معرفی و دانلود کتاب شوهر باشی اثر فیودور داستایوفسکی رایگان به همراه خلاصه کتاب

پاول پاولوویچ حتی به فکر «جیم‌شدن» هم نیفتاده بود و خدا می‌داند چرا ولچانینف دیشب این را از او پرسیده بود. بر عقل خود او که حقیقتاً چیزی سایه افکنده بود. از اولین دکان خرده‌فروشی پاکروف سراغ مهمانسرای پاکروفسکی را گرفت و معلوم شد در کوچه‌ای دو قدمی آن‌جاست. در مهمانسرا به او گفتند آقای تروسوتسکی اکنون در همین حیاط، در ساختمان جنبی، «روزگار می‌گذرانند» و اتاق‌های مبله‌ای از ماریا سیسویونا اجاره کرده‌اند.

از پله‌های سنگی تنگ و لیز و بسیار کثیف ساختمان جنبی بالا رفت و به طبقهٔ دوم رسید که اتاق‌ها در آن واقع بود. در این لحظه ناگهان صدای گریه‌ای شنید. انگار بچه‌ای هفت هشت ساله داشت گریه می‌کرد، گریه‌ای شدید و خفه، اما توأم با انفجارهای هق‌هق. از طرف دیگر، صدای پای‌کوبیدن بر زمین به گوش می‌رسید و نیز فریادهایی خفه اما خشن، با صدای گرفته و جیغ‌مانند انسانی بالغ.

به نظر می‌رسید این انسان بالغ می‌کوشد کودک را ساکت کند و اصرار دارد کسی صدای گریه را نشنود، گرچه خودش بیش‌تر سر و صدا می‌کرد. فریادها بی‌رحمانه بودند و کودک گویی التماس می‌کرد او را ببخشند. ولچانینف پا به راهروی کوچکی گذاشت که در هر طرفش دو در دیده می‌شد. در آن‌جا با زن بسیار چاق و بلندقدی روبه‌رو شد که لباس خانه به تن داشت و درهم و ژولیده بود. از زن سراغ پاول پاولوویچ را گرفت. زن با انگشتش به دری اشاره کرد که از پشت آن صدای گریه می‌آمد. از صورت چاق و ارغوانی زن چهل ساله خشم می‌بارید. زن صدایش را کلفت کرد و نجواکنان گفت: «می‌بینید، این شده سرگرمی‌اش.»

این را گفت و به سمت پله‌ها رفت. ولچانینف خواست در بزند، اما نظرش عوض شد و یکراست درِ آپارتمان پاول پاولوویچ را باز کرد. پاول پاولوویچ که لباسش را کامل به تن نکرده بود، بدون فراک و جلیقه وسط اتاق کوچکی که با بی‌سلیقگی انباشته از مبلمان و اثاثیه‌ای ساده و رنگ‌شده بود ایستاده و با چهره‌ای برافروخته داشت با داد و فریاد، ادا و اطوار و شاید حتی (به نظر ولچانینف این‌طور رسید) با اردنگی دختر کوچکی را ساکت می‌کرد. دخترک حدوداً هشت سالش بود و لباسی فقیرانه هرچند به سبک و سیاق دختران اعیانی به تن داشت، یک پیراهن کوتاه پشمی سیاه.

کاملاً عصبی به نظر می‌رسید، با حالتی هیستریک هق‌هق سر می‌داد و دست‌هایش را به سوی پاول پاولوویچ دراز می‌کرد، انگار می‌خواست او را در آغوش بگیرد و التماس‌کنان از او تقاضایی کند. در چشم‌به‌هم‌زدنی همه‌چیز عوض شد. دخترک با دیدن میهمان جیغی کشید و از جا جست و به اتاق محقر مجاور گریخت. پاول پاولوویچ که لحظه‌ای جا خورده بود، بی‌درنگ از خجالت لبخند گشاده‌ای بر چهره‌اش نشست، درست مثل دیشب، وقتی ولچانینف ناگهان درِ آپارتمان را به رویش باز کرده بود.

از فرط غافلگیری فریاد کشید: «آلکسی ایوانوویچ! به‌هیچ‌وجه انتظارش را نداشتم... اما بفرمایید، بفرمایید! بفرمایید این‌جا روی کاناپه، یا روی این صندلی راحتی... من هم...» و شتابان مشغول پوشیدن فراکش شد، حال آن‌که جلیقه‌اش را فراموش کرده بود. ولچانینف روی صندلی نشست.
«لازم نیست تشریفات را رعایت کنید. همان لباس‌ها خوب است.»
«خیر، اجازه بدهید تشریفات را به جا بیاورم، قربان. بفرمایید، حالا شایسته‌تر به نظر می‌رسم. اما چرا آن گوشه نشسته‌اید؟ بفرمایید این‌جا روی این صندلی راحتی، کنار میز... خب، ابداً انتظار نداشتم، ابداً انتظار نداشتم!»