معرفی و دانلود کتاب وانیل و شکلات اثر ازووا کاساتی مودینیانی رایگان به همراه خلاصه کتاب

آندرئا دوست نداشت راجع‌به خانواده‌اش صحبت کند و پنه‌لوپه هرگز با سؤال‌های زیاد بر این مسئله پافشاری نکرده بود، زیرا فکر می‌کرد که سرگذشت او سرگذشت غم‌انگیزی است و او با روبه‌رو شدن با این مسئله مشکل دارد. وقتی با او نامزد بود، کمی قبل از ازدواج، به رم رفته و نزد برادر بزرگ‌تر آندرئا مهمان بودند. او با همسرش رزیتا در آپارتمان زیبایی در خیابان ماریا آدِلاید زندگی می‌کردند. پنلوپه از رزیتا خوشش نیامد. این فقط یک احساس کلی بود. زیرا چیز زیادی از او نمی‌دانست.

آندرئا به پنه‌لوپه گفت که ممکن است جاکومو با عشق با او ازدواج کرده باشد اما مطمئناً پای منافع نیز در میان بوده است. او دختر لوس و یکی‌یکدانه‌ی یک تاجر کامپیوتر بود که مغازه‌های زیادی در مرکز غرب داشت. وقتی جاکومو به رم آمد، موفق شد در یکی از مغازه‌های آن‌ها به‌عنوان فروشنده کار کند و با هوش و اراده‌ی قوی، مدیر تجاری شرکت شد. او با رزیتا آشنا شد و دخترک عاشق او شد و آن‌ها ازدواج کردند.

اکنون او همسری ارباب‌گونه بود و به هیچ نوع استقلالی برای مرد رضایت نمی‌داد. او در طی صرف شام، هیچ فرصتی را برای خاطرنشان کردن اینکه جاکومو علاقه‌ای به برقراری ارتباط با افراد خانواده‌ی دونلی ندارد، از دست نداده بود. در یک لحظه، دو زن در آشپزخانه تنها شدند.

مجادله سختی میان آندرئا و پنلوپه به خاطر استفانیا خبرنگار خبرهای مربوط به برنامه‌های تلویزیونی درگرفت. علت دعوا درواقع ربطی به حسادت نداشت، بلکه خشم پنلوپه برای قدرت بی‌پایان شوهر در دروغ گفتن بود که هربار بی‌وفایی خود را حتی در مقابل آشکارترین دلایل انکار می‌کرد. آندرئا همیشه به او خیانت می‌کرد و همیشه خود را بی‌گناه می‌دانست.

پنلوپه اینطور شروع کرده بود: «بله، فکر کن درست امروز صبح چند ساعت پس از اینکه با تو عشقبازی کردم، با همکار زیبای تو به بار رفتم که یک قهوه بنوشم. در نهایت دخترک با اشک‌هایی مهارنشدنی در حالی‌که از من طلب بخشش می‌کرد، در آغوشم افتاد.»

آندرئا جواب داده بود: «داری یک‌دستی می‌زنی.»

«ببین، خود او به دنبال من آمد و همه چیز را تعریف کرد.»

چشم‌های آندرئا از تعجب گشاد شد: «شما دو تا دیوانه هستید.»

ترسیده بود و پنلوپه که او را خوب می‌شناخت، می‌دانست که ممکن است هرلحظه منفجر شود و چیزی را بشکند. این صحنه‌ها بارها او را کمک کرده بودند تا خود را تبرئه کند.

پنلوپه گفت: «آندرئا، تو یک احمقی. نمی‌توانی تصور کنی که ما زن‌ها تا چه حد می‌توانیم با هم همدست باشیم. استفانی نه تنها همه چیز را در حالی‌که گریه می‌کرد برای من تعریف کرد، بلکه در انتها هر دوی ما به حقه‌های مضحکی که برای باز نشدن دستت نزد من می‌زنی، تا می‌توانستیم خندیدیم.»