معرفی و دانلود کتاب جادوی بداهه گویی اثر اندری سدنیف رایگان به همراه خلاصه کتاب

هر روز ده‌ها پرسش از ما می‌شود که مستقیم به آن‌ها جواب می‌دهیم. برای مثال، «آندری، با صبحانه چای می‌خوری یا قهوه؟» «ترجیح می‌دهم چای بخورم» یا «آندری، ساعت چند است؟» «هشت‌ونیم». به‌طور معمول، به‌قدری به مستقیم جواب‌دادن عادت کرده‌ایم که وقتی پرسشی از مخاطب می‌شنویم، مستقیم به آن جواب می‌دهیم، چون فکر می‌کنیم این گزینه تنها راه پیش ‌رویمان است.

هیچ‌کس نمی‌تواند وادارتان کند به پرسش مشخصی جواب بدهید. فقط شما هستید که می‌توانید تصمیم بگیرید چه جوابی بدهید یا در کل جواب بدهید یا نه. احتمالات بی‌شماری هست: می‌توانید مستقیم به پرسش جواب دهید، فقط به بخشی از پرسش جواب دهید یا چیزی بگویید که هیچ ارتباطی با پرسش ندارد، برای مثال، بگویید «نظری ندارم» یا تصمیم بگیرید زمان دیگری جواب دهید.

افرادی که مهارت فراوانی در بداهه‌گویی دارند به تمامی گزینه‌هایشان آگاهی دارند. اگر مستقیم به پرسشی جواب می‌دهند، به این دلیل است که آگاهانه تصمیم به این کار گرفته‌اند، نه به این دلیل که فکر می‌کنند این تنها گزینه‌شان است. اگر می‌خواهید در زمینه بداهه‌گویی رشد کنید، باید بپذیرید صحبت‌کردنتان هیچ محدودیتی ندارد. لازم نیست جوابتان عاقلانه، صادقانه، واقع‌گرایانه یا مرتبط با پرسش باشد. تنها قانون این است که آگاهانه تصمیم بگیرید به کدام پرسش‌ها جواب دهید.

تصور کنید از شما پرسیده‌اند: «اگر بخواهید به برجسته‌ترین شخصیت قرن بیستم رأی بدهید، به چه‌ کسی رأی می‌دهید و چرا؟»

ابتدا کدام افکار به ذهنتان خطور می‌کند؟ اکثر افراد بلافاصله به فرد مشهوری از قرن بیستم فکر می‌کنند و می‌کوشند به‌صورت منطقی توضیح دهند چرا این فرد برجسته‌ترین شخصیت قرن است.

حواستان باشد جوابتان ممکن است جهت‌های بسیار دیگری هم پیدا کند و باید آگاهانه درباره جهت صحبتتان تصمیم بگیرید. در ذیل، چند گزینه برای انتخاب جواب پرسش آمده است.

«هر روز، بدون نیاز به آمادگی، با اقوام، دوستان و غریبه‌ها صحبت می‌کنید. گفت‌وگوی رودررو و بدون آمادگی برای بیشتر افراد کار ساده‌ای است. اما وقتی کیفیت سخنرانی بداهه اهمیت بسیاری دارد، به مشکلی بزرگ تبدیل می‌شود.

اولین بار که از شما خواستند سخنرانی کنید، چه احساسی داشتید؟ به یاد دارم بیست سال پیش، در جشن تولد مادربزرگم، مادرم گفت: «آندری، نفر بعدی که باید صحبت کند، تویی.»

«مامان، خواهش می‌کنم، نه! نمی‌دانم چه بگویم.»

«نمی‌خواهم بحث کنم، آندری. نفر بعدی تویی!»

با خودم فکر کردم: «وای، خدای من! زمان چقدر زود می‌گذرد! تا دو دقیقه دیگر باید شروع به صحبت کنم و نمی‌دانم چه بگویم! همه متوجه می‌شوند چقدر خجالت‌زده‌ام و چقدر احساس بدبختی می‌کنم.»

تصور کنید در مصاحبه مستقیمی که از شبکه سی‌ان‌ان پخش می‌شود، صحبت می‌کنید یا در اتاق کنفرانس به پرسش‌های مدیرعامل جواب می‌دهید. گاه سخنرانان برای ارائهٔ یک سخنرانی باکیفیت تحت فشار زیادی قرار می‌گیرند و در این وضعیت، ذهن بیشترشان خالی می‌شود.