معرفی و دانلود کتاب زنان بدون مرز اثر جولیا پیرپونت رایگان به همراه خلاصه کتاب

فروغ زنی مطلقه بود و در مورد احساسات عاشقانه می‌نوشت؛ زنی ایرانی بود که در مورد رنج‌های این مقام می‌سرود «کن طلب حق خود، ای خواهر من!». کاغذ‌های ارزان قیمت را در حجم زیاد می‌خرید و هزاران سطر شعر می‌نوشت و هرگز آن‌ها را چاپ نمی‌کرد. ولی اندکی را هم که منتشر کرده بود، برایش لقب سیلویا پلات ایران را به بار آورده بود. نامزد سابقش ابراهیم گلستان، پس از ۵۰ سال از مرگ نابه‌هنگام فروغ (در ۳۲ سالگی بر اثر تصادف)، چنین می‌گوید: «من هرگز ندیدم که او در حال نوشتن و فعالیت نباشد. آری، او چنین بود.» فرخزاد رابطه‌اش با شعر را این‌گونه توصیف می‌کرد: «نیازی حیاتی، در حد خوردن و خوابیدن. چیزی مثل نفس کشیدن.» او در تهران متولد شد، ولی به اروپا سفر می‌کرد تا به قول خودش، «یک زن یا، به‌عبارتی، یک انسان بشود.» اما هربار طاقت غربت نداشت و زود به وطن بازمی‌گشت. در زمان مرگش، او در حال تمرین برای ایفای نقش اصلی نسخۀ ترجمه‌شده از نمایشنامۀ سنت ژان، اثر جرج برنارد شاو بود که می‌بایست در تهران اجرا می‌شد. در جایی نوشته است: «با وجود همۀ مشکلات، من تهران خودمان را دوست دارم و در آنجاست که زندگی‌ام معنی و هدف می‌یابد... من آن غروب‌های حزن‌انگیز، جاده‌های گل‌آلود، و آن مردم ساده و بیچاره و درمانده را دوست دارم، همه را.»

پودیت با شهامت و قساوتی ناگزیر، سر سپه سالار هالوفرنس را از تن جدا می‌کند. ولی به جای چهره یودیت، صورت خودش را ترسیم کرده و برای هالوفرانس هم از قیافه تاسی الهام گرفته است. و او را امروز به خاطر این اثر مهم می‌شناسیم. آری، مردی که بنا بود معلم نقاشی او باشد، به موضوع اثرش تبدیل شد.

تصادفی در خیابان‌های مکزیکو بین یک اتوبوس و یک تراموای برقی زندگی فریدای 18 ساله را متحول کرد. او می‌گوید: «ما اول در اتوبوس دیگری بودیم، ولی من چترم را گم کرده بودم و مجبور شدیم پیاده شویم و دنبال آن بگردیم. این‌طور شد که سوار اتوبوسی شدیم که من را برای همیشه دچار نقص‌عضو کرد.» میلۀ دستگیر اتوبوس کمر و پشت‌اش را شکست و پا‌هایش را خرد کرد. قبل از تصادف، او می‌خواست به دانشکدۀ پزشکی برود، اما بعد از تصادف، او خود بیمار و محتاج مراقبت بود. در دوران نقاهت طولانی مدتش، نقاشی را به‌طور جدی شروع کرد و سه‌پایه و بوم را طوری تنظیم کرد که بتواند از روی تخت نقاشی کند.

دوستش که آسیب سطحی دیده بود، آن روز به‌سختی توانست کالو را از میان آهن‌پاره‌ها پیدا کند. و تصویری که این دوست بعد‌ها از آن حادثه توصیف می‌کرد به نظر برگرفته از تصاویری خیالی بود که کالو می‌خواست روزی خلق کند. «اتفاق عجیبی افتاده بود. فریدا کاملاً برهنه بود. در اثر تصادف، لباس‌هایش پاره شده بودند. کسی در اتوبوس، شاید یک نقاش ساختمان، یک پاکت از پودر طلایی با خودش حمل می‌کرد که پاره شده و روی بدن خونین فریدا پاشیده بود. وقتی مردم او را در این حال دیدند، داد می‌زدند: «ای رقاص، ای رقاص!» با پودر طلایی که روی بدنش ریخته بود، مردم فکر می‌کردند که او رقاص است.