معرفی و دانلود کتاب نجواگر اثر الکس نورث رایگان به همراه خلاصه کتاب

تقریباً، دو ماهی از گم شدن نیل اسپنسر گذشته بود و برخلاف تمام تلاش‌ها، احساسات و منابعی که برای این تحقیقات گذاشته شده بود، پلیس از آن بعدازظهری که پسرک ناپدید شده بود چیز بیشتری نمی‌دانست. تا جایی که پیت می‌دانست، آماندا بک هر کاری از دستش برمی‌آمد انجام داده بود.

این پرونده نشانی بود از کارایی او. در واقع، حتی رئیس پلیس لاینز، مردی که فقط به موفقیت و موقعیت خودش فکر می‌کرد، پایش ایستاد و پرونده را از او نگرفت. هر چند آخرین باری که پیت در راهرو از کنار آماندا گذشته بود، آن زن شکسته به نظر می‌رسید و پیت مطمئن نبود این هم نوعی مجازات به حساب می‌آید یا نه. ته دلش آرزو می‌کرد کاش می‌توانست به آماندا بگوید هر چه بگذرد، اوضاع بهتر می‌شود.

بعد از احضارش به دفتر لاینز، پیت با آماندا دربارۀ تحقیقات اصلی صحبت کرده بود، اما دخالت پیت در پرونده کاملاً بی‌نتیجه بود. وقتی درخواست ملاقات با فرانک کارتر را داده بود، همان ترس آشنا و همیشگی به‌سراغش آمد. خودش را تصور کرده بود که روبه‌روی این هیولا نشسته، با او مثل یک اسباب‌بازی رفتار می‌شود و مثل همیشه، مطمئن نیست که از پسش برمی‌آید یا نه اینکه بالاخره، این ملاقات همانی می‌شود که سودی برایش خواهد داشت یا نه. اما با این حال، معلوم شد که ترسش بیهوده بود. برای اولین بار، درخواست ملاقاتش با کارتر با مخالفت زندانی روبه‌رو شده بود. به نظر می‌رسید آن نجواگر معروف تصمیم گرفته سکوت پیشه کند.

دنیا پر بود از آدم‌های بد. پر از رویا‌های بدی که فقط در خواب، اتفاق نمی‌افتادند.

اما همیشه دلایل بسیار زیادی برای نوشیدن وجود داشت و فقط یک دلیل واقعی برای انجام ندادن این کار. پیت می‌دانست که شجاعت، نبود ترس نیست. شجاعت به ترس نیاز دارد.

وحشتناک‌ترین کابوس هر پدر و مادری دزدیده شدن فرزندشان توسط فردی غریبه است. اما از لحاظ آماری، این اتفاقی به‌شدت نادر است. در واقع، بچه‌ها بیشتر از جانب اعضای خانواده خودشان و پشت در‌های بسته مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. دنیای بیرون ممکن است ترسناک و تهدیدآمیز به نظر برسد، اما حقیقت این است که بیشترِ غریبه‌ها آدم‌های معقولی‌اند و خانه می‌تواند از هر جای دیگری خطرناک‌تر باشد. مردی که داشت نیل اسپنسر شش‌ساله را از آن‌سوی زمین بایر تعقیب می‌کرد این موضوع را به‌خوبی می‌دانست.

به‌آرامی گام برمی‌داشت، هماهنگ با نیل در پشت ردیفی از بوته‌ها، مدام مواظب پسرک بود. نیل به‌آرامی حرکت می‌کرد، اصلاً متوجه خطری نبود که تهدیدش می‌کرد. هر از چند گاهی، لگدی به زمین خاکی می‌زد و گرد و خاک سفیدی بلند می‌کرد که بخشی از آن روی کفش‌های کتانی‌اش جا می‌انداخت. آن مرد، حالا، با احتیاط بیشتری به تعقیبش ادامه می‌داد. هر بار هم صدای کشیده شدن کفش‌های پسرک را به زمین می‌شنید. آن مرد حتی کوچک‌ترین صدایی هم تولید نمی‌کرد.

بعدازظهر گرمی بود. آفتاب بی‌محابا کل روز را تابیده بود، اما ساعت دیگر شش شده بود و آسمان مه‌آلود به نظر می‌رسید. دمای هوا افتاده بود و آسمان هاله‌ای از رنگ طلایی به خودش گرفته بود؛ از آن بعدازظهر‌هایی که دلت می‌خواهد روی ایوان خانه بنشینی و با یک نوشیدنی سرد و دلچسب غروب آفتاب را تماشا کنی، بدون آنکه حتی فکر رفتن و آوردن کُتی هم به ذهنت خطور کند، تا وقتی که آن‌قدر دیر و تاریک شود که دیگر ارزش زحمت دادن به خودت را هم نداشته باشد.

حتی این زمین بایر هم در پهنای این نور کهربایی زیبا به نظر می‌رسید. در گوشه‌ای از این زمین، درختچه‌ها روییده بودند و از یک طرف، دهکدهٔ فدربنک را جدا کرده بودند. آن‌سو معدن قدیمی و بلااستفاده‌ای قرار داشت. زمین مسطحی که بیشترش لم‌یزرع و مرده بود، هر چند در بخش‌هایی، کمابیش بوته‌هایی روییده و به این زمین چهره‌ای شبیه هزارتو داده بودند. گاهی، بچه‌های دهکده اینجا بازی می‌کردند، هر چند جای زیاد امنی نبود. در طول سال‌ها، خیلی از بچه‌ها وسوسه شده بودند تا به معدن قدیمی بروند، جایی که شیب رسیدن به آن می‌توانست خیلی خطرناک باشد. شورای شهر دور معدن را حصار کشیده و علامت گذاشته بود، اما محلی‌ها احساس می‌کردند که مسئولین باید کار بیشتری بکنند. هر چه باشد، بچه‌ها راه دور زدن حصار‌ها را پیدا می‌کردند.

واقعاً بدجوری ترسیده بودم. تنها بچه خانواده‌ام بودم و اصلاً هیچ تجربه‌ای درباره بچه‌ها نداشتم و حالا، اونجا و در اون لحظه، مسئولیت بچه خودم به گردنم افتاده بود. تو به شکل باورنکردنی و غیر ممکنی کوچک و آسیب‌پذیر به نظر می‌اومدی و من برای این مسئولیت بزرگ اصلاً آماده نبودم، اونقدری که احمقانه به نظر می‌اومد که بهت اجازه داده بودن با من از بیمارستان بیرون بیای. از همون اول، با هم جور نبودیم. ربکا جوری به راحتی و کاملاً طبیعی بغلت می‌گرفت که انگار اون برای تو متولد شده و نه تو برای اون. در نقطه مقابل، من همیشه، احساس عجیبی داشتم، از سبکی وزنت توی دستهام می‌ترسیدم و نمی‌تونستم بفهمم وقتی گریه می‌کنی، دقیقاً چی می‌خوای. اصلاً نمی‌فهمیدمت و این، هیچ وقت، عوض نشد.