معرفی و دانلود pdf کتاب ما دروغگو بودیم اثر ایمیلی لاکهارت رایگان

گات چنان ناگهانی می‌پیچد که تقریباً به دو می‌افتم تا به او برسم و ناگهان با دست‌های باز ایستاده. آشناست و غریب. قبلاً هم این جا آمده بودیم. در ضمن هیچ‌وقت این جا نیامده بودیم. لحظه‌ای، چندین ساعت شاید، من صاف و ساده خوشحال هستم و او نزدیک من است. صدای امواج و نفسش توی گوشم. خوش‌حالم که می‌خواهد پیش من باشد.

می‌پرسد: «یادته وقتی با هم اومدیم اینجا؟ اون باری که با هم رفتیم روی اون تخته سنگ؟»

یک قدم عقب می‌کشم. چون یادم نمی‌آید.

از مغز خراب مزخرفم متنفرم، متنفرم که چقدر همیشه مریضم، چقدر آسیب‌دیده‌ام. متنفرم که ظاهرم عوض شده و توی مدرسه مردود شده‌ام و ورزش را کنار گذاشته‌ام و با مادرم بد تا می‌کنم. متنفرم که هنوز بعد از دو سال این قدر می‌خواهمش. شاید گات هم دلش می‌خواهد با من باشد. شاید. اما به احتمال زیادتر دنبالم می‌گردد تا بگوید وقتی دو تابستان پیش مرا ترک کرد کار بدی نکرده. دوست دارد من بهش بگویم که عصبانی نیستم. بگویم که او پسر معرکه‌ای است. اما چطور ببخشمش وقتی حتی درست و حسابی نمی‌دانم با من چه کرده؟ جواب می‌دهم: «نه. احتمالاً از ذهنم پاک شده.»

«ما... من و تو... لحظه‌ی خیلی مهمی بود برامون.»

می‌گویم «حالا هرچی. یادم نیست. مشخصاً هم هر اتفاقی بین ما افتاده اون‌قدر برات مهم نبوده بعداً. مهم بوده؟»

به دست‌هایش نگاه می‌کند. «قبول. ببخشید. خیلی کار ناشایستی کردم. عصبانی هستی؟»

می‌گویم: «معلومه که عصبانی هستم. دو سال غیب شدی. هیچ‌وقت زنگ نزدی. هیچ‌وقت جواب ندادی. هیچ‌کاری نکردی و قضیه رو بدتر کردی. حالا همه‌تون، این طوری‌اید که... آخی... خیال می‌کردیم نمی‌بینیمت... دستمو می‌گیرید... همه بغلم می‌کنید... همه می‌گید تنهایی بریم قدم بزنیم. بدجور ناشایست بودید، گات. انگار اگه از این کلمه‌های قلمبه سلمبه بگی، اوضاع بهتر میشه.» سرش را پایین می‌اندازد.

خوب است که آدم را دوست داشته باشند، حتی اگر دوام نداشته باشد. خوب است که آدم بداند روزی روزگاری من بودم و او.

دوستش داشتم، تا جایی که می‌‎توانستم. اما حق با او بود. خوب و کامل او را نشناختم. هرگز آپارتمانش را نخواهم دید، دستپخت مادرش را نخواهم چشید، دوستان مدرسه‌‎اش را نخواهم دید. من هرگز روتختی تختخوابش یا پوستر‌های روی دیوار اتاقش را نخواهم دید. من هرگز غذاخوری را که در آن صبح‎‌ها ساندویچ تخم ‎مرغ می‌‎خورد یا گوشه‌‎ای را که در آن‎ جا دوچرخه‌‎اش را دوقفله می‌‎‌کرد، نخواهم شناخت.

زمانی نوشته‌ای می‌خواندم که می‌گفت رمان باید مجموعه‌ای از شگفتی‌های کوچک را ارائه کند. وقتی یک ساعت را در کنار تو می‌گذرانم، دقیقاً همین حال در من به وجود می‌آید.

یک شب اواسط تابستان پانزده رفتم شنا در ساحل کوچک؛ تنها. گات، جانی و میرن کجا بودند؟ خبر ندارم. توی رد گیت کلی تخته بازی کردیم؛ احتمالاً هنوز همانجا بودند و یا شاید رفته بودند به کلرمونت و به جر و بحث خاله‌ها گوش می‌دادند و مربای آلوی بنفش با کراکر می‌خوردند. در هر صورت با تاپ رفتم توی آب. ظاهراً با همین لباس تا ساحل هم آمده بودم. روی ماسه‌های ساحل لباس‌هایم را پیدا نکردم؛ حوله‌ای هم در کار نبود. چرا؟ مجدداً خبر ندارم.

احتمالاً خیلی دور شده بودم. اندکی دور از ساحل صخره‌های بزرگی هست؛ همیشه در تاریکی شب‌ها شوم به نظر می‌آیند. احتمالاً سرم توی آب بوده و بعد محکم به آن صخره‌ها خورده. قبلاً هم گفتم خبر ندارم فقط این یادم است؛ فرو رفتم در اقیانوس. پایین پایین تا ته صخره‌ای و شالوده‌ی سنگی جزیره بیچ وود را دیدم و دست‌ها و پا‌هایم سر شدند اما انگشت‌هایم سرد بودند. پایین که می‌رفتم، تکه‌های جلبک و خزه از کنارم می‌گذشتند. مامان من را روی شن‌ها پیدا کرد؛ مثل توپ جمع شده بودم تا نیمه در آب بودم.

روی ماسه‌های ساحل لباس‌هایم را پیدا نکردم؛ حوله‌ای هم در کار نبود. چرا؟ مجدداً خبر ندارم. احتمالاً خیلی دور شده بودم. اندکی دور از ساحل صخره‌های بزرگی هست؛ همیشه در تاریکی شب‌ها شوم به نظر می‌آیند. احتمالاً سرم توی آب بوده و بعد محکم به آن صخره‌ها خورده.

قبلاً هم گفتم خبر ندارم. فقط این یادم است؛ فرو رفتم در اقیانوس. پایین پایین تا ته صخره‌ای و شالوده‌ی سنگی جزیره بیچ وود را دیدم و دست‌ها و پا‌هایم سر شدند اما انگشت‌هایم سرد بودند. پایین که می‌رفتم، تکه‌های جلبک و خزه از کنارم می‌گذشتند. مامان من را روی شن‌ها پیدا کرد؛ مثل توپ جمع شده بودم تا نیمه در آب بودم.