معرفی و دانلود کتاب تماما مخصوص اثر عباس معروفی رایگان به همراه خلاصه کتاب

عشق یعنی چی؟ یعنی تپش‌های بی‌دلیل قلب؟ یعنی نگاهی که روی اجزای صورتت می‌چرخد و بعد دیگر نیست؟ یعنی دیر جنبیدن و حسرتی که می‌ماند؟ شاید هم یعنی درد کشیدن و فشرده شدن دل که آدم هستی‌اش بیاید پشت چشم‌هاش.

قرار نیست همه‌ی ملت‌های جهان سختی‌ها و مصائب آلمانی‌ها را دوباره تجربه کنند که! ما هم تجربه‌های خودمان را داریم. ما همیشه صدای انفجار شنیده‌ایم، مدام به ما تجاوز شده، ما هم به محبت نیاز داریم. شاید دلیلش این چیز‌ها باشد که ما کلمه‌ی نه را برای دوست و رفیق هرگز به کار نمی‌بریم. حتی برای آشنایان هم به کار نمی‌بریم. به رهگذران هم نمی‌توانیم به آسانی نه بگوییم.

خیلی‌ها فکر می‌کنند سلامتی بزرگ‌ترین نعمت است، ولی سخت در اشتباه‌اند. وقتی سالم باشی و در تنهایی دست و پا بزنی، آنی مریض می‌شوی، بدترین نحوست‌ها می‌آید سراغت، غم از در و دیوارت می‌بارد، کپک می‌زنی. کاش مریض باشی ولی تنها نباشی.

آدم در تنهایی است که می‌پوسد و پوک می‌شود و خودش هم حالیش نیست. می‌دانی؟ تنهایی مثل ته کفش می‌ماند؛ یکباره نگاه می‌کنی می‌بینی سوراخ شده، یکباره می‌فهمی که یک چیزی دیگر نیست.

همه از هم فاصله داریم عباس! ما نسل بدبختی هستیم. دست‌مان به مقصر اصلی نمی‌رسد، از همدیگر انتقام می‌گیریم.

آدم چقدر احمق است که گاهی سرنوشتش را می‌سپارد به دست روز مبادا. گاهی چیزی کوچک می‌تواند با سرنوشت آدم بازی کند، گاهی آدم نامه‌ای را بی‌دلیل حفظ می‌کند که بعد‌ها همان نامه سند محکومیتش می‌شود.

از مرگ نمی‌ترسیدم، از گیر افتادن می‌ترسیدم. دم را که فرو می‌دادم تا بازدم نمی‌دانستم چه بلایی سرم می‌آید، در هراس این بی‌خبری می‌خواستم از تنم فرار کنم. می‌خواستم پر باز کنم و یکباره بگریزم، اما توی تنم گیر افتاده بودم.

رادیو داشت آهنگی از آرو پِرت پخش می‌کرد که تا آن روز نشنیده بودم و نداشتمش. چقدر آهنگ‌های قشنگ در این دنیا وجود داشت که من نشنیده بودم. چقدر چهره‌های زیبا از برابرم گذشتند که من آن‌ها را ندیدم، چقدر رویا‌های عجیب دیدم که وقتی از خواب بیدار شدم، هرگز دیگر به یادم نیامد، و بوی عطری از دست رفته در دلم چنگ زد که همیشه تا همیشه خودم را نبخشم.

ژاله گفت: قورت دادن بعضی از مسائل مثل ماه‌ها تو را ندیدن عادت من است. این تحمل را عملی به توانایی من در پذیرفتن مسائل ندان. آن‌چه را که پذیرفتم زندگی توست، آن‌چه را که آرزو می‌کنم خوشبختی توست. تصمیم بگیر که دیگر مرا نبینی، چون من چندان با تعقل کاری ندارم، من دیوانه‌ام.

همین تابستان چند ساعتی زودتر رفته بودم هتل که هم هدیه تولد یانوشکا را بدهم و هم کمی کنار دریاچه قدم بزنم. یک عطر هالووین براش گرفته بودم و کتابی از آلبرکامو. به عطر نگاهی کرد و آن را گذاشت روی میز، اما کتاب را به سینه‌اش چسباند و ذوق کرد. می‌دانستم که عاشق کتاب است، و مدام می‌خواند، نمی‌دانستم تا این حد. و بعد‌ها همیشه بوی عطر هالووین می‌داد.

در سفر بود که پس از سال‌ها فرصت یافتم خودم را از دور تماشا کنم. واقعاً تا آدم سفر نکند، هرگز خودش را نمی‌شناسد. سفر یعنی اینکه تو با دیدن یک درخت احساس کنی برای اولین بار است آن درخت را می‌بینی. وگرنه اینهمه خلبان و راننده شب و روز از جایی ‌می‌روند به جای دیگر. هیچ درختی براشان تازگی ندارد. این که سفر نیست. سفر یعنی دور شدن از یکنواختی. وسعت دید نسبت مستقیم دارد به بعد مسافت؛ هرچه دورتر، وسعت دید بیش‌تر. و من این را پیش از سفر نمی‌دانستم. سفر یعنی اینکه وقتی صبح از خواب بیدار شدی تعجب کنی، و از خودت بپرسی من اینجا چه می‌کنم؟