معرفی و دانلود کتاب من او را دوست داشتم اثر آنا گاوالدا رایگان به همراه خلاصه کتاب

آموخته‌ام که وابسته نباید شد، نه به هیچ‌کس، نه به هیچ رابطه‌ای و این لعنتی نشدنی‌ترین کاری بود که آموخته‌ام!

حق اشتباه ترکیب بسیار کوچکی از واژه‌ها. بخش کوچکی از یک جمله، اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟ چه کسی جز خودت؟

او را بیش از هر چیزی در این دنیا دوست داشتم. بیش از هرچیزی، نمی‌دانستم آدم می‌تواند تا این حد دوست داشته باشد، خلاصه، من به هر حال، فکر می‌کردم برای این جور دوست داشتن برنامه‌ریزی نشده‌ام.

با خودم گفتم: باید یکبار به خاطر همه چیز گریه کرد. آن‌قدر که اشک‌ها خشک شوند، باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد. به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد.

روزی، البته خیلی از آن روز گذشته، روزی با دختر کوچکم به شیرینی فروشی رفتیم. خیلی به ندرت پیش می‌آمد که با دخترکم به شیرینی فروشی بروم. کم پیش می‌آمد که دستش را بگیرم و از آن کم‌تر این که با او تنها باشم. فکر کنم یک صبح یکشنبه بود. آدم‌های زیادی برای خرید شیرینی آمده بودند، کیک توت فرنگی یا نان خامه‌ای می‌خریدند. وقتی از آن‌جا بیرون رفتیم، دختر کوچولویم از من خواست یک تکه از نان باگت به او بدهم، ندادم. نه. به او گفتم، نه بگذار برسیم خانه. به خانه برگشتیم همگی پشت میز نشستیم تا ناهار بخوریم. یک خانواده کوچک خوشبخت. من نان را بریدم.

این کار را دوست داشتم. می‌خواستم به وعده‌ام وفا کنم. اما وقتی تکه نان را به دخترکم دادم، او نان را به برادرش داد.  اما گفتی نان می‌خواهی… دستمالش را باز کرد و جواب داد: چند ساعت پیش می‌خواستم. اما این همان نان است و همان طعم را دارد، چرا نمی‌خواهی؟ اصرار کردم: همان است… سرش را برگرداند. نه، ممنون.

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی، حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش از تو قوی‌تر است. از هر چیز دیگری قوی‌تر است. آدم‌هایی که از بازداشتگاه‌های اجباری برگشته‌اند دوباره زاد و ولد کردند. مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند، که مرگ نزدیکانشان و سوخته شدن خانه‌هایشان را دیده بودند، دوباره به دنبال اتوبوس‌ها دویدند، به پیش‌بینی هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند. باور کردنی نیست اما همین‌گونه است. زندگی از هر چیز دیگری قوی‌تر است.

دوست دارم با تو باشم چون هیچوقت از با تو بودن خسته نمی‌شوم. جتی وقتی با هم حرف نمی‌زنیم. جتی وقتی نوازشم نمی‌کنی. حتی وقتی در یک اتاق نیستیم، باز هم خسته نمی‌شوم. هرگز دلزده نمی‌شوم. فکر کنم به خاطر این است که به تو اعتماد دارم. به افکارت اعتماد دارم. می‌توانی بفهمی چه می‌گویم؟ همه آنچه در تو می‌بینم و هرآنچه نمی‌بینم را دوست دارم. با این همه ضعف‌هایت را می‌دانم. اما احساس می‌کنم همین نقاط ضعف تو و نقاط قوت من هستند که با هم سازگارند. ترس‌های مشترک نداریم. حتی پلیدی‌های ما به هم می‌آیند.

سرمای زمستان، سوناتی در کنج آتش شومینه، قطره اشکی که بر گونه‌ی زنی جوان جاری می‌شود. دو دختر بچه که به خواب رفته‌اند. مردی که در سکوت شبی بی ماه خود را فرو می‌ریزد. راز می‌گشاید. و زندگی چقدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی را که دوست داشته از یاد ببرد؟ و چه قدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت؟ حق اشتباه ترکیب بسیار کوچکی از واژه‌ها، بخش کوچکی از یک جمله، اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟ چه کسی جز خودت.

خوب فکر کرده‌ام، دچار توهم نشده‌ام، تو را دوست دارم اما به تو اعتماد ندارم. چون رابطه ما واقعی نیست، شبیه بازی است. حالا که بازی است، هر بازی قاعده‌هایی دارد. دیگر نمی‌خواهم در پاریس تو را ببینم. نه در پاریس و نه هیج جای دیگری که تو را بترساندو وقتی با تو هستم دلم می‌خواهد بتوانم دستت را در خیابان بگیرم و در رستوران ببوسمت، در غیر این صورت لذتی برایم ندارد. در سنی نیستم که حوصله موش و گربه بازی داشته باشم. پس همدیگر را در جاهای دور می‌بینیم، هر چه دورتر بهتر...