معرفی و دانلود کتاب جزء از کل اثر استیو تولتز رایگان به همراه خلاصه کتاب

وقتی این همه تلاش می‌کنی یک نفر را فراموش کنی خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.

دوستی یک مسئولیت غیرقابل پیش‌بینی است.

مردم مرموز نیستند زیرا هرگز ساکت نمی‌شوند.

همانطور که گفتم من و‌ تری ساختار بدن متفاوتی داشتیم حرکات او نرم، راحت، با اعتماد به نفس و چابک بود در حالی که حرکت من پر زحمت، دردناک، باتردید و کند بود. اما تفاوت‌های ما بیشتر در علایق ما نمود پیدا کرد و علایق متضاد واقعاً می‌تواند بین آدم‌ها جدایی بیندازد.

برای مثال اگر تو دوستی داشته باشی که دائم در این مورد صحبت کند که کس دیگری عشقش را یافته ولی هنوز نیمه‌ی گمشده‌اش را پیدا نکرده است و دوست دیگرت هم بازیگری باشد که دغدغه‌اش این باشد که چرا خدا بینی بهتری به او نداده است، دیواری رفته رفته بین آن‌ها قرار می‌گیرد و در این صحبت‌های بی‌ربط دیگر ادامه مکالمه معنی نخواهد داشت. از یک سو این دقیقاً چیزی بود که داشت بین من و‌ تری اتفاق می‌افتاد. ‌تری تنها درباره‌ی قهرمان‌های ورزشی صحبت می‌کرد. من کمی علاقه نشان می‌دادم اما قسمت عمده الگوی قهرمان داشتن این است که خودت را در حال انجام آن اعمال قهرمانانه تصور کنی.

پس چطور بازگو کردن اودیسه دهشتناک‌مان را آغاز کنم. سخت گیر نباش جسپر، یادت باشد آدم‌ها از ساده شنیدن اتفاقات پیچیده ارضا می‌شوند، نه، غش و ضعف می‌کنند. ضمنا داستان من حرف ندارد و واقعی هم هست. نمی‌دانم چرا ولی واقعی بودن برای مردم مهم است. اگر کسی به من بگوید ک یه داستان فوق‌العاده دارم که برایت تعریف کنم ولی یه کلمه‌اش هم راست نیست از کوره در می‌روم، فکر کنم باید این واقعیت را بپذیرم: این داستان به همان اندازه که درباره من است درباره پدرم هم هست. متنفرم از اینکه هیچکس نمی‌تواند بدون اینکه یک ستاره از دشمنش بسازد قصه زندگی‌اش را بازگو کند.

هیچ وقت نمی‌شنوید ورزشکاری در حادثه‌ای فجیع حس بویایی‌اش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان‌ها بدهد که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده‌مان نخورد مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد، فیلسوف عقلش، نقاش چشمش، آهنگ ساز گوشش و آشپز زبانش را. درس من؟ من آزادی‌ام را از دست دادم.

صحبت نکردن گاهی هیچ دردسری ندارد و گاهی از نواختن پیانو هم طاقت‌فرسا‌تر است. چرا آزادی در انتخاب برای موجودی بی‌نهایت انتخاب دارد اما وانمود می‌کند تنها یک یا دو انتخاب دارد هدر رفته است؟

از داشتن هیچ چیز نترس عشق کار سختی است.

کلمه آمین مانند دکمه ارسال در یک ایمیل است. انسان‌های گناهکار محکوم به مرگ نیستند آن‌ها محکوم به زندگی هستند.

در حقیقت من به هنگام تصور کردن خودم در حال گل زدن یا دویدن یک مایل در چهار دقیقه، تنها خوشحالی ظاهری و گذرا داشتم. اشتیاق جمعیت پرشور که می‌گویند: می‌بینی چقدر سریع می‌دوه؟ برای من رضایت بخش نبود. مشخص بود که من به نوع دیگری از قهرمان نیاز داشتم، در نهایت تری تمام زندگی‌اش را به علاقه‌اش اختصاص داد. همه چیز از وعده‌های غذایی گرفته تا رفتن به دستشویی، یک وقفه‌ی ناخواسته بین زمان‌هایی بود که می‌توانست بازی و تمرین کند یا حتی درباره ورزش فکر کند.

مشکل من این است که نمی‌توانم خودم را در یک جمله خلاصه کنم. تمام چیزی که می‌دانم این است که چه کسی نیستم. همچنین متوجه شده‌ام که بین بیشتر مردم توافقی ضمنی وجود دارد تا خود را با محیط پیرامون‌شان هماهنگ کنند. من همیشه این نیاز را حس کرده‌ام که علیه محیطم طغیان کنم، برای همین است که وقتی سینما می‌روم و پرده تاریک می‌شود با تمام وجود دلم می‌خواهد کتاب باز کنم و بخوانم، خوشبختانه همیشه یک چراغ قوه‌ی جیبی همراهم هست.

همه دوست دارند موقع ساخته شدن تاریخ روی صندلی ردیف اول نشسته باشند. اگر پای بیلیتی به مقصد دالاس سال 1963 در کار باشد چه کسی حاضر است فرصت تماشای منفجر شدن پس کله‌ی کندی را از دست بدهد؟ یا خراب شدن دیوار برلین را؟ آدم‌هایی که آنجا حاضر بوده‌اند جوری حرف می‌زنند انگار مغز جی. اف. کی پاشیده روی پیراهن‌شان یا خودشان شخصاً این قدر سقلمه زده‌اند که دیوار برلین فروریخته، کسی نمی‌خواهد چیزی را از دست بدهد، مثل اینکه همزمان با زمین لرزه‌ای جزئی عطسه‌ات بگیرد و بعد تعجب کنی از اینکه چرا همه دارند داد و فریاد می‌کنند.

چیزی که نمی‌فهمیدم این بود که مردم تفکر نمی‌کنن، تکرار می‌کنن. تحلیل نمی‌کنن، نشخوار می‌کنن. هضم نمی‌کنن، کپی می‌کنن. اون وقت‌ها یه ذره می‌فهمیدم که برخلاف حرف بقیه انتخاب بین امکانات در دسترس، فرق داره با اینکه خودت برای خودت تفکر کنی. تنها راه درست فکر کردن برای خودت اینه که امکانات جدید خلق کنی، امکان‌هایی که وجود خارجی ندارن.

مردم می‌گن شخصیت هر آدمی تغییر ناپذیره ولی اغلب این نقابه که بدون تغییر باقی می‌مونه و نه شخصیت و در زیر این نقاب غیر قابل تغییر موجودی هست که دیوانه‌وار در حال تکامله و به شکل غیر قابل کنترلی ماهیتش تغییر می‌کنه. ببین چی بهت می‌گم، راسخ‌ترین آدمی که می‌شناسی به احتمال قوی با تو کاملاً بیگانه است و همینطور ازش بال و شاخه و چشم سوم رشد می‌کنه، ممکنه ده سال توی اتاق اداره کنارش بشینی و تمام این جوانه زدن‌ها بغل گوشت اتفاق بیفته و روحت هم خبردار نشه. هر کسی که ادعا می‌کنه یکی از دوستانش در طول سال‌ها هیچ تغییری نکرده، فرق نقاب و چهره‌ی واقعی رو نمی‌فهمه.

نمی‌توانستم راهی پیدا کنم که موجود ویژه‌ای در جهان باشم ولی می‌توانستم راهی متعالی برای پنهان شدن پیدا کنم و برای همین نقاب‌های مختلف را امتحان کردم. خجالتی، دوست داشتنی، متفکر، خوش بین، شاداب و شکننده. این‌ها نقاب‌های ساده‌ای بودند که تنها بر یک ویژگی دلالت داشتند، باقی اوقات نقاب‌های پیچیده‌تری به صورت می‌زدم، محزون و شاداب، آسیب‌پذیر ولی شاد، مغرور اما افسرده. این‌ها را به این خاطر که توان زیادی ازم می‌بردند در نهایت ر‌ها کردم. از من بشنو: نقاب‌های پیچیده زنده زنده تو را می‌خورند.