معرفی و دانلود pdf کتاب موش ها و آدم ها اثر جان اشتاین بک رایگان

زن پرسید: «خرگوشا مگه چی دارن که تو این‌جور دیوونه‌شونی، لنی مدتی فکر کرد تا ببیند چه جواب بدهد. با احتیاط به زن نزدیک شد و گفت: «من چیزای قشنگو دوس دارم ناز کنم. یه روز تو یه بازار مکاره از اون خرگوشای موبلند دیدم. انقد قشنگ بود که خدا می‌دونه! بعضی‌وقتا اگه چیز قشنگ‌تری گیرم نیاد موشارم دوس دارم ناز کنم.»

کروکس، متصدی سیاه‌پوست اصطبل، در یراق‌خانه می‌خوابید؛ اتاقکی چوبی کنار اصطبل. یک دیوار این اتاقک پنجره‌ای داشت چهارشیشه‌ای و دیوار مقابل آن درِ تنگِ یک‌لته‌ای که به اصطبل باز می‌شد. بستر کروکس صندوق درازی بود پر از کاه که او پتو‌های خود را روی آن می‌انداخت.

کروکس به نرمی گفت: «شاید حالا حالیت بشه. تو جورجو داری. تو می‌دونی جورج برمی‌گرده. حالا خیال کن هیچ‌کسو نداشتی! خیال کن اجازه نداشتی بری تو خوابگاه با اونای دیگه ورق‌بازی کنی! چون سیایی! تو دوس داشتی سیاه باشی؟ خیال کن مجبور بودی این‌جا قوقو تنها بشینی و فقط کتابتو بخونی. می‌تونسی تا هوا تاریک بشه نعل‌بازی کنی. اما بعد مجبور بودی تنها بشینی و کتاب بخونی. کتاب خوندن کیف نداره، آدم احتیاج داره یکیو داشته باشه. آدم می‌خواد یکی پهلوش باشه!»

با صدایی گریان ادامه داد: «اگر آدم کسی رو نداشته باشه دیوونه میشه. فرق نمی‌کنه طرف آدم کی باشه. هرکی می‌خواد باشه! اما پهلوت باشه!» و گریان ادامه داد: «من بت می‌گم. یادت باشه، آدم از تنهایی ناخوش میشه!»

جورج از جا در رفت که: «سس مُس خبری نیست! تو هرچی نداشته باشیم همونو هوس می‌کنی! پناه بر خدا! اگه تو رو بیخ ریشم نداشتم زندگیم چه راحت بود! هر جا می‌رفتم برام کار بود. نه دردسری، نه دقمصه‌ای! آخرِ ماهم که می‌شد پنجاه چوقمو می‌گرفتم و می‌رفتم شهر و هر غلطی می‌خواستم می‌کردم. غذامو هرجا دلم می‌خواست می‌خوردم، تو هتل، یا هر جای دیگه، و هرچی‌ام می‌خواستم سفارش می‌دادم و این کارِ هر ماهم بود. یه گالن نوشیدنی می‌خریدم یا می‌رفتم توی یه کافه ورق‌بازی می‌کردم یا برا خودم بیلیارد می‌زدم!

چه می‌دونم. من هیچ دوتایی رو ندیدم که این‌جور دمشون به هم بند باشه. هیچ‌وقت ندیدم دو نفر همیشه با هم سفر کنن. کارگرا رو که می‌دونی چه جورن. میان این‌جا، یه تختخواب بشون می‌دی. یه ماهی کار می‌کنن و بعد میرن پی کارشون. تک و تنها! عین خیالشونم نیست که با کی کار می‌کنن یا همسایه‌شون تو خوابگاه کیه. اینه که وقتی می‌بینم یه خل و چل مث این بابا با یه جوون زبل زرنگ مث تو هیچ‌وقت از هم جدا نمی‌شن برام جالبه!

آدمایی که مث ما تو مزرعه کار می‌کنند، تنها‌ترین آدمای دنیان. قوم و خویش ندارن. مال هیچ دیاری نیستن. میرن تو مزرعه، یه پولی می‌سازن، بعد هم میرن تو شهر به بادش می‌دن. بعدش هم هنوز هیچی نشده دمشونو میزارن رو کولشون و میرن یه مزرعه‌ی دیگه. هیچ وقت هم هیچ امیدی ندارن.

درختان چنار با شاخه‌های خمیده‌، بر روی برکه طاق‌زده‌اند. روی لبه‌ی سنگلاخی برکه، زیر درختان، برگ‌ها آن‌قدر عمیق و شکننده فرش شده‌اند که اگر یک مارمولک از روی آن‌ها رد شود، سر و صدای بلندی به وجود می‌آید. عصر هنگام خرگوش‌ها از بیشه‌ها بیرون می‌آیند تا بر روی سنگ‌ها بنشینند و سطح نمناک و شنی کنار رودخانه از رد پای شبانه راکون‌ها، و رد پای گسترده سگ‌های مزارع... با فضولات حیوانات و رد سُم آهو‌ها که برای آب خوردن می‌آیند، پوشیده می‌شود.

لابه‌لای درختان بید و درختان چنار باریکه راهی وجود دارد که در اثر رفت و آمد کودکان و نوجوانانی که از مزراع برای شنا کردن در برکه می‌آیند، و توسط ول‌گردانی که عصرگاهان از سمت بزرگراه به جنگل و نزدیک رودخانه می‌آیند، پاخورده و سخت کوبیده شده است. در جلوی شاخه‌ی افقی یک درخت چنار بزرگ، کومه‌ای از خاکستر به جا مانده از آتش‌ها دیده می‌شود؛ شاخه‌ای که در اثر نشستن بر روی آن، ساییده و صاف شده است.

لنی از فراز آتش به جورج نگریست. با شکیبایی گفت: «من دوس دارم لوبیا رو با کچاپ بخورم.» جورج با خشم گفت: «خب چی کار کنم. الان کچاپ از کجا بیارم. هرچی که نباشه اونو می‌خوای. ای خدای بزرگ. اگه تنها بودم چه قدر راحت زندگی می‌کردم. می‌تونستم بی‌هیچ دردسری برای خودم کاری دست و پا کنم. به هیچ‌ وجه این همه دردسر نداشتم و آخر برج هم پنجاه چوب می‌گرفتم و می‌رفتم شهر هرچی می‌خواستم می‌خریدم. چرا باید شب را در لونه سگ بگذرونم؟ می‌تونم هرجا که دوست داشته باشم غذا بخورم. می‌خواد هتل باشه یا هرکجای دیگه و سفارش هرچیزی رو بدم که دوست داشته باشم و فکرشو بکنم و می‌تونم سر هر ماه هر خاکی بخوام تو سرخودم بکنم. یه گالن ویسکی بخرم یا به یه قمارخونه برم ورق بازی کنم یا تو شرط‌بندی شرکت کنم.»