معرفی و دانلود کتاب درک یک پایان اثر جولین بارنز رایگان به همراه خلاصه کتاب

ایدریئن رفته‌رفته جذب گروه ما شد، بی آن‌که به روی خود بیاورد که این را می‌خواهد. شاید هم نمی‌خواست. عقایدش را هم برای هم‌خوانی با عقاید ما عوض نکرد. در نیایش صبحگاهی مدرسه او با دیگران هم‌صدا می‌شد و حال آن‌که من و الکس فقط ادای کلمات را در می‌آوریم و کالین به حقه هزل‌آمیز متعصب‌نماها متوسل می‌شد و نعره می‌کشید.

تاریخ بیشتر خاطره‌های بازماندگان است، که اغلبشان نه فاتح‌اند نه مغلوب.

ما در زمان به سر می‌بریم،  ما را در خود می‌گیرد و شکل می‌دهد اما من هیچگاه احساس نکردم که زمان را چندان خوب می‌فهمم و مقصودم نظریه‌های مربوط به چگونگی پیچش و بازگشت زمان یا مکان وجود دارد وجود آن به شکل‌های موازی در جای دیگر نیست. نه، منظورم زمان عادی ست، زمان روزمره، که به شهادت ساعت دیواری و ساعت مچی ما، نظم می‌گذرد تیک تاک، تیک تاک.

چیزی موجه‌تر از عقربه ثانیه‌شمار سراغ دارید؟ و با وجود این، کوچک‌ترین لذت یا کوچک‌ترین درد کافی‌ست تا انعطاف‌پذیری زمان را به ما بیاموزد. برخی هیجان‌ها به زمان شتاب می‌بخشند، بعضی آن را کُند می‌کنند؛ و گاه نیز زمان گویی غیبش می‌زند.

اگر تصمیمم این نبود که جسدم را بسوزانند و خاکسترش را بپراکنند، می‌توانستم این عبارت را روی قطعه سنگی یا مرمری مرمری مزارم بنویسم: تونی وبستر  او هیچ‌وقت حالی‌اش نبود. اما نه، این خیلی احساساتی‌ست، حتی نوعی ترحم به حال خود است. پس چه‌طور است بنویسیم: او حالا دیگر خود داند؟ این بهتر است، واقعی‌تر است. شاید هم بچسبم به همان هر روز یکشنبه است.

چقدر پیش می‌آید که داستان زندگی خود را تعریف کنیم؟ چقدر آن را اصلاح می‌کنید و تغییر می‌دهیم؟ رکانه برش‌هایی از آن را نمایش می‌دهیم و بخش‌های دیگری از آن را تزیین می‌کنیم؟

آموزگاران و پدر و مادران به‌نحوی آزارنده پیوسته به ما یادآور می‌شدند که آنها هم روزگاری جوان بودند، از این‌رو به آنچه می‌گویند اطمینان دارند. اصرار می‌ورزیدند که نوجوانی صرفاً برهه‌ای از زندگی‌ست. این دوره را پشت سر می‌گذارید؛ زندگی واقعیت و واقع‌نگری را یادتان می‌دهد.

من سخت معتقدم که همه ما به‌نحوی آسیب می‌بینیم. چه‌طور ممکن است نبینیم، مگر این‌که دنیایی از پدران و مادران، خواهران و برادران، همسایگان و دوستانِ بی‌عیب و نقص داشته باشیم. و بعد می‌رسیم به مسئله‌ای که اساس کار است، یعنی واکنش ما در برابر آسیب: آن را اعتراف می‌کنیم یا پیش خود نگه می‌داریم، و این در رفتار ما با دیگران چقدر اثر می‌گذارد؟ بعضی‌ها آسیب را اعتراف می‌کنند، و سعی می‌کنند آن را تخفیف دهند، بعضی زندگی‌شان را وقف یاری به آسیب‌دیدگان دیگر می‌کنند؛ و سرانجام هستند کسانی که تمام توانشان را در این راه خرج می‌کنند که، به هر قیمت شده، دیگر آسیب نبینند. و اینها افراد بی‌رحمی می‌شوند که باید مراقبشان بود.

پا که به سن می‌گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می‌کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می‌کردم. ولی بعد می‌فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی‌شود.

ظاهراً یکی از تفاوت‌های جوانی و سالمندی این است که وقتی جوانیم آینده‌های مختلفی برای خود اختراع می‌کنیم، و وقتی پیر می‌شویم، گذشته‌های مختلفی برای دیگران.

هرچه بیشتر می‌آموزی، کمتر می‌هراسی. «آموختن» نه به مفهوم تحصیل دانشگاهی، بلکه به معنای شناختن عملی زندگی.

گاهی فکر می‌کنم مقصود زندگی آشتی دادن ماست با مرگ آتی از طریق فرسایش تدریجی ما، با نشان دادن به ما که زندگی، هر چه هم به درازا بکشد، آن طورها که تعریف می‌کنند نیست.

به خودم گفتم پیر احمق. و احمقی احمق‌تر از پیر احمق وجود ندارد: این چیزی بود که مرحوم مادرم، وقتی که در روزنامه می‌خواند مرد مسنی عاشق زن جوانی شده و زندگی زناشویی خود را به‌خاطر لبخندی ساختگی، مویی رنگ‌کرده و دو سینه مصنوعی برآمده به باد داده، اغلب زیر لب می‌گفت.

آخر هفته‌ای در تعطیلات از من دعوت کرد که با خانواده‌اش آشنا شوم. آن‌ها در کنت زندگی می‌کردند، در مجاورت خط آهن اوربینگتن در یکی از حومه‌هایی که در واپسین دم از بتنی شدن انصراف داده و از آن پس با تفاخر مدعی مقام روستایی شده بود. از چرینگ کراس سوار قطار شدم نگرانم که چمدانم  چنان بزرگ بود که سارق بالقوه به نظر می‌آمدم. در ایستگاه مقصد ورونیکا من را به پدرش معرفی کرد.