معرفی و دانلود کتاب سفر به انتهای شب اثر لوئی فردینان سلین رایگان به همراه خلاصه کتاب

یک ساعت، تو دنیایی که همه چیزش به کشت و کشتار ختم می‌شود برای خودش چیزی است.

اسب‌ها خیلی خوشبختند چون اگرچه آن‌ها هم مثل ما، جنگ را تحمل می‌کنند اما لااقل کسی از آن‌ها نمی‌خواهد ثبت نام کنند و یا وانمود کنند که به کارشان ایمان دارند. اسب‌های بیچاره ولی آزاد، افسوس که شور و اشتیاق کثافت، فقط برای ماست.

عشق که به میدان می‌آید، هرکدام از طرفین سعی می‌کنند دردشان را روی دوش دیگری بیندازند ولی هر کاری که بکنند بی‌نتیجه است و درد‌هایشان را دست نخورده نگه می‌دارند. دوباره از سر می‌گیرند باز هم سعی می‌کنند جایی برایش پیدا کنند.

غم دنیا راه‌های متفاوتی برای رسیدن به مردم دارد اما به نظر می‌رسد تقریباً هر بار موفق می‌شود.

شهر نا آشنا چیز خوبی است، آنجا می‌توانید اینطور تصور کنید که همه افرادی که ملاقات می‌کنید خوب هستند.

وقتی هدفت با هم بودن است هر چیزی کیف دارد چون در این صورت واقعاً احساس می‌کنی که آزادی، زندگی‌ات را فراموش می‌کنی، یعنی هر چه را که به پول مربوط می‌شود.

برای آنکه دیگران گمان کنند عاقلی، هیچ چیزی لازم نیست غیر از رو. پرو که باشی کافی است، تقریباً هر کاری برایت آزاد است، هر کاری. برای خودت، اکثریتی داری و اکثریت برایت تعیین می‌کند چه چیزی دیوانگی است و چه چیزی نیست.

اگر دوست داشتن، محلی از اعراب داشته باشد دوست داشتن بچه‌ها نسبت به آدم‌های بزرگ بی‌خطر‌تر است. همیشه لااقل این بهانه را داری که این‌ها شاید بعد‌ها از خودمان شریف‌تر بشوند، ولی از کجا معلوم؟

بهتر است خیال برت ندارد، آدم‌ها چیزی برای گفتن ندارند واقعیت این است که هر کس فقط از درد‌های شخصی خودش با دیگری حرف می‌زند، هر کس برای خودش و دنیا برای همه.

لحظه‌هایی هست که تنهای تنها می‌شوی و به آخر هر چیزی که ممکن است برایت اتفاق بیفتد، می‌رسی. این آخر دنیاست، خود غصه. غصه‌ی تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی، وسط آدم‌ها، هر که می‌خواهد باشد. در این جور لحظه‌ها به خودت سخت نمی‌گیری چون حتی به خاطر اشک ریختن هم باید به آغاز هر چیز برگردی، به جایی که همه دیگران هستند.

همین طور که جلو می‌رفتم یاد مراسم روز پیش افتادم، وسط چمن زاری که مراسم برگزار شده بود، پای تپه‌ای سرهنگ با صدای نخراشیده‌اش سر یگان فریاد‌ زده بود که: به پیش، به پیش، زنده باد فرانسه. وقتی کسی قوه تخیل نداشته باشد، مردن برایش مهم نیست اما وقتی داشته باشه، ثقیل است، این از عقده من. هرگز تا آن وقت این همه چیز را یکجا یاد نگرفته بودم، سرهنگ هرگز تخیل درست و حسابی نداشت. تمام بدبختی این آدم از همینجا ناشی می‌شد، بدبختی ما هم همینطور.

آیا من تنها کسی بودم که در تمام این یگان معنی مرگ را درک کرده بود؟ من یکی ترجیح می‌دادم به سن پیری برسم و بمیرم، بیست سال دیگر.... سی سال دیگر .... شاید هم بیشتر، نه به این مرگی که آن‌ها برای من در نظر داشتند و می‌خواستند به خاک فلاندر بیفتم، دهنم پر بشود، شاید حتی بیشتر از دهنم و در اثر انفجار، گوش تا گوش بترکم، بالاخره هم هر چه باشد آدم می‌تواند درباره مرگ خودش نظری داشته باشد.

در مورد سرهنگ باید بگویم که ازش بدم نمی‌آمد، با وجود این او هم مرده بود اول دیگر نمی‌دیدمش، از روی پشته پایین افتاده بود، انفجار او را به پهلو انداخته و بغل سوار کار پرت کرده بود. حالا برای همیشه بغل هم افتاده بودند اما سوار کار دیگر سر نداشت فقط یه سوراخ بالای گردنش بود و خون غلغل زنان از وسط سوراخ می‌جوشید، درست مثل مربای تو دیگ. شکم سرهنگ باز شده بود و قیافه‌اش بدجوری تو هم رفته بود. حتماً وقتی گلوله بهش خورده بود دردش گرفته بود. به درک! اگر با همان گلوله‌های اول از اینجا رفته بود، این بلا سرش نمی‌آمد.

غم عالم به انواع مختلف سر آدمیزاد فرود می‌آید اما همیشه ترتیبی برای این فرود آمدن می‌دهد.

آدم به سرعت پیر می‌شود آنهم بدون اینکه بازگشتی در کار باشد. وقتی بدون اراده به بدبختی‌ات عادت کردی و حتی دوستش داشتی آن وقت متوجه قضیه می‌شوی. طبیعت از تو قوی‌تر است، تو را در قالبی امتحان می‌کند و آن وقت دیگر نمی‌توانی از آن بیرون بیایی. نقشت و سرنوشتت را بدون اینکه بفهمی، پکمک جدی بگیری و بعد وقتی سر برمی‌گردانی، می‌بینی که دیگر برای تغییر وقتی نیست. سر تا پا دلشوره شده‌ای و برای همیشه به همین شکل ثابت مانده‌ای.

اما کجا می‌شد بروم؟ مستقیم به جلو؟ پشت به دشمن؟ فکر می‌کنم اگر ژاندارم‌ها مرا به این صورت، مشغول گشت و‌ گذار گیر می‌انداختند، حتماً کارم ساخته بود. همین شب جنگی و بی‌رو دربایستی توی یک کلاس مدرسه محاکمه‌ام می‌کردند. از هر کجا که می‌گذشتم کلاس‌های خالی، فت و فراوان بود. با من عدالت بازی در می‌آوردند، درست همانطور که وقتی معلم سر کلاس نیست، بچه‌ها راه می‌اندازند. افسر‌ها پشت میز و من سر پا، کت بسته جلوی میز محاکمه و فردا صبحش هم مرا می‌دهند دست جوخه اعدام. دوازده تا گلوله، نه بیشتر، بعدش چی؟

هرگز فوراً بدبختی کسی را باور نکنید، بپرسید که می‌تواند بخوابد یا نه، اگر جوابش مثبت باشد همه چیز رو به راه است.