معرفی و دانلود کتاب چیز هایی که برای هیچ کس تعریف نکردم اثر نهال سهیلی فر رایگان به همراه خلاصه کتاب

فکر می‌کردم این اتفاق ممکن نیست که خانوادۀ آدم برای آدم بی‌اهمیت شوند، یا دلت بخواهد مدتی از تو فاصله بگیرند و دور باشند. این حس برایم تازگی دارد. نمی‌دانم ‌دقیقاً مسببش چیست، نمی‌دانم این حس چقدر واقعی است، اما حس می‌کنم چنین حسی دارم و نمی‌دانم که باید به‌داشتن چنین حسی چه حسی داشته باشم.

آن روز با خودم می‌گفتم تا جایی که یادم می‌آید لحظه‌های ناراحتی، گنگ و پر از مالیخولیایم را اینجا، و گمان کنم هر جای دیگری، نوشتم. یادم نمی‌آید چیز شادی بوده باشد. شاید به‌خاطر این است که نمی‌دانم شادی چه حسی است. شاید به‌خاطر این است که وقتی شاد هستم هم احساس غم و حتی هراس می‌کنم.

کلاهدوز من! حضور فیزیکی‌ات به‌من آرامش می‌دهد، باعث می‌شود قدری از این دنیا فاصله بگیرم اما... در این دفعه‌های اخیر با هم بودن‌مان، نمی‌دانم چرا گاه کس دیگری را به‌جای تو تصور می‌کنم. نه که بخواهم او جای تو باشد، نه... تصور احمقانه‌ای است، دانستنش برایت احتمالاً آزاردهنده خواهد بود اما برای من هم آزاردهنده است و بیشتر گیجم، اصلاً نمی‌دانم چرا ناگهان به ذهنم خطور می‌کند...

بی‌حوصلگی‌هایم، با منفی‌بافی‌هایم آزارت ندهم. دور می‌شوم که وقت و بی‌وقت تمایل تو به‌حرف زدن‌مان باعث نشود از کوره در بروم. دور می‌شوم چون نمی‌توانم واکنشی را داشته باشم که تو انتظار داری. شاید هم دور می‌شوم چون می‌خواهم گم باشم. نامرئی باشم. اگر حضور فیزیکی‌ات بود اینقدر دوری نمی‌جستم. اما این ارتباط‌های مجازی از راه دور، نمی‌دانم.

گاهی حواسم پرت است اما به‌خودم که می‌آیم دوباره متوجه می‌شوم این روال تا آخر عمرم ادامه خواهد داشت. من اینم. باید پذیرفت. پذیرفته‌ام. نمی‌دانم.

حس می‌کنم در تابوتی چوبی گیر افتاده‌ام، تابوتی تنگ. و به‌هر طرف که می‌کوبم، نمی‌شکند. من ترس از فضاهای بسته دارم...

انسان چه زجری می‌کشد، وقتی نمی‌تواند مراقب کسانی که می‌خواهد باشد، وقتی نمی‌تواند از همه محافظت کند. انسان زجر می‌کشد.

گمان می‌کنم تمام باورهایم در هم شکسته. همه چیز پوچ است. من هم پوچم. من ناتوان و ضعیفم. من سردرگمم و مدام سردرگم‌تر می‌شوم. گاهی از خودم می‌پرسم نکند عاشقت شده‌ام،‌ کلاهدوز من؟! بعد فکر می‌کنم اگر شده بودم، دیگر برای راستی‌آزمایی‌اش از خودم سؤال نمی‌کردم.

روزها را طوری می‌گذرانم گویی تکه‌ای از بوتهٔ خار قورت می‌دهم. می‌بُرد و پایین می‌رود و هر روز زخم روز قبل تازه‌تر و عمیق‌تر می‌شود.

به‌کجا می‌خواهد برسد؟ به‌کجا می‌خواهم برسم؟

اگر من خدا بودم، احتمالاً سیاست کاری‌ام متفاوت بود.

جسمم نمی‌آرامد، روحم نمی‌آرامد، ذهنم نمی‌آرامد.

هرچند می‌ترسم، اما گمان می‌کنم آخر دیوانه خواهم شد. هستم. دیوانه‌تر خواهم شد.

و من از خیلی چیزها می‌ترسم، کلاهدوز من... .»