معرفی و دانلود pdf کتاب ساندویچ ژامبون اثر چارلز بوکوفسکی رایگان

اگر بخواین یه اسب باربر و یه اسب مسابقه رو جفت کنین، کره شون نه قدرت داره و نه سرعت. یه نسل برتر از تولید مثل هدفمند به وجود می‌آد.

چیزی به اسم جنگ خوب و بد وجود نداره. تنها چیز بد توی جنگ شکسته. تو همه جنگ‌ها هر دو طرف به خاطر انگیزه‌های خوب جنگیدن. اما توی تاریخ فقط انگیزه طرف پیروز انگیزه اصیل و شریف عنوان شده است. اهمیتی نداره که کی حقه و کی باطل، فقط مهم اینه که کدوم طرف ژنرال‌ها و ارتش بهتری داشته!

بعد از مدتی رفتم سمت سالن ورزش. داشتم می‌رفتم کمدم را خالی کنم. در مورد من دیگر خبری از ورزش و تمرین نبود. مردم همیشه در مورد بوی تمیز و خوب عرق تازه حرف می‌زنند. کلی هم مجبورند برایش ورزش کنند. اما هیچ وقت در مورد بوی تمیز و خوب گه تازه حرف نمی‌زنند. واقعاً هیچ چیز باشکوه‌تر از ریدن بعد یک مالشعیر خوب نیست، منظورم وقتی است که شب قبلش بیست، بیست پنج تا خورده باشی. بوی ریدن بعد از چنان خوردنی همه جا پخش می‌شود و دست کم یک ساعت و نیم هم باقی می‌ماند. این باعث می‌شود واقعاً بفهمی هنوز زنده‌ای.

اغلب از پدرم بابت بیرون رفتن با فرنک کمی کتک می‌خوردم، اما فهمیدم که من به هر حال سهمیه کتکم را خواهم داشت پس بهتر است کار‌هایی که دوست دارم انجام بدهم.

هرکسی می‌توانست خوب باشد، اینکه جرئت نمی‌خواست!

خیلی خب خدا، فرض می‌کنیم تو واقعاً مرا در این شرایط قرار داده‌ای تا امتحانم کنی. تو مرا با مشکل‌ترین امتحان‌ها یعنی پدر و مادر و جوش‌هایم به آزمون کشیدی. فکر کنم امتحانت را قبول شدم… کشیش به ما گفت که هیچ وقت شک نکنید. به چی شک نکنیم؟ همیشه بیش از حد به من سخت گرفته‌ای، پس من ازت می‌خواهم که بیایی پایین و شک مرا برطرف کنی!

نمی‌شد به آدم‌ها اعتماد کرد. هر طور حساب می‌کردی باز آدم‌ها ارزش اعتماد کردن نداشتند.

در کتابخانه راه می‌رفتم و کتاب‌ها را نگاه می‌کردم. یکی یکی از قفسه در می‌آوردم. همه‌شان احمقانه و بی‌روح بودند. صفحه‌ها پر از کلمات بودند ولی چیزی برای گفتن وجود نداشت. اگر هم حرفی داشتند، آنقدر کش می‌دادند که وقتی به آن حرف می‌رسیدی دیگر حسابی از حوصله افتاده بودی.

مشکل اینجاست که همیشه انتخاب تو از بین دو تا بد است. مهم هم نیست که کدام را انتخاب کنی، هر کدام‌شان ذره‌ای از تو را می‌خورند تا آنجا که دیگر چیزی باقی نماند. بیشتر آدم‌ها در بیست و پنج سالگی تمام می‌شوند. و بعد تبدیل می‌شوند به ملتی بی‌شعور که رانندگی می‌کنند، غذا می‌خورند، بچه دار می‌شوند و هر کاری را به بدترین شکل‌اش انجام می‌دهند. مانند رای دادن به کاندیدای ریاست جمهوری ای که آن‌ها را یاد خودشان می‌اندازد.

ثروت یعنی پیروزی و پیروزی تنها واقعیت موجود بود.

در این جهان زندگی کردن کار خسته‌کننده‌ای است.

کم‌کم داشت از پدر بدم می‌آمد. همیشه چیزی بود که به خاطرش عصبانی باشد. هرجا که می‌رفتیم با کسی جر و بحث می‌کرد. البته او به قصد دعوا نمی‌رفت؛ دیگران اغلب به آرامی شروع می‌کردند به مخالفت و او ناگهان خونش به جوش می‌آمد. به رستورانی اگر می‌رفتیم، که به ندرت هم پیش می‌آمد، همیشه چیزی بود که بهانه بگیرد، و دلیلی که پول ندهد: تو این بستنی خامه‌ای گه مگس هست! اینجا دیگه چه جای کوفتی‌ایه؟ خیلی عذر می‌خوام قربان، شما لازم نیست پول بدید، فقط تشریف ببرید.

من به مدرسه راهنمایی جاستین جونیور رفتم. تقریباً نصف بچه‌های مدرسۀ دلسی آمدند آنجا، دقیقاً هم آن نصفۀ قلدر و گنده‌بک‌شان. باقی نره‌غول‌ها از مدارس دیگر آمده بودند. بچه‌های کلاس هفتم ما بزرگ‌تر از بچه‌های کلاس نهمی بودند. وقتی برای ورزش به صف می‌شدیم وضع خنده‌داری بود، بیشترمان از دبیر‌های ورزش بزرگ‌تر بودیم. برای حضور غیاب که می‌ایستادیم، همگی خمیده بودیم با شکم‌های بیرون‌زده، سر‌های پایین، و شانه‌های افتاده. و معلم ورزش می‌گفت: «ای بابا! صاف وایستین! شونه‌هاتونو بدین بالا!»

هیچ‌کس وضعیت‌اش را عوض نمی‌کرد. ما همین بودیم، طور دیگری هم نمی‌خواستیم باشیم. همه‌مان از خانواده‌های افسرده‌ای آمده بودیم و اغلبمان هم سوءهاضمه داشتیم، و با این حال خیلی گنده و قوی بودیم. به نظرم، بیشتر ما خُردک محبتی از خانوادها‌مان دیده بودیم و بنابراین از کسی مهربانی و عشق گدایی نمی‌کردیم. بیشتر شبیه یک جُک بودیم، اما مردم مراقب بودند جلویمان نخندند. طوری بودیم که انگار خیلی زود بزرگ شده‌ایم و از بچه بودن حوصله‌مان سر رفته است. برای بزرگ‌ترهامان هیچ احترامی قائل نبودیم. مثل پلنگی بودیم که گَری گرفته باشد.