معرفی و دانلود کتاب عامه پسند اثر چارلز بوکوفسکی رایگان به همراه خلاصه کتاب

همیشه یک نفر هست که روز آدم را خراب کند. البته اگر به قصد نابودی کل زندگی‌ات نیامده باشد.

تمام غم دنیا در دلم ریخته و روی صندلی نشسته‌ام و لیوان پنجم هم کنار دستم است. تلویزیون را روشن نکردم. به این نتیجه رسیده‌ام که وقتی حال آدم بد است این حرام‌زاده فقط حال آدم را بدتر می‌کند. یک مشت چهره‌ی خالی از روح که پشت سر هم می‌آیند و ‌می‌روند و تمامی هم ندارند. احمق پشت احمق، احمق‌هایی که بعضاً مشهور هم هستند.

روی هم رفته در زندگی‌ام نمایش بدی نداشتم. شب‌ها در خیابان‌ها نخوابیده بودم. البته کلی آدم خوب بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آن‌ها احمق نبودند، فقط به درد نیاز‌های تشکیلات زمانه نمی‌خوردند. نیاز‌هایی که مدام تغییر می‌کردند. این توطئه‌ی شومی بود. اگر قادر بودی شب‌ها در رختخواب خودت بخوابی خودش پیروزی پر ارزشی بود بر قدرت‌ها. من خوش شانس بودم، ولی بعضی از حرکت‌هایی که کردم، خیلی هم بدون فکر نبودند. روی هم رفته دنیای واقعاً وحشتناکی بود و بعضی وقت‌ها دلم برای تمام آدم‌هایی که درش زندگی می‌کردند می‌سوخت. به جهنم.

ودکا را درآوردم و جرعه‌ای نوشیدم. اغلب بهترین قسمت‌های زندگی اوقاتی بوده‌اند که هیچ کار نکرده‌ای و نشسته‌ای درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای. منظورم اینست که مثلاً می‌فهمی که همه چیز بی‌معناست، بعد به این نتیجه می‌رسی که خیلی هم نمی‌تواند بی‌معنا باشد. چون تو می‌دانی بی‌معناست و همین آگاهی تو از بی‌معنا بودن، تقریباً معنایی به آن می‌دهد. می‌دانی منظورم چیست؟ بدبینی خوش بینانه.

پرسیدم: چه طور شما عوضی‌ها می‌تونید این قدر بی‌احساس باشید؟ جانی گفت: ساده ست، ما همین جوری به دنیا اومدیم.

صبر کردیم و صبر کردیم. همه‌مان. آیا دکتر نمی‌دانست یکی از چیز‌هایی که آدم را دیوانه می‌کند همین انتظار کشیدن است؟ مردم تمام عمرشان انتظار می‌کشیدند. انتظار می‌کشیدند که زندگی کنند، انتظار می‌کشیدند که بمیرند. توی صف انتظار می‌کشیدند تا کاغذ توالت بخرند. توی صف برای پول منتظر می‌ماندند و اگر پولی در کار نبود، سراغ صف‌های درازتر می‌رفتند. صبر می‌کردی که خوابت ببرد و بعد هم صبر می‌کردی تا بیدار شوی. انتظار می‌کشیدی که ازدواج کنی و بعد هم منتظر طلاق گرفتن می‌شدی. منتظر باران می‌شدی و بعد هم صبر می‌کردی تا بند بیاید. منتظر غذا خوردن می‌شدی و وقتی سیر می‌شدی باز هم صبر می‌کردی تا نوبت دوباره به خوردن برسد. توی مطبِ روان پزشک با بقیه‌ی روانی‌ها انتظار می‌کشیدی و نمی‌دانستی آیا تو هم جزء آن‌ها هستی یا نه.

مشکلات و رنج تنها چیز‌هایی هستند که یک مرد را زنده نگه می‌دارد. یا شاید هم اجتناب کردن از مشکلات و رنج. خودش کاری تمام وقت است. بعضی وقت‌ها آدم موقع خواب هم آسایش ندارد. آخرین خوابی که دیدم این بود که زیر یک فیل خوابیده‌ام.

من بااستعداد بودم. یعنی هستم. بعضی وقت‌ها به دست‌هام نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دست‌هام چه کار کرده‌اند؟ یک جایم را خارانده‌اند، چک نوشته‌اند، بند کفش بسته‌اند، سیفون کشیده‌اند و غیره. دست‌هایم را حرام کرده‌ام. همین‌طور ذهنم را.

چیزی که می‌توانم به شما بگویم این است که میلیارد‌ها زن روی زمین زندگی می‌کنند. درسته؟ بعضی‌هایشان خوب‌اند. خیلی‌هایشان زیادی خوب‌اند. ولی گاه گداری طبیعت تمام حقه‌هاش را به کار می‌بندد تا زنی ویژه بسازد، زنی باورنکردنی، منظورم این است که نگاهش می‌کنی ولی نمی‌توانی باور کنی. همه‌ی حرکاتش مثل موج زیباست و بی‌نقص. مثل جیوه، مثل مار. مچ پایش را می‌بینی، بازویش یا زانویش را. تمامشان در کلیّتی بی‌نقص و باشکوه به هم آمیخته‌اند. با چشمانی خندان و زیبا، دهانی خوش حالت و لب‌هایی که انگار هر لحظه منتظرند تا به خنده بر درماندگی‌ات باز شود. این جور زن‌ها می‌دانند که چطور باید لباس پوشید. مو‌هایشان هوا را به آتش می‌کشد.

نتوانستم آنقدر بخورم که خوابم ببرد. فقط نشستم و کمی با لیوان نوشیدنی بازی بازی کردم. بدون فایده حالا هم که صبح روز بعد است و من در دفتر کارم هستم. احساس بیهودگی می‌کردم. انگار به هیچ دردی نمی‌خورم. با خودم فکر می‌کردم که یک میلیارد زن وجود دارد که نمی‌دانم چرا حتی یکی از آن‌ها تصمیم نمی‌گیرد بیاید و در دفتر را بزند. با خودم گفتم که چرا من همیشه یک بازنده‌ام. انگار کارآگاهی هستم که از پس حل هیچ معمایی بر نمی‌آمدم. اصلاً چرا من این شغل را انتخاب کرده بودم.