معرفی و دانلود کتاب به کشتنش می‌ارزد اثر پیتر سوانسون رایگان به همراه خلاصه کتاب

نوشیدنی‌ام را تمام کردم و یکی دیگر سفارش دادم، خودش را معرفی کرد اسمی که بلافاصله از یادم رفت و من هم اسمم را به او گفتم فقط تد و نه تد سیورسان، حداقل نه همان موقع. در سالن بیش از حد خالی و روشن فرودگاه هیترو نشستیم و نوشیدنی‌هایمان را نوشیدیم.

چند جمله‌ای رد و بدل کردیم و معلوم شد هردویمان منتظر پرواز مستقیم به فرودگاه لوگان بوستون هستیم او یک رمان کم قطر از کیف دستی‌اش بیرون کشید و شروع کرد به خواندن، این به من فرصتی داد تا دقیق نگاهش کنم.

زن زیبایی بود با مو‌های بلند قرمز و چشمان آبی روشن مایل به سبز شبیه آب‌های مناطق گرمسیری و پوستی هم رنگ خامه اگر چنین زنی در کافه‌ای کنارتان بنشیند و از نوشیدنی‌تان تعریف کند با خود فکر می‌کنید زندگی‌تان در حال تغییر است اما قواعد کافه‌های فرودگاه متفاوت است جایی که هم پیاله‌ای‌هایتان قرار است در مسیر‌های مخالف از شما دور شوند اگرچه مقصد این زن بوستون بود.

سرش را به نشانه تایید، بالا و پایین کرد قرمزی گردن و گلویش بیش از اندازه بود درست مثل نمای زمین‌های ماسه‌ای در نقشه جغرافیا اما رنگ به رو نداشت صورتش داشت کم کم به رنگ آبی درمی‌آمد به اتاق کناری دویدم و گوشی تلفن را برداشتم برای ثانیه‌ای ایستادم و گوش‌هایم را تیز کردم تا بفهمم در اتاق چه خبر است صدای آرام پرت شدن چیزی به گوشم رسید گوشی تلفن را بی‌سر و صدا سرجایش گذاشتم آرام آرام تا ده شمردم و بعد وارد اتاق خواب شدم و به سمت تخت رفتم.

اریک دراز کشیده بود دستش هنوز روی گردنش بود اما دیگر آن را نمی‌خواراند دستش بی‌حرکت روی گردنش مانده بود آنقدر نگاهش کردم تا مطمئن شدم مرده است، دو انگشتم را روی گلویش گذاشتم تا ببینم نبض دارد یا نه. هیچ نبضی نداشت به سمت تلفن برگشتم و با اورژانس تماس گرفتم اسم و آدرسم را گفتم.

گفت: سلام می‌تونم اینجا بشینم؟ به دست کک مکی و رنگ پریده پشت صندلی خالی کنارم در کافه سالن بیزینس کلاس فرودگاه هیترو لندن نگاهی انداختم و سپس به چهره آن غریبه، سوال کردم: من شما را می‌شناسم؟ خیلی آشنا به نظر نمی‌رسید ولی لهجه آمریکایی‌اش، پیراهن سفید چسبان و شلوار جینی که پاچه‌هایش را داخل پوتین‌های ساق بلندش کرده بود باعث می‌شد شبیه یکی از دوستان مزخرف همسرم باشد.

نه، ببخشید، فقط نوشیدنی شما توجهم رو جلب کرد اشکالی نداره من همین رو سفارش بدم؟ روی چهارپایه‌ای با روکش چرمی گردان نشست و کیف دستی‌اش را گذاشت روی پیشخوان بار بعد اسم نوشیدنی که روبرویم بود را پرسید و جوابش را دادم.

او به جوانک کافه چی که مو‌هایش سیخ سیخی بود و چانه‌اش برق می‌زد اشاره‌ای کرد و همان نوشیدنی را با دو زیتون اضافه سفارش داد وقتی نوشیدنی‌اش را آوردند آن را به سمت من بالا برد من نیز لیوانم را بالا بردم و جرعه‌ای نوشیدم و گفتم: اینجا محل واکسیناسیون برای سفر‌های بین‌المللیه. من هم برای همین می‌خوام بنوشم.

بعد از قطع کردن تماسم به سرعت از جا پریدم بادام هندی‌هایی را که درون دستمال حوله‌ای پیچیده و درون یخچال گذاشته بودم برداشتم و کمی از آن را درون خوراک مرغ اریک ریختم که هنوز در کاسه‌اش بود و باقی را درون ظرف بیرون بر بعد هم دستمال را تکاندم و دست‌هایم را شستم. درون اتاق خواب اریک هیچ تکانی نخورده بود دستم را زیر تشک بردم و پلاستیک حاوی آن دو قرص ضد حساسیت استفاده نشده را بیرون کشیدم.

از پله‌ها بالا دویدم تا در را باز کنم و دکتر‌ها وارد شوند سه روز بعد که به خانواده اریک اطلاع داده بودند هم هماهنگی‌های لازم برای انتقال جنازه به خانه انجام گرفت بود. همان مامور پلیسی که آن شب جمعه بعد از دکتر‌ها به خانه‌ام آمده بود بار دیگر به خانه آمد تا اطلاع دهد که خبری از بازجویی نیست از شنیدن این خبر خوشحال شدم اما نمی‌توانم تعجبم را انکار کنم.

با نگاهی که سعی می‌کردم آن را گیج و مبهوت جلوه دهم گفتم: باشه این یعنی چه؟ یعنی دادستان معتقده مرگ تصادفی بوده و نیازی به تحقیق بیشتر نیست؟ به نظر من هم تصمیم درستی گرفته اما به هر حال شاید قرار باشه یک مامور از رئیس اون می خونه درباره اون چالش نوشیدنی که برگزار می‌کنند بازجویی کنه شاید هم خودم رفتم سراغشون و باهاشون صحبت کردم.

رمان‌های راز آلود زیادی خوانده بودم و فکر می‌کردم برای هر مرگی که تنها ذره‌ای غیر معمول باشد عده‌ای را بازجویی می‌کنند تا مطمئن شوند همه مدارک، دال بر مرگی تصادفی و غم‌انگیز است، یک جور‌هایی ناامید شدم.