معرفی و دانلود pdf کتاب سمفونی مردگان اثر عباس معروفی رایگان

چه تنهایی عجیبی، پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

من خوب می‌دانم که زندگی، یکسره صفحه بازی است، من خوب می‌دانم اما بدان که همه برای بازی‌های حقیر آفریده نشده‌اند.

عشق را باید با تمام گستردگی‌اش پذیرفت، تنها در جسم نمی‌توان پیدایش کرد بلکه در جسم و روح و هوا. در آینه، در خواب، در نفس کشیدن‌ها انگار به ریه می‌رود و آدم مدام احساس می‌کند که دارد بزرگ می‌شود.

رفتار آیدین با دیگران تفاوت داشت، دنیا را جدی‌تر از آن می‌دانست که دیگران خیال می‌کنند. آن شب فکر کردم از ترس دچار این حالت شده اما بعد‌ها به اشتباه خود پی بردم و دانستم که درک او آسان‌تر از بوییدن یک گل است کافی بود کسی او را به اندازه من دوست داشت. آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند. آدم پر می‌شود جوری که نخواهد به چیز دیگری فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد و هیچ گاه دچار تردید نشود.

انسان مدام باید مشغول کار باشد. سازندگی کند وگرنه از درون پوک می‌شود و بیکاری بدتر از تنهایی است. آدم بیکار در جمع هم تنهاست.

به درخت‌های خشک پیاده رو خیره شده: برف، شاخه‌ها را خم کرده بود و در بارش بعد حتماً می‌شکستشان. آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند، یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یکبار می‌مردند و همین یکبار چه فاجعه دردناکی بود.

تنهایی و غم غربت در جانش چنگ انداخت و غربتی که در میان شهر آشنا، گریبانش را گرفته بود، چقدر انسان تنهاست، مثل پر کاه در هوای طوفانی.

مهار آیدین لحظه به لحظه از کف پدر بیرون می‌شد، سرکش و رام نشدنی. در زیر زمین حبسش می‌کردند، او در آنجا چنان سرگرم می‌شد که تا به سراغش نمی‌رفتند و اصرار نمی‌کردند بیرون نمی‌آمد. کتاب را از بر می‌خواند و املا می‌نوشت. مدتی پول تو جیبی‌اش را قطع کردند. در ماست‌بندی میدان سرچشمه مشغول شد، پاتیل شیر را هم می‌زد و روزی یک قران مزد می‌گرفت. پولش را کاغذ و کتاب می‌خرید و پدر را بیشتر می‌چزاند. برایش لباس نمی‌خریدند با همان کهنه‌ها روزگارش را می‌گذراند. در بند هیچ چیز نبود و تنها به این فکر می‌کرد که از تخمه فروشی بیزار است، از تکرار زندگی پدر بدش می‌آمد. از خیلی چیز‌ها که بچه‌ها در چنین سال‌هایی از عمر دوست دارند بدش می‌آمد.

آدمیزاد باید بگوید آب و بخورد، بگوید نفس و بکشد وگرنه مرده است.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد، بیشتر تنهاست چون نمی‌تواند به هیچ کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.

شب‌ها وقتی پا در آن خانه بزرگ و سرد می‌گذاشت، همهمه دوردست سالیان می‌شد و سکوت می‌کرد. کاج می‌شد و وسط حیاط می‌ایستاد، در می‌شد و بسته می‌ماند.

به قول ایاز با دو دسته نمی‌شود بحث کرد: باسواد و بی‌سواد.

مادر هرچه می‌خواست بگوید، می‌گفت و مثل همیشه به صرافت غذا خوردن و ظرف شستن می‌افتاد و آیدین تا می‌آمد به پدر فکر کند که انگار همین دیروز با آن جسم کوچک از حجره به خانه بر می‌گشت و با آن پاپاخ سیاه و پالتو طوسی رنگ، سنگین سنگین از پله بالا می‌رفت ناگاه آن ابهت عجیب، آن حضور ماندنی، در خاطره‌اش محو می‌شد و در گورستان قدیمی شهر، زیر خاک به چند تکه استخوان بدل می‌گشت.