معرفی و دانلود کتاب دسته دلقک ها اثر لوئی فردینان سلین رایگان به همراه خلاصه کتاب

یک کمی این‌ور آن‌ور را نگاه می‌کنم... که آژان ماژانی نزدیک‌ها نباشد... چه‌جور خانه‌ای‌ست خانه یارو؟... «تیتوس وان کلابن»... نگاه می‌کنم که قیافه مشکوکی نبینم... خوب خلوت و ساکت است... اطمینان‌بخش... سه چار نفری پای در خوش‌خوشک گپ می‌زنند... حتماً مشتری‌اند... منتظر نوبت‌شان... توی پارک بچه‌ها برای خودشان جست‌وخیز می‌کنند، می‌دوند این طرف آن طرف، لای درخت‌ها همدیگر را دنبال می‌کنند... خلاصه وضع عادی‌ست... وانگهی هوا هم خوب است... آفتاب درخشان، تقریباً گرم... همچو چیزی وسط‌های بهار توی لندن نادر است... از پنجره‌های بازِ طبقه دوم صدای بورو را می‌شنوم که دارد پیانو می‌زند... یک ترانه... خودش است!... می‌شناسم شیوه زدنش را، آهنگ‌هاش را، فکر نکنم اشتباه کنم!... خودش است بی‌ناموس!... توی دلم می‌گویم: «شانس آوردم!... پشت پیانوست!... می‌توانست پشت میله‌های زندان باشد!...»

دیگر داشتم خل می‌شدم از بس از این محله می‌رفتم آن محله... روز و شب! بدجوری خسته شده بودم، یک‌جور خستگی غم‌آلود!... البته نه آن‌جور داغان مثل سربازی!... امّا به هر حال شبیهش... خلاصه از رمق افتاده... بعد هم از بس اینجا و آنجا روی تخت‌های سفت کپیده بودم بازوم یک دردی می‌کرد که نگو!... بعد هم چنان وزوزی توی گوش‌هام که چشم‌هام بی‌اختیار بسته می‌شد، بس که صداش تیز و زجرآور بود... وحشتناک است زندگی آدم علیل... ته کشیدن امکانات مالی هم که از بد بدتر... موجب می‌شود که فکرهای خیلی بد خشونت‌آمیزی بزند سر آدم... امّا باز همه این‌ها بهتر از جنگ و مردن بود! اگر دوباره مجبورم می‌کردند بروم!... آن‌طوری که آن سگ‌پدر حرفش را می‌زد کاملاً امکانش بود!... اگر به آن صورتی که او می‌گفت کنسولگری دنبالم بود؟... که کف‌گیر ته دیگشان خورده بود و هرکی را که گیر می‌آوردند می‌فرستادند جبهه؟... بخت یارم بود که علیرغم همه اینها هنوز برای خودم راست‌راست می‌گشتم... فعلاً که قِصِر در رفته بودم... یک در هزار شانسم زده بود که لندن بودم... تعریف می‌کنم که چطور شد... عجیب شانس آورده بودم!... اقبال استثنایی!... تقدیر که یک‌دفعه زیر و رو شد!... باورنکردنی که چطور ورق برگشت!... کاسکاد، باید این را واقعاً بگویم، چه نعمتی بود برای من!... همه‌ش هم از دولت سر رائول کوچکه!... طفلکی خودش! چه بدبیاری گهی!... این را هم تعریف می‌کنم!...

خلاصه، نباید به سرنوشت پشت کرد!... من که بلیتم برده بود و چه‌جور هم!... بقیه جوان‌های مثل من بی‌ریخت بود وضعشان! داشتند یک جایی طرف‌های «آرتوا» سوراخ می‌کردند برای خودشان!... آنجا یا یک جای دیگر!... هنگ شانزدهِ سنگین!... واحدهای «بُرد»... بعضی‌هاشان حتماً منتقل شده بودند جاهای دیگر... «پیاده»، توی سنگرها... له، رنده‌شده توی خاک و خل... از هر دوازده ساعتی ده ساعتش زیر بمباران! به سلامتی! بله که جای من توی لندن بهتر بود! باید قبول کرد!... خانه خاله!... حتی در موقعیت‌های بحرانی!... نه، نباید شل می‌آمدم!... باید خوب مواظب بودم!... هزار جور احتیاط!... باید خوب هوای خودم را داشتم! همین وضع را می‌چسبیدم و ول نمی‌کردم! دوستانی که داشتم البته خیلی برازنده نبودند، شکی نیست، امّا برای من حکم خانواده‌ای را داشتند که پشتم به‌اشان گرم بود... چون سفارش شده بودم و طفلکی رائول معرفی‌م کرده بود درجا ازم با آغوش باز استقبال کردند... فقط همین دفعه!... بعدِ یکی دوتا مسأله جزئی... بعدش هم ترقه «دینگبی!»... یک کمی ولم کرده بودند به امان خدا!... که خُب طبیعی بود!... حالا دیگر باید برمی‌گشتم و بااشان آشتی می‌کردم... از طریق بورو مطمئناً می‌توانستم پیداشان کنم!... خُب دیگر، رسیده بودم جلوی در «وان کلابن تیتوس»... لحظه‌ای بود که باید تصمیم می‌گرفتم... زنگ زدم... کوبیدم به در... هیچ جوابی نیامد... دوباره زدم... باز هم...