دانلود کتاب هزار پیشه اثر چارلز بوکوفسکی رایگان

رفتم توی رختخواب در بطری را باز کردم، چند ضربه روی بالش زدم و گذاشتم پشتم، نفس عمیقی کشیدم، در تاریکی نشستم و از پنجره بیرون را نگاه کردم این اولین بار بود که پنج روز تنها می‌شدم. من کسی بودم که در انزوا شکوفا می‌شد، بدون آن شبیه کس دیگری بودم که بی‌آب و غذا مانده.

عده‌ای مرد و زن جوان بودند اما ظاهراً کسی بالاسرشان نبود که به کار بکشدشان، بعد از چند ساعت کار، بین دو تا از زن‌ها مشاجره‌ای در گرفت سر مجله‌ها. داشتیم یک سری مجله داستان‌های مصور را بسته‌بندی می‌کردیم و آن سر میز نمی‌دانم چه اشکالی پیش آمده بود، مشاجره داغ شد و قضیه بیخ پیدا کرد. گفتم: ببینید، این مجله‌ها ارزش خواندن هم نداره چه برسه به اینکه بخواهید سر آن‌ها جر و بحث کنید. یکی از آن زن‌ها گفت: بله ما می‌دانیم که سرکارعالی، حدتان از این جور کار‌ها خیلی بالاتر است. گفتم: بالاتر است؟ گفت: بله، دماغ حضرت عالی خیلی باد دارد، خیال می‌کنی ما دستگیرمان نشده؟ تازه حالیم شد که کافی نیست آدم کارش را انجام دهد بلکه باید عشق و علاقه‌ای هم به کار داشته باشد.

دنیا جای آدم‌های قویه، آدم باهاس یه حرومزاده‌ی کله شق باشه تا کارش پیش بره.

آخر واقعاً چطور می‌شود آدم خوشحال باشه از اینکه ساعت 6:30 با زنگ ساعت بیدار شود، از تخت بیاید بیرون و لباس بپوشد، زورکی چیزی بخورد و مسواک بزند، شانه کند بعد از یک نبرد طولانی با ترافیک برسد جایی که در واقع زور می‌زند برای کس دیگری پول دربیاورد و در نهایت هم ازش می‌خواهند بابت این فرصتی که در اختیارش گذاشته شده قدردان باشد.

امید تمام چیزی است که آدم احتیاج دارد، فقدان امید است که آدم را دلسرد می‌کند. روز‌هایی را یادم می‌آید که در نیو اورلنیز بودم، دورانی که هفته‌ها با دو بسته شکلات پنج سنتی روزم را سر می‌کردم تا مجال نوشتن داشته باشم. اما گرسنگی متاسفانه کمکی به پیشرفت هنر نکرد فقط باعث پس رفتش شد. روح انسان در شکمش ریشه دوانده، آدم بعد از خوردن استیک و نوشیدن یک پنج سیری بهتر می‌نویسد، خیلی بهتر از موقعی که فقط یک شکلات پنج سنتی خورده. اسطوره‌ی هنرمند گرسنه، بیشتر به یک شوخی می‌ماند.

هفت دلار را دادم به هرمان و کت و شلوارم را برداشتم بردم توی اتاقم، رفتم بیرون بطری شراب بخرم وقتی برگشتم در را قفل کردم، لباس‌هام را کندم و بعد از مدت‌ها خودم را برای اولین خواب شب واقعی آماده کردم.

یکهو اتاق پر از نور شد. صدای تلق تلق و غرش می‌آمد، خط ریل درست هم سطح پنجره‌ای اتاقم بود، قطار مترویی هم آنجا ایستاده بود. ردیف چهره‌های نیویورکی را از پنجره‌ی اتاقم دیدم که برگشته بودند و نگاهم می‌کردند، قطار چند لحظه ایستاد بعد به راه افتاد، همه جا تاریک بود بعد دوباره اتاق پر از نور شد. دوباره از پنجره به چهره‌ها نگاه کردم، این تصویر مثل وهمی از جهنم، دوباره و دوباره تکرار شد. هر قطار پر از مسافری که می‌رسید، چهره‌های داخلش، زشت‌تر، دیوانه‌تر و بی‌رحم تراز قبلی بود، شراب را سر کشیدم.

جایی که استخدام شده بودم، محل توزیع مطبوعات بود، کار ما این بود که سفارش‌ها را کنترل کنیم تا تعداد مجله‌های ارسالی به هر نقطه درست مطابق فاکتور‌ها باشد، بعد فاکتور‌ها را امضا می‌کردیم. اگر سفارش‌ها برای یک شهر دیگر بود، مجله‌ها را بسته‌بندی می‌کردیم تا ببرند پستخانه و اگر برای فروشنده‌های محلی بود، بسته‌ها را می‌گذاشتیم کنار تا وانت بار شرکت به نقاط مختلف شهر آن‌ها را برساند. کار راحت و کسل‌کننده‌ای بود اما کارکنان آنجا تک تک مدت خیلی عصبی و مضطرب بودند زیرا مدام نگران بودند مبادا کارشان را از دست بدهند.

روزی هشت ساعت از وقتت را تحویل رئیس می‌دادی و همیشه او باز بیشتر می‌خواست برای مثال هم شده هیچ وقت بعد از شش ساعت کار نمی‌فرستادت خانه، چون آن وقت ممکن بود فرصت فکر کردن داشته باشی.

بعد از رسیدن به فیلادلفیا مسافرخانه‌ای پیدا کردم و اجاره‌ی یک هفته را پیش پیش پرداختم، بار نزدیک آنجا پنجاه سال عمر داشت، از دم در ورودی تا توالت می‌توانستی رایحه خرابکاری‌های نیم قرن را استشمام کنی.

وضع ادامه داشت: تاریکی بعدم روشنایی، روشنایی بعدم تاریکی. ته بطری را درآوردم و رفتم بیرون تا باز هم بخرم. برگشتم، لباس‌هام را کندم، برگشتم به رختخواب. رفت و آمد چهره‌ها ادامه داشت، حس کردم دارم وهم و خیال می‌بینم، صد‌ها ابلیس ملاقاتم کرده بودند، چیزی که خود شخص شیطان هم ممکن نبود تحمل کند. بیشتر نوشیدم.

سه چهار روزی آنجا کار کردم، جمعه که شد مزدمان را تا آخرین ساعتی که کار کرده بودیم پرداختند، پاکت‌های زردی دادند دستمان، حاوی اسکناس‌های سبز و پول خرد، پول نقد، از چک و این حرف‌ها خبری نبود. طرف‌های عصر نزدیک وقت خاتمه کار وانت بار برگشت، راننده‌اش نشست روی بسته‌ای از مجله‌ها و سیگاری گیراند و خطاب به یکی از کارکنان گفت: آره هری! امروز دو دلار به حقوقم اضافه شده. از محل کار که آمدم بیرون یک بطری شراب خریدم و به اتاقم رفتم.