معرفی و دانلود کتاب پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگوی رایگان به همراه خلاصه کتاب

کشش ملایم را حس می‌کرد و شاد بود و آن گاه چیز سختی را حس کرد که سنگینی‌اش باور نکردنی بود. این وزن ماهی بود و پیرمرد به او ریسمان داد و چنبر اول از دو چنبر یدک را باز کرد.

همچنان که ریسمان از میان انگشتان پیرمرد سبک می‌دوید و پایین می‌رفت، پیر مرد گرانی گنده ماهی را حس می‌کرد، هر چند فشار شصت و انگشتش بفهمی نفهمی بیشتر نبود.

پیرمرد لاغر و خشکیده بود و پشت گردنش شیار‌های ژرف داشت. لکه‌های قهوه‌ای رنگ سرطان خوش خیم پوست که از بازتاب آفتاب بر دریای گرمسیر پدید می‌آید، روی گونه‌هایش بود. لکه‌ها هر دو سوی چهره‌اش را تا پایین پوشانده بود و از کشیدن ریسمان ماهی‌های سنگین بر کف دست‌هایش خط‌های ژرف افتاده بود اما هیچ کدام از این خط‌ها تازه نبود، مانند شیار‌های بیابان بی‌ماهی کهن بود.

می‌دانست که فروتنی ننگی نیست و از همت بلند مرد نمی‌کاهد.

پیرمردی بود که تنها در قایقی در گلف استریم، ماهی می‌گرفت و حالا هشتاد و چهار روز می‌شد که هیچ ماهی نگرفته بود. در چهل روز اول پسر بچه‌ای با او بود اما چون چهل روز گذشت و ماهی نگرفتند پدر و مادر پسر گفتند که دیگر محرز و مسلم است که پیر مرد، سالائو است که بدترین شکل بداقبالی است و پسر به فرمان آن‌ها با قایق دیگری رفت که همان هفته اول سه ماهی خوب گرفت. پسر غصه می‌خورد چون می‌دید پیر مرد هر روز با قایق خالی برمی‌گردد و همیشه می‌رفت چند ریسمان یا بنتوک و نیزه و بادبان پیچیده به دکل را برای پیر مرد به دوش می‌کشید. بادبان با تکه‌های گونی آرد، وصله خورده بود و پیچیده، انگار که پرچم شکست دائم بود. 

با هم از جاده بالا رفتند و به کلبه پیرمرد رسیدند و از در باز آن به درون رفتند. پیرمرد دکل را با بادبان پیچیده بر آن، به دیوار تکیه داد و پسر جعبه و چیز‌های دیگر را کنارش گذاشت، دکل تقریباً به درازای کلبه بود. کلبه را از برگ‌های محکم نخل شاهانی که به آن گوانو می‌گویند، ساخته بودند و در آن یک تختخواب بود و یک میز و یک صندلی و روی کف خاکی‌اش چاله‌ای برای پخت و پز با زغال. روی دیوار‌های قهوه‌ای رنگ برگ‌های سفت و برهم خوابیده گوانو، یک قاب عکس رنگی از حضرت مسیح و یکی از حضرت مریم.

پیرمرد با خود می‌گفت که من ریسمان را میزان می‌کنم، چیزی که هست بخت یاری نمی‌کند اما کسی چه می‌داند؟ شاید زد و امروز یاری کرد، هر روز روز تازه‌ای است. بهتر آن است که بخت یاری کند ولی تو کارت را میزان کن آن وقت اگر بخت یاری کرد آماده‌ای.

ریسمان آهسته و پیوسته بالا آمد و آنگاه سطح دریای جلوی قایق ورم کرد و ماهی پدیدار شد. ماهی مدت درازی بیرون می‌آمد و آب از پهلو‌هایش فرو میریخت. رنگش در آفتاب روشن بود و کله و گرده‌اش، ارغوانی سیر بود و نوار‌های پشتش در آفتاب پهن می‌نمود و به رنگ بنفش روشن.

پس از آنکه بند کارد را روی دسته پارو وارسی کرد گفت: کاشکی یک تکه سنگ داشتم کارده رو تیز می‌کردم باید یک سنگ با خودم می‌آوردم. با خود گفت که باید خیلی چیز‌ها با خودت می‌آوردی ولی نیاوردی پیرمرد. حالا وقتش نیست که ببینی چه نداری، ببین با آنچه داری چه کار می‌توانی بکنی.

با خود گفت نومیدی احمقانه است. از این گذشته به عقیده من گناه هم هست فکر گناه را نکن. حالا بدون گناه هم به اندازه کافی دردسر داری.

آدم را برای شکست نساخته‌اند. آدم ممکنه از بین بره ولی شکست نمی‌خوره.

پیر مرد در دل خود گفت: ماهی، تو داری مرا می‌کشی، اما حق هم داری. ای برادر من تا به حال از تو بزرگتر و زیباتر و آرامتر و نجیب‌تر چیزی ندیده‌ام. بیا مرا بکش، هرکه هر که را می‌کشد، بکشد.

هنوز دو ساعت دیگر مانده است تا آفتاب غروب کند، شاید تا آن ساعت ماهی بالا آمد اگر نیامد با ماه بالا می‌آید. اگر باز هم نیامد شاید با آفتاب بالا بیاید. هیچ جایی از تنم خواب نرفته، زورم سرجاست، اوست که قلاب به دهن دارد اما با این کشش از آن ماهی‌ها ست. لابد دهنش را سفت روی سیم قلاب بسته است. کاش می‌دیدمش کاش یک بار هم که شده می‌دیدمش تا بدانم با کی طرفم.

مدتی گذشت و پسرک که از کار در قایق ماهی گیر خوش اقبال به نان و نوایی رسیده بود، تصمیم گرفت به قایق سانتیاگو باز گردد. مانولین از تصمیم پدر و مادرش پیش سانتیاگو می‌نالید و همانطور که تور‌های سنگین را به کمک او به داخل قایق می‌کشید از اینکه مجبور به ترک او شده بود، ابراز تاسف می‌کرد. سانتیاگو و پسرک گه گداری به کافه‌های لنگرگاه سر می‌زدند تا لبی‌تر کنند و از سال‌هایی که کنار هم به ماهیگیری گذرانده بودند یاد کنند اما پیرمرد همیشه در جمع ماهی‌گیران مورد تمسخر قرار می‌گرفت.