معرفی و دانلود کتاب راه طولانی بود از عشق حرف زدیم اثر رسول یونان رایگان به همراه خلاصه کتاب

پدربزرگ می‌گفت: «سفر مهمه. دنیای آدمارو بزرگ‌تر می‌کنه!» و توضیح می‌داد که دنیا هرچه بزرگ‌تر باشد بهتر است. از دنیاهای کوچک دل خوشی نداشت. می‌گفت: «دنیای مورچه‌ها رو به خاطر اینکه کوچیکه زود آب می‌بره» و ادامه می‌داد:  «وقتی قطره آبی بتونه دنیایی رو ببره، اون دنیا دیگه دنیا نیست!» عمو رحمان ادامه می‌داد: «تا می‌تونین سفر کنین!» و توضیح می‌داد: «سفر از وقتی شروع می‌شه که آدم بهش فکر می‌کنه!» وقتی می‌پرسیدیم: «اگه مسافر جایی برای رفتن نداشته باشه چی؟» یک‌صدا می‌گفتند:  «همیشه جایی برای رفتن هست!» عمو رحمان می‌گفت: «اکثراً جاده‌های بزرگ به دریا ختم می‌شن!» پدربزرگ می‌گفت: «خیلیارو می‌شناسم که کنار دریا اُتراق کردن!» وقتی سؤال می‌کردیم: «اگه یکی نخواد کنار دریا زندگی کنه تکلیفش چیه؟» جواب می‌دادند: «ما دریا رو فقط مثال زدیم! بره به یه جای دیگه! دنیا پر از جاهای قشنگه!» بعد توضیح می‌دادند که دریا از نظر آن‌ها نام تمام جاهایی‌ست که در آن‌ها می‌شود راحت زندگی کرد. بعد توضیح می‌دادند که دریا از نظر آن‌ها نام تمام جاهایی‌ست که در آن‌ها می‌شود راحت زندگی کرد. وقتی می‌پرسیدیم: «آدما از کجا بدونن کدوم جاده به کدوم دریا می‌رسد؟» عمو رحمان می‌گفت: «همهٔ جاده‌ها و دریاها واسه خودشون نام و نشون دارن!»

دو روز دنیا را ندیدم. از کلبه‌شان بیرون نیامد. نگرانش بودم؛ هرچند این نگرانی خیلی جدی نبود؛ اما روز سوم دل‌تنگی عجیبی به سراغم آمد. وقتی از خواب بیدار شدم صبحانه را خورده و نخورده نشستم پشت پنجره و زل زدم به بیرون. هرچه منتظر ماندم از پشت پنجره نگذشت. پنجره بدون او چیزی کم داشت. عبورش می‌توانست پنجره‌ام را زیبا کند اما عبور نکرد. پنجره، قابی از اندوه بود و وسعتی از برف و درخت‌های یخ‌زده و تک‌وتوک کلاغ‌هایی که گاه‌به‌گاه قارقارکنان از مربع‌هایش می‌گذشتند.

جاده‌ای که از جلوی کلبه‌ی عمو رحمان شروع می‌شد و از جلوی کلبه‌ی ما می‌گذشت و دور میدانچه چرخ می‌خورد و دوباره به نقطه‌ی اولش برمی‌گشت خالی از ردپای دنیا و عطر و حضورش بود. هرچه جاده را زیر نظر گرفتم، چیزی جز اندوه و زمستان و سرما ندیدم. باد، هرازگاهی مشتی از پوفه‌های برف را برمی‌داشت و در هوا پراکنده می‌کرد. گاه نیز شانلی به نقطه‌ای نامعلوم در هوا می‌نگریست و پارس می‌کرد.

دنیا اصلاً حالش خوب نبود و می‌دانستم از کلبه بیرون نخواهد آمد؛ اما چرا انتظارش را می‌کشیدم، نمی‌دانستم! فکر نمی‌کردم این‌قدر او را دوست داشته باشم. اتفاقی در من در شرف وقوع بود.

احساس می‌کردم دنیا را بیشتر از آنچه فکر می‌کردم دوست دارم. دو سال همکلاسی‌ام بود. همیشه می‌دیدمش و هیچ حسی نسبت به او نداشتم. حالا اما دیوانه‌وار به او می‌اندیشیدم.

موقع ناهار سر سفره فقط به دنیا فکر می‌کردم. آن‌قدر به او فکر کردم که نفهمیدم کی غذا خوردم و پدربزرگ کی به کارگاهش برگشت. بعدازظهر غمگینی را هم پشت سر گذاشتم؛ یا پشت پنجره ایستادم یا رفتم بیرون و ناامید در اطراف کلبه قدم زدم.