازه نداشت. ده برابر تلاش‌هایم در ایران اینجا از جان مایه می‌گذاشتم، ولی باز هم رهبر اتریشی‌مان ناراضی بود و سقف رضایتش به‌سادگی به دست نمی‌آمد. کم‌کم داشتم به حرف‌های سهیل ایمان می‌آوردم. او گفته بود موفقیت در خارج از کشور صد برابر سخت‌تر است و درد غربت و تنهایی یک طرف، تلاش شبانه‌روزی برای اثبات خود به مردم آن کشور طرف دیگر.

روز اجرا، روز بسیار خاص و افتخارآمیزی بود. تو دلم آشوبی بود که فقط خدا می‌دانست. انگار بار اول بود که اجرا داشتم. من تک‌نواز این گروه بزرگ بودم و قرار بود خیلی مورد توجه قرار بگیرم. استرسم همراه با لذت بود. یاد اولین اجرا افتادم و چقدر همه چیز فرق داشت. حس انتقام و حضور اشکان پررنگ بود، اما حالا ذهنم تنها حول محور یک اسم می‌چرخید و آرامش مرا بازمی‌گرداند.

انگشت‌های او روی کلیدهای سیاه و سفید پیانو می‌رقصید و دنیای سیاه من را رنگی می‌کرد. دلم رفته بود به حس و حال آن روزها و سراسر آرامش شده بودم. گاهی صدایی در دلم فریاد می‌زد که شاید هنوز دیر نشده، ولی چه گفتنی؟ به کی بگویم؟ به کسی که نیست؟ ذهنم با خودم حرف می‌زد تا یکی از بچه‌ها آمد و گفت: «کجایی؟ حواست نیست‌ها! بدو بریم نوازنده‌ها رفتند روی استیج.»