معرفی و دانلود کتاب بریت ماری اینجا بود اثر فردریک بکمن رایگان به همراه خلاصه کتاب

بورگ مکانی است که خیابانی از یک طرفش می‌آید و از طرف دیگرش می‌رود. خیلی وقت است که آنجا کار پیدا نمی‌شود. تنها چیزی که هنوز در آن تعطیل نشده پیتزافروشی و فوتبال است. بریت ماری پیتزا دوست ندارد و هیچ چیز هم از فوتبال سرش نمی‌شود.

دیوید و پرنیلا که بچه بودند، کنت همیشه بهشان می‌گفت که آدم نمی‌تواند این بازی را با بریت ماری انجام دهد، چون «این بازی را بلد نیست.» اما این حرف درست نبود. بریت ماری بازی سنگ کاغذ قیچی را خیلی هم خوب بلد است، فقط از نظرش گرفتن سنگ با کاغذ بهداشتی نیست. قیچی که دیگر حرفش را نزن! خدا می‌داند آن دست‌ها قبلاً با چه چیزهایی تماس داشته‌اند.

بریت ماری در کلوپ جوانان پرسه می‌زند، درست مثل یک روح سرگردان که یک نفر درِ تابوتش را باز کرده و می‌خواهد توی آن شب نشینی راه بیندازد.

به سن مشخصی که می‌رسید، تقریباً تمام سوال هایی که ذهنتان را به خود مشغول می‌کند حول یک موضوع می‌گردد: باید چه جوری زندگی کرد؟

عشق برای همه نباید با آتش بازی و ارکستر سمفونی همراه باشد، این به نظرم کاملاً عادیه. عشق برای خیلی از ماها می تونه چیز دیگه ای باشه. چیزی که منطقیه!

بریت ماری هیچ وقت نفهمید کنت اصلاً چی می‌خواهد. چه چیزی او را راضی می‌کند. آیا پول زیاد برایش کافی است یا باز هم بیشتر می‌خواهد. دیوید و پرنیلا که نوجوان بودند، یک بار یک فنجان قهوه به کنت هدیه دادند و روی فنجان نوشته شده بود: کسی که با بیشترین داشته‌ها بمیرد برنده است. گفتند که آن جمله “تیکه می‌اندازد” اما آن جمله از نظر کنت انگیزه‌ای قوی بود.

تمام ازدواج‌ها یک بعد تاریک دارند، چون تمام آدم‌ها نقطه ضعف‌هایی دارند. تمام کسانی که با یک نفر دیگر زندگی می‌کنند یاد می‌گیرند به طریقی با ضعف های آن‌ها کنار بیایند.

معمولاً این‌طور صدایش می‌کنند: «زن دوم.» اما بریت ماری هیچ‌وقت نمی‌توانست به زن دیگر کِنت چنین لقبی بدهد. شاید چون بریت ماری خودش می‌دانست که زن دوم بودن چه حسی دارد. راستش کِنت در همان روز مراسم خاک‌سپاری مادر بریت ماری طلاق گرفته بود، اما بچه‌های کِنت هیچ‌وقت این‌طوری به قضیه نگاه نکردند. تا جایی که به دیوید و پرنیلا مربوط می‌شد، بریت ماری زن دوم بود، حالا فرقی نداشت چند کتاب داستان برایشان خوانده باشد و یا چقدر غذا پخته باشد. شاید کِنت هم او را این‌طور می‌دید. فرقی نمی‌کرد چقدر برایش لباس شسته بود، شاید بریت‌ماری هم خودش را زن اول نمی‌دانست.

بریت ماری در بالکن نشسته است و طلوع کسل کنندۀ صبحگاهی را بر فراز بورگ تماشا می‌کند؛ صبح‌هایش شبیه صبح‌های ماه ژانویه است. خبری از خورشید نیست اما همه جا روشن است. نقاشی اِسوِن را هنوز محکم توی دستش گرفته است. اِسوِن نقاش ماهری نیست، به هیچ‌وجه، و اگر بریت‌ماری از طبیعت زیاد سر درآورد، آن‌وقت شاید از خط و خطوط و سایه‌های نامنظوم روی نقاشی ایراد بگیرد و بگوید که حتماً او را هم با همین چشم و این‌قدر نامنظم می‌بیند. اما هر چه باشد باز اِسوِن او را می‌بیند. نمی‌توان این قضیه را انکار کرد.

بریت ماری گوشی همراهش را برمی‌دارد و به دخترک ادارۀ کار زنگ می‌زند. دخترک با سرحالی جواب می‌دهد، همین‌جاست که بریت ماری می‌فهمد صدای پیغام‌گیر است. تصمیم می‌گیرد گوشی را قطع کند، چون پیغام‌گذاشتن برای پیغام‌گیر، مگر اینکه از طرف بیمارستان یا واحد موادمخدر باشد، کار درستی نیست. اما بنا به دلایلی قطع نمی‌کند؛ در عوض بعد از شنیدن صدای بوق مکث می‌کند و بالاخره می‌گوید: «بریت ماری‌ام. یکی از بچه‌های تیم فوتبال تونست به هدف بزنه. فکر کردم واسه‌ت جالب باشه.» وقتی گوشی را قطع می‌کند حس می‌کند کار احمقانه‌ای انجام داده است. مسلماً دخترک هیچ علاقه‌ای به این موضوع ندارد. اگر کِنت اینجا بود، حتماً مسخره‌اش می‌کرد.